اخیرا بنیاد دیگری در یکی از دانشگاه های اروپا اعلام نموده است که جایزه ی سال ۲۰۲۳ را برای “وجدان و صداقت” به دو روزنامه نگار ایرانی نیلوفرحامدی و الهه محمدی اهدا می کند.
از حق نباید گذشت. برای یافتن کسی که این جایزه را با چنین عنوانی به او اهدا کنند باید سخت کار کرده باشند و حتما مدتها دنبال چهره ای که منفور نباشد با تمام قوا گشته اند. امروز کمتر روزنامه نگاری در جهان یافت می شود که جیره بگیر و موازی با خط دولتهای سرکوبگر و حامیان آن حرکت نکند. آنانی که شرف و حرمتی برایشان باقی مانده است و خلاف جهت حرکت می کنند در سایه این اوضاع به زندگی بخور و نمیری قناعت کرده و می سوزند و می سازند.
الهه محمدی و نیلوفر حامدی هم می توانستند به مانند صدها خبرنگار- بازجو به پخش اراجیف و دروغهای گوبلزی جمهوری اسلامی بپردازند و زندگیشان را مانند دهها سلبرتیی خدمتکار دولتی به خوبی و خوشی سپری کنند. اما این کار را نکردند.
الهه محمدی و نیلوفرحامدی با ریسک بزرگی خبر ضرب و شتم و جانباختن مهسا امینی را در بیمارستان کسری در تهران به جان خریدند و از همان روی تخت بیمارستان با اولین گزارش عکسهای مهسا را منتشر کردند. دقایقی بعد دهها آکتیویست زن و مرد در اطراف بیمارستان جمع شدند و اولین اعتراض و درگیری با نیروهای سرکوبگر را آغاز نمودند و بعدا آنچه که شد که همه می دانیم. بدون شک این خبر و چگونگی درج آن و اعتراض بلافاصله فعالین سیاسی در مقابل درب ورودی بیمارستان کسری از تبدیل کشته شدن مهسا از یک مرگی براثر “حوادث اتفاقی” درجمهوری اسلامی جلوگیری نمود و آتشی را روشن نمود که امروز بعد از نزدیک به هشت ماه جمهوری اسلامی را در آستانه سرنگونی قرار داده است.
نقش الهه محمدی و نیلوفرحامدی که هنوز در زندان اسیر هستند بدون شک یک نقش کلیدی در این ماجرا چه در خبررسانی از بیمارستان کسری و چه هنگام مراسم تاریخی خاکسپاری مهسا امینی در آرمستان آیچی سقز را باید دید و جایگاه این اتفاقات را در پروسه شکل گیری یک خیزش انقلابی نشان داد.
تاریخ بشر پراز حوادثی این چنین است. تمام انقلاباتی که برای برهم چیدن نظم موجود شکل می گیرند در همه ادوار تاریخ با یک اتفاق غیرقابل پیش بینی شروع می شود.
آنچه که در اعترضات انقلابی در ایران پیش بینی شده بود خصلت بشدت زنانه و ضد اسلامی آن بوده و هست. ضدیت با زنان و قوانین آپارتاید جنسی و دخالت مذهب اسلام زندگی را برهمگان دیگر غیر قابل تحمل نموده بود. دو زن جوان با دوربینهای عکاسی و یک دختر نازنین مسافر با زندگی خود بحق آغازگران انقلابی شدند که می تواند در ادامه خود نظام موجود را بزیر کشد.
اما یادمان نرود که نیلوفر حامدی و الهه محمدی هنوز در زندان بسرمی برند و باید برای آزادی آنها و همه زندانیان سیاسی تلاشمان را ادامه دهیم.
٣٠ مارس ٢٠٢٣
#پروین_کابلی