امروز سه شنبه ١٤ مرداد، اعتصاب کارگران نفت و گاز و پتروشیمی ادامه دارد و اعتصاب به پالایشگاه ها و مراکز کارگری دیگر گسترش یافته است. کارگران پالایشگاه های قشم، آبادان، جفیر اهواز، پارس جنوبی (کنگان)، پالایشگاه های پارس جنوبی در فازهای ١٤ و ٢٢ و ٢۴، پالایشگاه ماهشهر، پالایشگاه های پارسیان و سپهر لامرد استان فارس، پالایشگاه اصفهان، کارگران پتروپالایش منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جنوبی، پتروشیمی عسلویه، از صنایع نفت و گاز و پتروشیمی در اعتصاب شرکت کردند. همینطور کارگران نیروگاه برق پارس جنوبی بیدخون به اعتصاب پیوستند و کارگران هلدینگ هپکو، کارگران اتوبوسرانی ارومیه و کارگران آسفالت طوس دشت مغان امروز نیز در اعتصاب بودند. اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه نیز ٥١ روز است که ادامه دارد. خواستهای این اعتصابات بخشا برای اضافه دستمزد و بهبود شرایط کار و بخشا در اعتراض به عدم پرداخت حقوق ها، اعتراض به توحش لجام گسیخته شرکتهای پیمانی و قراردادهای موقت و برای تامین امنیت شغلی است.
لازم به تاکید است که در مجموعه نفت و گاز از هشت الی ده ماه پیش تحرکی علیه شرایط استخدام و نوع قراردادها با خواست انعقاد قرارداد رسمی با مزایای مربوطه در جریان بوده است. کارگران در مراکز مختلف یک خواست مشترک و کلیدی دارند و آن برچیدن شرکتهای پیمانی و قراردادهای موقت، وادار کردن شرکتهای مادر به قبول شرایط استخدام یکسان و بهره برداری از مزایا و حقوق متناسب با قراردادهای دستجمعی توسط تشکلهای کارگری مستقل از دولت است. یک مسئله قدیمی تر در صنعت نفت و گاز وجود کار قراردادی کارگران با سابقه شش الی نه سال کار است که این موضوع در پتروشیمی ها و مناطق آزاد و ویژه اقتصادی وخیم تر است و عملاً یک بردگی تمام عیار و ناامنی شغلی و حقوق پائین را به کارگران تحمیل کرده است.
ورود کارگران صنایع کلیدی و مهم ایران به اعتصاب همزمان تحول بسیار مهم در سیر اوضاع سیاسی و یک جامعه بحرانزده با مشکلات متعدد است. نفس اعتصاب و اعتراض این بخشهای کارگری مستقل از اینکه چه مطالبه ای دارند، بر فضای سیاسی جامعه و تغییر سیر آن به نفع تحرک انقلابی و کارگری تاثیر جدی دارد. متکی شدن کارگران به مجمع عمومی و حرکت همگام و همزمان در سطح رشته های کارگری، آن تاکتیک واقعی و منطبق با اوضاع است که از دریچه خواست و درد مشترک، امکان حضور سیاسی کارگر و اعتصاب های گسترده را در جائی که سازمان کارگری ممنوع است، عملی کرده است. این نبرد برسر دستمزد و قرارداد و امنیت شغلی، برسر نفی شرکتهای پیمانی و قراردادهای برده وار است اما میتواند و باید بسرعت به حرکتی عمومی تر میان کارگران و یک جبهه مبارزه با دولت و کارفرمایان روی همین خواستها تبدیل شود. این خواستها از شرایط عمومی تر طبقه کارگر در ایران ناشی می شوند و موضوعی سراسری تر در مقیاس صنایع مختلف و مراکز کار است که در شرایط بحران اقتصادی و بیکارسازیها تبعات گسترده و منفی بر کار و زندگی کارگران گذاشته است.
حزب کمونیست کارگری -حکمتیست روی همین خواستهای محوری و گسترش اعتصاب در سطح صنایع مشابه و رشته ای تاکید دارد. در شرایط کنونی متکی شدن بیشتر به مجمع عمومی و دخالت توده کارگران در امر و منفعت مشترک راه پیشروی و تقویت وحدت طبقاتی را هموار میکند. این اعتصابات مقدمه ای بر اعتصابات گسترده و قد علم کردن کارگر در صحنه سیاست بعنوان یک جنبش مهم و پر سر و صدا و قدرتمند است که کل صحنه سیاست ایران را زیر و رو میکند. کارگران در این نبرد چیزی جز زنجیرهایشان برای از دست دادن ندارند! زنده باد اعتصاب، مدرسه انقلاب!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
۱۴مرداد ۱۳۹۹ – ۴ اوت ۲۰۲۰
________________________