در تدارک اول مه
(تاکید بر اقدامات ضروری)
رحمان حسین زاده
فرصت زیادی برای تدارک مراسمها و اجتماعات شایسته روز کارگر باقی نیست. شواهد نشان میدهد در میان کارگران و فعالین کارگری و نهادهای کارگری تحرک و جنب و جوش برای گرامیداشت این روز در دستور کار است. در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی موانع زیاد و شناخته شده است. در نتیجه تاکنون هرکاری کردیم، باید متوجه بود و درفرصت محدود باقیمانده بیشترین ابتکارات را در راستای گرامیداشت این روز به کار بست. آستینها را بالا بزنیم و کمبودهای احتمالی کار تاکنونی را جبران کنیم. تجارب گذشته و همفکریها و همگامیهای کنونی میتواند بسرعت، اقدامات سیاسی و عملی لازم را روی غلطک بیندازد. اما عامل تعیین کننده آن وجود شبکه همبسته رهبران و فعالین کارگری در سطح هر شهر و در سراسر کشور است. چنین شبکه ای از رهبران و فعالین کارگری با حمایت کارگران نهادهای کارگری مستقل موجود و حمایت کارگران مراکز کارگری میتواند مبتکر فعالیتهای موثر در دو هفته آینده باشند. لازمست اقدامات ردیف شود و گروههای کاری فعالیت جدی را ادامه دهند. در این راستا برچند اقدام مهم باید تاکید گذاشت.
۱- ادعامانه کارگری امسال در اول مه را در قالب بیانیه و قطعنامه باید آماده کرد. بربریت کاپیتالیستی جاری را باید به نقد کشید. تعرض سبعانه و همه جانبه این نظم ضد انسانی را به همه ابعاد زندگی طبقه کارگر و بشریت را به مصاف طلبید. نسل کشی شنیع و وسیع مردم فلسطین توسط فاشیسم حاکم بر اسرائیل تحت حمایت هیئت حاکمه امپریالیستی را بیش از پیش رسوا کرد. طبقه کارگر ایران را به حضور فعال در همبستگی بین المللی کارگری فراخواند. در ایران، طبقه کارگر را به بیشترین اتحاد و همبستگی علیه جمهوری اسلامی و ترفندهای هیئت حاکمه فراخواند. مشخصا تاکید بر ایجاد سنگربندی محکم و سازمانیافته و خودآگاه کارگری علیه “حداقل دستمزد” تعیین شده، علیه فقر و گرانی و علیه سیاست انتظارتحمیلی به بهانه “فشار حداکثری وفضای جنگی و یا مذاکره و معامله با آمریکا ” بسیار لازمست. خطیر بودن تحولات سیاسی جاری را باید یادآور شد. ضرورت بالا بردن آمادگی سیاسی و عملی طبقه کارگر و پیشروان سوسیالیست کارگری را برای ایفای نقش هدایت گرو رهبری در تحولات جاری و آتی را تأکید کرد. خواسته های فوری چون افزایش دستمزدها، پرداخت بیدرنگ دستمزدهای معوقه، بیمه بیکاری مکفی، حق اعتصاب و تشکل، آزادی فوری زندانیان سیاسی و علیه اعدام ، قاعدتأ بخش مهم بیانیه و قطعنامه های اول مه خواهد بود.
۲- اول مه ، تنها روز به رسمیت شناخته شده ما کارگران در سراسر جهان است. به دوراز دخالت دولت و نهادهای ضد کارگری، جشن و مراسم کارگری را محقیم برگزار کنیم. نقطه عزیمت ما برپایی اجتماعات بزرگ و علنی کارگران و خانواده های کارگری و همه انسانهایی است که در این روز در کنار کارگران در سطح شهر صف می بندند. درست مثل بخش اعظم کشورهای امروز دنیا محقیم در سطح شهر و در مکانی که کارگران خود تعیین میکنند، جشن و مراسم روز کارگر را برگزار کنیم. همزمان باید تاکید کرد کار و کارخانه و محل کار تعطیل است. روز اول مه روز همبستگی کارگری به دور از هر نوع تفرقه، از جمله تفرقه شغلی و صنفی، ملی و مذهبی و جنسیتی است. کارگران همه رشته ها و محل های کار و خانواده های کارگری آنها و همه انسانهای متحد کارگران در این روز و در محلی در سطح شهر میتوانند اجتماع کنند و مراسم روز کارگر را برگزار کنند. تصمیم مشخص و چند و چون چنین اقدامی با در نظر گرفتن تناسب قوا و شرایط امنیتی توسط رهبران و فعالین کارگری در محل تعیین میشود.
۳- واضح است، مراسمهای دولتی و شوراهای اسلامی و خانه کارگر از طرف کارگران تحریم میشود. ترفند و ریاکاری جنبش ها و احزاب بورژوایی ضد کارگر در اپوزیسیون راست و “کارگر پناهی” ریاکارانه آنها در برخورد به اول مه را باید از هم اکنون افشاء کرد.
۴- در پروسه تدارک اول ماه مه و روز اول ماه مه به ویژه لازمست تاوسیعأ آزادی کارگران زندانی را خواستار شد. همه جا لیست و نام کارگران زندانی لازمست برجسته شود.
۵- در روز کارگر جنبشهای معترض و رادیکال جامعه، همه فعالین سیاسی، زنان و جوانان و تشکلهای آنها را فرا میخوانیم تا در روز اول ماه مه همراه با کارگران این روز را بهر شکلی که مناسب میدانند برگزار کنند.
۶- در سطح بین المللی نیروهای چپ و کمونیست و کمیته ها و نهادهای متعددی که دفاع از حقوق کارگران ایران را وظیفه خود میدانند، فعالیتهای خود را در گرامیداشت اول مه، در همبستگی با طبقه کارگرجهانی و کشورهایی که در آن حضور دارند، لازمست گسترش دهند.
فرصت کوتاه باقیمانده را نباید از دست داد. به امید گرامیداشت هرچه بهترو موثراول مه، روزجهانی کارگر.
زنده باد اول مه!
هفدهم آوریل ٢٠٢٥
***