پیام پلنوم ۵۱ حزب کمونیست کارگری – حکمتیست به فعالین جنبش علیه اعدام
هدف بلافصل جنبش نه به اعدام توقف و لغو اعدام است!
اعدام ستون فقرات حاکمیت اسلامی است. اعدام “مجازات” نیست، قتل عمد دولتی است. اعدام ابزاری برای ترساندن، مطیع سازی و شکستن قدرت اجتماعی انسان‌ها است. اعدام یعنی سلب حیات و حق زندگی، حقی که هیچ قدرت و آتوریته دولتی و غیر دولتی نباید از آن برخوردار باشد. امروز در ایران جنبش نه به اعدام وسیع و توده ای است. درعین حال جمهوری اسلامی نسبت به جمعیت رکورددار اعدام در جهان است. نکته مهمتر اینست که رژیم غرق در بحران و سرنگونی، یک نقطع اتکای مهمش اعدام است. صورت مسئله امروز جنبش نه به اعدام تلاش برای به کرسی نشاندن لغو احکام اعدام صادر شده و لغو نفس توحش موسوم به “مجازات” اعدام است.
همانگونه که سنگر حجاب اسلامی فتح شد، ماشین اعدام را نیز میتوانیم متوقف کنیم. همانطور که حجاب ابزار مالکیت اسلامی بر تن زن بود، اعدام ابزار مالکیت ارتجاع اسلامی بر جان مردم است. جلادان و فاسدترین استثمارگران سرمایه دار با قتل عام مردم ادعای “اجرای قانون و عدالت” را دارند. همان گونه که جامعه در خیابان، در مدرسه و دانشگاه و کارخانه، بساط تحمیل حجاب را درهم شکسته است، امروز نیز لحظه پیشروی به سنگر بعدی فرا رسیده است: سنگر “حق زندگی”. آنجا که حکومت باید بفهمد زندگی مردم در دست او نیست، و هر طنابی که از سقف زندان بالا می‌برد، در واقع طناب مرگ خودش را محکم تر می‌کند.
جنبش “نه به اعدام” امروز در سراسر جامعه جاری است. از تجمعات مقابل زندان‌ها تا تحصن‌های شبانه مادران، از پیام‌های کارگران تا فریاد دانشجویان، از بیانیه‌های معلمان تا حلقه‌های همبستگی در محلات، جامعه آشکارا اعلام کرده است: اعدام باید متوقف و لغو شود! امروز زندانهای کشور، این مراکز و ثقل قدرت حکومت، به سنگر مبارزه علیه اعدام تبدیل شده است. زندانیان سیاسی بطور مستمر و هفتگی در اعتصاب و اعتراض و روشنگری علیه اعدام اند. زندانیان قرلحصار با اعتصاب گسترده و عقب راندن موقت رژیم بار دیگر گوشه ای از پتانسیل عظیم جنبش نه به اعدام را نشان دادند. امری که میتواند و باید تمام زندانهای کشور را دربرگیرد.
امروز خواست “نه به اعدام” مرز زندانی سیاسی و عادی را درنوردیده و به خواستی اجتماعی و توده ای بدل شده است. چهره‌های در صف اعدام، دیگر پنهان نیستند. خانواده‌ها نام عزیزانشان را فریاد می‌زنند، کارزار سه شنبه های اعدام مستمر و مؤثر سازمانیافته است. جامعه دیگر نمی‌پذیرد که مرگ در سکوت رخ دهد. این گستره مبارزاتی، تصادفی نیست. این ادامه همان لحظه تاریخی است که زنان و مردان، جوانان و دانش آموزان با دست خالی، گزمگان حجاب را عقب راندند. شکست سنگر حجاب، مقدمه شکست سنگر اعدام بود. هنگامی که جامعه از ترس عبور کرد، طناب دار نیز کارایی خود را از دست می‌دهد.
ما چه می‌گوییم؟
مبارزه علیه اعدام باید تشدید شود. باید به یک جنبش عمومی، سازمان یافته و سراسری بدل شود. باید چهره تک تک زندانیانی که در صف اعدام‌اند، علنی، شناخته شده و حاضر در حیات اجتماعی باشد. باید تجمعات مقابل زندان‌ها گسترده‌تر، مداوم‌تر و متحدتر شود. نه به اعدام ضروری است به شعار مشترک هر تحرک و اعتراض اجتماعی بدل شود. نام‌ها را فراموش نکنیم. چهره‌ها را گم نکنیم. مرگ در پنهان رخ می‌دهد. زندگی در آشکار. همانگونه که مهسا، نیکا، سارینا، حدیث و صدها عزیز دیگر به نماد اعتراض و تغییر تبدیل شدند، همانگونه که رژیم زیر فشار وادار شد حکم کذایی اعدام شریفه محمدی را لغو کند، باید برای لغو اعدام وریشه مرادی و پخشان عزیزی و چند ده زن و مرد در صف اعدام، برای لغو احکام اعدام صدها زندانی با جرائم عادی، برای لغو نفس اعدام؛ پرچم مبارزه برای زندگی را برافرازیم.
به تشکل‌ها و نیروهای اجتماعی
رهبران عملی کارگری و تشکل‌ها و نهادهای کارگری، شوراهای فعالین و نهادهای صنفی فرهنگیان و معلمان، انجمن‌ها و نهادهای بازنشستگان، جمع‌های زنان، شبکه‌های دانشجویی، فعالین سوسیالیست و کمونیست و آزادیخواه: اکنون زمان آن است که صدایتان را به صدای زندان پیوند دهید. قدرت اجتماعی شما، همان قدرتی است که تحمیل حجاب را شکست داد. همان قدرت، امروز میتواند بساط اعدام را درهم بشکند. مهم آن است که صدای واحد، قدرت واحد، اراده واحد و جنبشی واحد برای یک زندگی آزاد و ایمن شکل بگیرد. ما طرفدار زندگی‌ای هستیم که هیچ دولتی حق کشتنش را ندارد. جامعه‌ای که اعدام را لغو کند، جامعه‌ای است که خود را از سلطه ترس و مرگ آزاد کرده است. و رژیم اسلامی باید بداند: همانگونه که با روسری آغاز شد و با روسری شکست خورد، با طناب دار نیز پایان خواهد یافت. پیروزی در سنگر حجاب، آغاز بود. پیروزی در سنگر “حق زندگی” سرآغاز پایان این حکومت است.
فراخوان ما اینست متحدانه برخیزیم! جنبش “نه به اعدام” را به موجی سراسری تبدیل کنیم. تا زمانی که هیچ انسانی در این سرزمین با طناب دولت از نفس نیفتد. تا زمانی که زندگی از چنگ حاکمیت مرگ بازپس گرفته شود. تا پایان اعدام. تا پایان حبس ابد. تا پایان حکومت مرگ!
زنده باد زندگی!
اکتبر ۲۰۲۵