کشمکش جناحهای بورژوازی در ونزوئلا و نصیب کارگران:
نمایش انتخاباتی یا کودتا؟
وریا روشنفکر
مقدمه: هیاهوی کودتا
در ماه‌های اخیر ونزوئلا شاهد تنش‌های سیاسی و امنیتی جدی بوده است. از یک طرف دولت مادورو با دستگیری فعالان، صدور فرمان‌های ویژه امنیتی، و اتهام‌زنی به مخالفان از هرنارضایتی بنام کودتا و توطئه امپریالیسم سخن می‌گوید. از سوی دیگر، اپوزیسیون ونزوئلا نیز با پشتوانه حمایت قدرت‌های غربی، نتایج انتخابات ۲۰۲۴ را کودتای انتخاباتی توصیف می‌کند. البته طرحهای کودتایی دولت آمریکا با همدستی عوامل داخلی در ارتش و میان بخشی از اپوزیسیون چه در دوره چاوز و چه در دوره مادورو همیشه وجود داشته است. اکنون دولت ترامپ با قلدری تمام و زیر عنوان مقابله با کارتلهای موادمخدر “تحت کنترل مادورو” علنأ قصد اقدام نظامی برای سرنگونی مادورو را دارند. رسانه‌های بورژوای بین‌المللی هم این وضعیت را یا جنگ قدرت میان بلوک‌ها یا تهدیدی برای”دمکراسی” تصویر می‌کنند.
دولت مادورو: سرمایه‌داری بوروکراتیک در لباس ضدامپریالیستی
حکومت مادورو و پیش‌تر چاوز، به‌نام” سوسیالیسم بولیواری” عملاً یک سرمایه‌داری بوروکراتیک – دولتی را نمایندگی می‌کنند. نظم سیاسی و حکومتی متکی به استثمار طبقه کارگر و انسانهای کارکن،با اعمال کارمزدی؛ جاری بودن ستم طبقاتی و اجتماعی، رانت نفت، ارتش، دستگاه‌های امنیتی و طبقه‌ای از مقامات حزبی بوروکرات و فرماندهان نظامی، ساختار قدرت را تشکیل می‌دهند. سرکوب کارگران، حمله به اعتراضات، دستگیری فعالان اجتماعی و کنترل شدید بر رسانه‌ها، نشان می‌دهد که این حکومت هیچ سنخیتی با آزادی و برابری کارگری و تأمین حقوق و آزادی و رفاه مردم ندارد.
اپوزیسیون بورژوایی: دمکراسی غربی یا بازگشت سرمایه‌داری لیبرال
در طرف مقابل، اپوزیسیون ونزوئلا – که در پشت سر خود حمایت مستقیم ایالات متحده و اتحادیه اروپا را دارد – مدام شعار” دمکراسی و انتخابات آزاد ” سر می‌دهد. اما هدف واقعی آن‌ها بازگرداندن کشور به مدار سرمایه‌داری لیبرال وبازار آزاد افسارگسیخته و ادغام مجدد در بازار جهانی به شیوه مطلوب امپریالیسم غرب است. کودتاهای ناکام، حمایت‌های مالی، و حتی تحریم‌های کمرشکن آمریکا علیه مردم ونزوئلا همه نشان‌دهنده این است که این جریان تمامأ نقطه مقابل حقوق مردم وبا هدف بازگشت به نظم سرمایه‌داری مطلوب غرب را دارد.
کارگران و مردم: قربانیان دو بلوک بورژوازی
طبقه کارگر ونزوئلا، همانند بسیاری نقاط جهان، در این کشمکش‌ها فقط نقش قربانی دارد. بیکاری، فقر، کمبود دارو و غذا، سرکوب اتحادیه‌ها، و هم‌زمان تحریم‌های خارجی، زندگی میلیون‌ها کارگر و خانواده‌هایشان را به فاجعه کشانده است.
– وقتی مادورو از دفاع در برابر امپریالیسم حرف می‌زند، در عمل دارد ماشین دولتی-نظامی خودش را برای سرکوب مردم مسلح می‌کند. وقتی اپوزیسیون از “کودتای انتخاباتی” حرف می‌زند، در عمل دارد حمایت امپریالیسم را برای بازگشت به قدرت جلب می‌کند.
سیاست کمونیستی و تحولات درونزوئلا
کمونیستها و به طور مشخص کمونیسم کارگری در جدال جناحهای بورژوایی پوزیسیون و یا اپوزیسیون ، نه پشت مادورو می‌ایستد و نه پشت اپوزیسیون پروغربی. هر دو جناح بورژوایی‌اند و هر دو دشمن آزادی و برابری کارگرند. راه رهایی در ونزوئلا نه از صندوق رأی این دو جناح درمی‌آید و نه از جنگ قدرت در بالا.
تنها راه واقعی سازمان‌یابی مستقل کارگران و شوراهای کارگری، ایجاد صف مستقل طبقه کارگر علیه هر دو بلوک سرمایه، مبارزه برای آزادی‌های بی‌قید و شرط سیاسی، حق اعتصاب و تشکل و نهایتاً کسب قدرت سیاسی توسط کارگران و شوراهای کارگری و مردمی به‌عنوان آلترناتیو واقعی می باشد. در عین حال باشفافیت قلدری میلیتاریستی و دخالتگری امپریالیستی آمریکا و غرب در تحولات ونزوئلا را باید محکوم و مردود اعلام کرد.