اقدامات عاجل نیروهای درگیر و جریانهای اپوزیسیون ایران
حملات نظامی و تروریستی اخیر دولتهای جمهوری اسلامی و ترکیه علیه مخالفین سیاسی و نیروهای مستقر در مناطق مرزی کردستان عراق، مسبوق به سابقه است و به این اعتبار جدید نیست. آنچه جدید است اوضاع بحرانی منطقه و تحولاتی است که فرصت جدیدی به دولتهای مرتجع برای این حملات داده است. خروج آمریکا از افغانستان و بازگرداندن طالبان بقدرت، برنامه خروج از عراق و ناتوانی دولت مرکزی عراق و اقلیم کردستان در مقابل تعرضات نظامی دولتهای همجوار، فرصت جدیدی به جمهوری اسلامی و دولت اردوغان داده است تا حداکثر استفاده را از این فضای جدید علیه مخالفین سیاسی خود بکنند.
هدف بلافصل و اعلام شده دولتها، اعمال فشار به اقلیم کردستان برای جمع کردن اردوگاههای این نیروها، دور کردن آنها از مناطق مرزی و گرفتن بیشترین تلفات انسانی از آنهاست. سیاستی که در مورد قرارگاههای مجاهدین اجرا شد، امروز در متن اوضاع جدید، علیه مناطق استقراری این نیروها در دستور قرار گرفته است و خطر معامله ای شناخته شده و ارتجاعی علیه اپوزیسیون جمهوری اسلامی وجود دارد. دولتهای ایران و ترکیه بطور هماهنگ این سیاست را دنبال می کنند.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست بعنوان یک حزب انقلابی سرنگونی طلب، همواره در قبال تروریسم جمهوری اسلامی علیه عناصر و جریانات اپوزیسیون، مستقل از اختلاف سیاسی و تفاوتهای بنیادی اجتماعی و طبقاتی، سیاستی مسئولانه داشته است و علیه این نوع حملات تروریستی واکنش نشان داده است. ما معتقدیم سکوت در قبال این نوع مسائل دست دولتها و نیروهای مرتجع را بازتر و شرایط فعالیت سیاسی جریانات اپوزیسیون ایران را همه جا ناامن می کند. ما قویا معتقدیم سهل انگاری و شانه بالا انداختن در قبال چنین رویدادهائی، از جانب جریانات اپوزیسیون فراتر از محدود نگری و رقابت و سکتاریسم و غیر مسئول بودن، نافی حق آزادی فعالیت احزاب سیاسی، علیه اصل آزادی بیان و حق نیروهای مخالف به مبارزه با جمهوری اسلامی است. برای بخشی از اپوزیسیون بورژوائی “تمامیت ارضی” طلب، این سکوت معنائی جز همدلی و همسوئی با توطئه های جمهوری اسلامی علیه این نیروها ندارد. جریانات اپوزیسیون در کردستان ایران که در منطقه مستقر هستند، حق دارند به هر شیوه ای که خود درست میدانند علیه حکومت اسلامی مبارزه کنند. مخالفت با سیاستهای این جریانات نمیتواند نافی این حق باشد.
در سوی دیگر، هرگونه غیر جدی گرفتن خطر توطئه گری فیمابین جمهوری اسلامی و دولت عراق و اقلیم کردستان و وقوع طرح احتمالی وجه المصالحه قرار گرفتن و معامله با سرنوشت بخش علنی و نظامی جریانات اپوزیسیون مسلح مستقر در نوار مرزی، توسط رهبری این جریانات خطای بزرگی است. رهبری این جریانات در چهارچوب امکانات خود، موظف به انجام اقداماتی فوری اند. از جمله؛ ۱- طرحهای شوم سیاسی و نظامی جمهوری اسلامی را خنثی کنند.۲- اردوگاههای نظامی، به دور از مناطق کار و زیست مردم، باید مکان استقرار نیروی نظامی ای باشد که امکان دفاع از خود و قدرت مانور و مقابله با تعرض نظامی جمهوری اسلامی را داشته باشد. ۳- خانواده ها، بستگان و اعضا و افراد غیر رزمی این احزاب که معمولا در اردوگاههای نظامی و یا در جوار آنها مستقرند، به فوریت به مناطق ایمن دور از صحنه بمباران و جنگ احتمالی منتقل شوند. نباید اجازه داد نیروی انسانی این جریانات و یا نزدیک به آنها به گوشت دم توپ رژیم اسلامی بدل شوند. ۴- رهبری این جریانات موظفند پنهانکاریهای غیرمجاز با حکومت اقلیم کردستان را کنار گذاشته و رویدادها را آنطور که هست با افکار عمومی و دیگر جریانات اپوزیسیون در میان بگذارند.
درعین حال باید توهم ارجاع به قوانین بین المللی، احترام به روابط دولتها و تاکید مکرر به قراردادهای بین دولتی را کنار گذاشت. وضعیت کنونی حاصل همین قوانین و همین مناسبات دولتهاست. همینطور تقاضا از جمهوری اسلامی که “جنگ نکند، مذاکره کند”، نه فقط فوق توهم بلکه بی مسئولیتی محض در قبال نیروها و افراد مستقر در این اردوگاه هاست. اگر کسی قرار است رعایت شود، نه جنایتکاران و کسانی که به آنها چراغ سبز تهاجم نظامی میدهند، بلکه نیروهای اپوزیسیونی است که هر لحظه میتوانند قربانی توحش و ترور دولتها و حملات نظامی و بمبارانها شوند. تردیدی نیست که احزاب حاکم در کردستان عراق در قبال هر واقعه ناگواری مسئولیت مستقیم دارند.
ما سکوت و انفعال بخش مهمی از نیروهای اپوزیسیون در قبال این رویداد و موارد مشابه را، علیرغم هر توجیهی، غیر مسئولانه و غیر سیاسی ارزیابی می کنیم. این روش برخورد فاقد مشخصات یک نیروی اپوزیسیونی است. ما هشدار میدهیم که این نوع معاملات و بده و بستان دولتها، تروریسم و تهاجم به نیروهای مخالف، محدود به مناطق مرزی و مراکز استقراری این و آن نیرو نخواهد شد و فردا دامن هر مخالف سیاسی و جریان اپوزیسیونی را میگیرد. این پرنسیپ قدیمی نیروهای سرنگونی طلب و اپوزیسیونی را در قبال دولت های حاکم باید وسیعا احیا و تقویت کرد.
فراخوان ما اینست که نیروهای اپوزیسیون ایران نباید تسلیم فضای بند و بست دولتهای منطقه در متن اوضاع جدید شوند و ضروری است با یک سیاست فعال تعرض جمهوری اسلامی به مخالفین سیاسی را با تعرض سیاسی متقابل جواب دهیم و اهداف دولتهای منطقه را از این سیاست سرکوبگرانه ناکام کنیم. بویژه مردم کارگر و زحمتکش در ایران و کردستان عراق، ضروری است که با حساسیت بیشتری به این موضوع برخورد کنند. چون دود میلیتاریزه شدن بیشتر منطقه و سیاست ترور و توحش دولتها در درجه اول به چشم مردم و مبارزه جاری آنها خواهد رفت.
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
٢٥ شهریور ١٤٠٠ – ١٦ سپتامبر ٢٠٢١
__________________________________