“نام کارگران پاریس، با کمونشان برای همیشه به عنوان پیام آور پرافتخار جامعه نوین با احترام تمام یاد خواهد شد”. مارکس
پانزده سال بعد از کمون پاریس و سرمستی بورژوازی از سرکوب آن، کارگران شیکاگو خواب بورژوازی را آشفته کردند. زنگ خطر کمون پاریس اینبار توسط پرولتاریای صنعتی آمریکا بصدا درآمد. در اول مه ١٨٨٦ کارگران آمریکا با تظاهرات های گسترده و بیش از ١٢٠٠ اعتصاب برای کاهش ساعت کار و خواستهای طبقاتی خود بمیدان آمدند. اول مه شیکاگو، این آغاز روز جهانی کارگر، تداعی کننده و ادامه سنت کمون پاریس بود. اما اعتراضات با توطئه پلیس و سپس خشونت تمام عیار بورژوازی سرکوب شد. عدالت بورژوازی طبق معمول رهبران کارگران را به خرابکاری متهم کرد و بعد از دادگاهی فرمایشی هفت تن از رهبران اول مه شیکاگو را اعدام کردند.
تاریخ طبقه ما همه جا با خون کارگران مستند شده است. اما رویداد شیکاگو پایان ماجرا نبود. همانطور که کموناردها با قهرمانی و انقلابیگری شان در تاریخ ماندند، اول مه خونین شیکاگو به روز جهانی کارگر گسترش پیدا کرد. پس از آن تمام دنیا و مبارزه طبقاتی وارد تحولات عمیقی شد که در یک طرف آن طبقه کارگر و پرچم سوسیالیستی اش علیه سرمایه داری به نسلهای متمادی کارگران الهام می بخشید. شعار “کارگران جهان متحد شوید”، تنها دستاورد مبارزه کارگران قهرمان کمون پاریس، رهبران پرشور اول مه شیکاگو و مانیفست کمونیست نیست، این ضرورت رهائی یک طبقه جهانی، پرولتاریا، از اسارت و استثمار و بردگی یک طبقه جهانی دیگر، بورژوازی است.
از آن به بعد اعتصابات و شورشها گسترش پیدا کرد و انقلابات کارگری در دستور طبقه کارگر قرار گرفت. این جنبش احزاب کمونیستی بیرون داد و کمونیسم بعنوان اعتراض رادیکال طبقه کارگر قد علم کرد. در ایندوران هر تحرک اعتراضی مهر و نشان آرمانخواهی پرولتری را برخود داشت. انقلاب اکتبر نمونه عیان و عملی پیروزی پرولتاریا بر بورژوازی در متن جنگ و رقابت دولتهای سرمایه داری بود. کارگران در نبردهای زیادی از تحرک اعتصابی و شورش و انقلاب شرکت کردند، در بسیاری نبردها دستاوردی هائی داشتند و در موارد زیادی بیرحمانه سرکوب شدند. بورژوازی برای تداوم استثمار و بردگی ما کارگران و تداوم نظام سرمایه داری، تنها سرکوب نمی کند بلکه هر روز و به هر بهانه ای تلاش می کند آرمانخواهی کارگری را اتوپی نام بگذارد و شکست کمونیسم را جار بزند. اما تا طبقات هست، مبارزه طبقاتی ادامه دارد و سرمایه داری بناچار گورکنان خود یعنی پرولتاریا را می زاید.
اول ماه مه یک گوشه از تاریخ مبارزه طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری است. سنت مبارزاتی و گرایش رادیکال و سوسیالیستی درون طبقه، اتحاد و همبستگی طبقاتی را به یک اصل بدل کرد. این آگاهی طبقاتی کره خاکی را درنوردید. کارگران کمونیست همه جا از هم آموختند و تجارب کارگری در هر کشور را بعنوان تاریخ خودشان دیدند و به آنها متکی شدند. طبقه کارگر و جنبش کارگری ایران از این تحولات در دوره های مختلف نه تنها بی نصیب نماند بلکه نشان داد میتواند پیام آوران جامعه نوین آتی باشند. امروز کارگران صنعتی ایران همراه با اردوی عظیم طبقه کارگر و مردم زحمتکش، از هفت تپه، فولاد، هپکو، آذراب، نفت و گاز، پتروشیمی ها تا کادر درمان و معلمان و بارنشسته ها و زحمتکشان و حاشیه نشین ها، میتوانند اقدامات نیمه تمام کمون پاریس و کارگران شیکاگو را به اتمام برسانند. این یک رویا و خیالپردازی نیست، عملی و شدنی خواهد بود اگر کارگران دقیقا در بحران کنونی آلترناتیو خود را جلو برانند و بعنوان نماینده آزادی جامعه ظاهر شوند.
در شرایط امروز که دنیا درگیر کرونا است و مردم محروم ایران در بدترین شرایط معیشتی و بهداشتی و درمانی قرار دارند، کارگران پرچمدار دفاع از معیشت و سلامت و واکسیناسیون رایگان همگان هستند. جنبش اول مه امسال باید سرمایه داری را در پیشگاه عدالت کارگری محاکمه و محکوم کند و در خط مقدم دفاع از جامعه پرچم راه حل کارگری، نظام شورائی و سوسیالیستی را برافرازد. زنده باد اول ماه مه!
١٥ آوریل ٢٠٢١
احمد بابائی
“نام کارگران پاریس، با کمونشان برای همیشه به عنوان پیام آور پرافتخار جامعه نوین با احترام تمام یاد خواهد شد”. مارکس
پانزده سال بعد از کمون پاریس و سرمستی بورژوازی از سرکوب آن، کارگران شیکاگو خواب بورژوازی را آشفته کردند. زنگ خطر کمون پاریس اینبار توسط پرولتاریای صنعتی آمریکا بصدا درآمد. در اول مه ١٨٨٦ کارگران آمریکا با تظاهرات های گسترده و بیش از ١٢٠٠ اعتصاب برای کاهش ساعت کار و خواستهای طبقاتی خود بمیدان آمدند. اول مه شیکاگو، این آغاز روز جهانی کارگر، تداعی کننده و ادامه سنت کمون پاریس بود. اما اعتراضات با توطئه پلیس و سپس خشونت تمام عیار بورژوازی سرکوب شد. عدالت بورژوازی طبق معمول رهبران کارگران را به خرابکاری متهم کرد و بعد از دادگاهی فرمایشی هفت تن از رهبران اول مه شیکاگو را اعدام کردند.
تاریخ طبقه ما همه جا با خون کارگران مستند شده است. اما رویداد شیکاگو پایان ماجرا نبود. همانطور که کموناردها با قهرمانی و انقلابیگری شان در تاریخ ماندند، اول مه خونین شیکاگو به روز جهانی کارگر گسترش پیدا کرد. پس از آن تمام دنیا و مبارزه طبقاتی وارد تحولات عمیقی شد که در یک طرف آن طبقه کارگر و پرچم سوسیالیستی اش علیه سرمایه داری به نسلهای متمادی کارگران الهام می بخشید. شعار “کارگران جهان متحد شوید”، تنها دستاورد مبارزه کارگران قهرمان کمون پاریس، رهبران پرشور اول مه شیکاگو و مانیفست کمونیست نیست، این ضرورت رهائی یک طبقه جهانی، پرولتاریا، از اسارت و استثمار و بردگی یک طبقه جهانی دیگر، بورژوازی است.
از آن به بعد اعتصابات و شورشها گسترش پیدا کرد و انقلابات کارگری در دستور طبقه کارگر قرار گرفت. این جنبش احزاب کمونیستی بیرون داد و کمونیسم بعنوان اعتراض رادیکال طبقه کارگر قد علم کرد. در ایندوران هر تحرک اعتراضی مهر و نشان آرمانخواهی پرولتری را برخود داشت. انقلاب اکتبر نمونه عیان و عملی پیروزی پرولتاریا بر بورژوازی در متن جنگ و رقابت دولتهای سرمایه داری بود. کارگران در نبردهای زیادی از تحرک اعتصابی و شورش و انقلاب شرکت کردند، در بسیاری نبردها دستاوردی هائی داشتند و در موارد زیادی بیرحمانه سرکوب شدند. بورژوازی برای تداوم استثمار و بردگی ما کارگران و تداوم نظام سرمایه داری، تنها سرکوب نمی کند بلکه هر روز و به هر بهانه ای تلاش می کند آرمانخواهی کارگری را اتوپی نام بگذارد و شکست کمونیسم را جار بزند. اما تا طبقات هست، مبارزه طبقاتی ادامه دارد و سرمایه داری بناچار گورکنان خود یعنی پرولتاریا را می زاید.
اول ماه مه یک گوشه از تاریخ مبارزه طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری است. سنت مبارزاتی و گرایش رادیکال و سوسیالیستی درون طبقه، اتحاد و همبستگی طبقاتی را به یک اصل بدل کرد. این آگاهی طبقاتی کره خاکی را درنوردید. کارگران کمونیست همه جا از هم آموختند و تجارب کارگری در هر کشور را بعنوان تاریخ خودشان دیدند و به آنها متکی شدند. طبقه کارگر و جنبش کارگری ایران از این تحولات در دوره های مختلف نه تنها بی نصیب نماند بلکه نشان داد میتواند پیام آوران جامعه نوین آتی باشند. امروز کارگران صنعتی ایران همراه با اردوی عظیم طبقه کارگر و مردم زحمتکش، از هفت تپه، فولاد، هپکو، آذراب، نفت و گاز، پتروشیمی ها تا کادر درمان و معلمان و بارنشسته ها و زحمتکشان و حاشیه نشین ها، میتوانند اقدامات نیمه تمام کمون پاریس و کارگران شیکاگو را به اتمام برسانند. این یک رویا و خیالپردازی نیست، عملی و شدنی خواهد بود اگر کارگران دقیقا در بحران کنونی آلترناتیو خود را جلو برانند و بعنوان نماینده آزادی جامعه ظاهر شوند.
در شرایط امروز که دنیا درگیر کرونا است و مردم محروم ایران در بدترین شرایط معیشتی و بهداشتی و درمانی قرار دارند، کارگران پرچمدار دفاع از معیشت و سلامت و واکسیناسیون رایگان همگان هستند. جنبش اول مه امسال باید سرمایه داری را در پیشگاه عدالت کارگری محاکمه و محکوم کند و در خط مقدم دفاع از جامعه پرچم راه حل کارگری، نظام شورائی و سوسیالیستی را برافرازد. زنده باد اول ماه مه!
١٥ آوریل ٢٠٢١