تورم،گرانی،حداقل دستمزد،قراردادهای سفید موقت
به گروگان گرفتن زندگی کارگران
سعید یگانه
نگاهی به وضعیت اقتصادی جامعه ایران و تورم و گرانی ناشی از بحران عمیق اقتصادی که سالهاست حکومت سرمایه داری ایران یدک می کشد، اکثریت کارگران و مزد بگیران را با دشواری های متعدد معیشتی ،اجتماعی و روانی روبرو کرده است.
بماند که بیکاری و فقر چه عواقب اجتماعی همچون خودکشی ،خودفروشی،کودکان کار و تاثیرات روانی به دنبال دارد.
در متن چنین اوضاع وخیم اقتصادی و تورم‌و‌گرانی که بلای جان مردم شده است، شورای عالی کار حداقلی از دستمزد را برای کارگران تعین کرد که در خوشبیانه ترین حالت هفته اول ماه، این حداقل دستمزد که ۱۱ میلیون تومان است ، مخارج زندگی یک خانواده از کرایه مسکن،خوراک و بهداشت و خرج تحصیل اعضای خانواده را پوشش نمی دهد.
این در شرایطی است که میلیونها کارگردرکارگاهها ویا در شرکتها و شهرداری ها با کمترین دستمزد، پائین تر ازحداقلی که شورای عالی ضد کارگری تعین کرده اند کارمی کنند وبعضا ماهها این حقوق به عقب می افتد وبه بهانه های مختلف پرداخت نمی شود و یا حیف ومیل می شود. میلیونها کارگری که در بدترین شرایط ایمینی کار جان می کنند و از حداقل قوانین ضد کارگری جمهوری اسلامی محرومند و هیچگونه امنیتی در مقابل کار فرما و سرمایه داران زالو صفت ندارند و به میل خود دستمزد کارگران را تعین می کنند وبه وحشیانه ترین شیوه استثمار می شوند.
قراردادهای موقت و سفید کاری
تشدید بحران اقتصادی،خصوصی سازی، بیکارسازی وسیع وعدم امنیت شغلی، عدم وجود قانون کار حمایت از کارگران، میلیونها کارگررا در مقابل سرمایه داران و کارفرمایان خلع سلاح ودست بسته وهمه راهها را جز اعتراض واعتصاب به روی آنان بسته است. قرارداد سفید ، قراردادهای سه ماهه تا یکساله، اکنون در بسیاری ازشرکتها، کارگاهها وحتی صنعت های بزرگ همچون پتروشیمی ونفت ، کارگران پیمانی به رسم ورابطه بین کارگروسرمایه دارتبدیل شده است. قراردادهایی که معمولا با دستمزدهای بسیارپائین وضع می شوند و به کارگران تحمیل می شود. هرچند ماه یکبارکارگران را مجبورمی کنند که زیرقراردادهای با مزد کم را امضا کنند.در این قراردادها هیچگونه مزایایی به کارگرتعلق نمی گیرد و در اکثرموارد کارگران را از بیمه درمانی محروم می کنند که اگر هنگام کارویا در سانحه ای دچار مشکل شوند کسی به دادشان نمی رسد.
“به قول یک کارگر”،بعد از پایان هر سه ماه یک قرارداد از پیش نوشته شده مقابل ما کارگران می گذارند و از ما می خواهند که امضا کنیم”یعنی اکثر کارگران ومزد بگیران در ایران در بستن قرارداد با کارفرمایان هیچگونه نقشی ندارند.کارفرمایان به میل خود، به نفع خود بدون در نظرگرفتن حقوق کارگران، قراردادها را به کارگران تحمیل می کنند واراده ای در تنظیم آن ندارند.کارگران به دلیل بیکاری وبیکارسازی وعدم امنیت شغلی که اگربیکارشوند، باید خود وخانوده اش گرسنه بمانند ، ناچارند به کارسخت وطاقت فرسا با کمترین ایمنی کارو با کمترین دستمزد تن دهند.
جامعه ایران برای اکثریت مردم کارگروزحمتکش زیر سایه دولت سرمایه داری اسلامی واستثمارگر، به دوزخی تبدیل شده است. گرانی وتورم وفقروفلاکت چاره ای جزاعتراض واعتصاب در مقابل زورگویی ودولت وکارفرمایان برای کارگران، بازنشستگان وسایر اقشارتهیدست جامعه نگذاشته است. راه پیروزی بر سختی ودشواری واختناقی که جمهوری اسلامی بر اکثریت مردم کارگر وزحمتکش وزنان و جوانان تحمیل کرده، همانا گسترش اعتراض واعتصاب ومبارزه برای گذراز این شرایط سخت واسفبارو تعین تکلیف نهایی با دولت سرمایه داری واستثمارگرجمهوری اسلامی است.همه راههای زندگی با جمهوری اسلامی کور شده است.به این وضع باید پایان داد.این کارمردم آزادیخواه ، اقشارتحت ستم و طبقه کارگرایران است. دولت وکارفرمایان زندگی کارگران را به گروگان گرفته اند.
28 مارس 2024