باز هم زن کشی و قتل ناموسی، تا کی؟
هلاله طاهری
غزاله حدودی, ۲۷ ساله, زن جوانی که از قروه به سنندج کوچ کرده و با ایجاد یک خیاط خانه به امرار معاش زندگی میپرداخت در حالی که در محل کار خیاطی اش کار میکرد به دست مردی که وارد محیط کارش شد با یک بطری پر از نفت غزاله و مغازه اش را به آتش کشید. سیروان ساعد پناه، مزاحمی که بخاطر اینکه غزاله جواب رد به خواستگاری او داده بود او را به مجازات مرگ محکوم کرد. سیروان که پست عضویت سپاه پاسدران را هم داشت مجوز مجازات فردی را از پیش از جانب حاکمان شرع اسلامی در جیب داشت. او بارها مزاحم غزاله و ادامه کارش در خیاط خانه بود و فشار میاورد که یک طرفه وارد معامله یک ازدواج اجباری شود. خبر این جنایت وسیعا در میان مردم و شبکه های اجتماعی منعکس شد و خشم مردم سنندج به حق بالا گرفت. یکشنبه ۱۶ دی ماه در شهر سنندج تجمعی اعتراضی به قتل غزاله از جانب فعالین زن و با شرکت گروههای اجتماعی برگزار شد. بیانیه ای از جانب تجمع ارائه شد که بشدت این قتل و قتلهای مشابه را محکوم کرده و خواهان پیگرد قانونی و مجازات قاتل شدند. در این بیاینه سخنگوی این تجمع، یکی از فعالین زن به پایه ها و ریشه های قتلهای ناموسی نیز پرداخت و از جامعه و مردم خواست برای ریشه کردن این پدیده کریه بپا خیزند.
این تنها نوک کوه یخ از زنجیره قتلهای ناموسی در این ماه نبوده است. زهرا شهبازی و کوثر دارابی از ایلام و کرمانشاه به گزارش شبکه حقوق بشر کردستان به دست همسرانشان با شلیک گلوله به قتل رسیده اند. کوثر دارابی که او را با زور مجبور به ازدواج کرده بودند پیش از قتل بشدت مورد اذیت و آذار جسمی قرار گرفته بود.
در بالانس دوفاکتو حکومت کردن بر سر آزادیهای اجتماعی از جمله آزادی پوشش و حضور وسیع زنان در همه عرصه ها بر بطن وحشیانه ترین جنایات رژیم اسلامی ایران علیه زنان، قربانی شدن گروهی از زنان و جوانان را ما در دو سال و نیم قبل بطور وسیع شاهد بوده ایم. با هر درجه از آگاهگری جامعه، بویژه آگاهی زنان بر حقوقشان و بکار گیری دستاوردها خشم نیروهای رژیم بالا گرفته و انتقام گیری از زنان در همه اشکال رواج پیدا کرده است. دامن زدن به افکار پوسیده عصر حجری و صاحب تمام و کمال حیات زن شدن، تقویت غیر مستقیم گروههای مهاجم علیه هر گونه آزادی مانند سلفی ها در کردستان که با قمه و شمشیر به سراغ جوانان و زنان میروند، زندان و جریمه زنان بدون حجاب، ترویج هر روزه از مساجد و تلویزیونهای دولتی و دستگاههای تبلیغاتی همه و همه در ابعاد وسیعی این مدت بکار گرفته شده تا این بالانس دوفاکتو حاکمیت زنان-حکومت را در هم بشکنند.
معترصین در شهر سنندج حق دارند دولت را در وهله اول مسئول این جنایت بدانند. وظیفه دولتها و دادگاه هاست که بر طبق قانون قاتلین را به مجازات برسانند اما چنین انتظاری از حکومتی چون جمهوری اسلامی بیهوده است. کارنامه چهل و چهار ساله این رژیم پر از زن ستیزی، زن کشی، بی حقوقی مطلق قانونی بوده است. زن کشی در ایران از طرف عرف و عادات عصر حجری و چند هزار ساله مدام در حال ترویج و تقویت است. سالهاست که در قانون خانواده در همه ابعاد آن زن ستیری عریان را ترویج و به اجرا درمیاوردند. از بلندگوی مساجد، در خطبه ها و نمازجمعه ها در سراسر کشور با نیروی هزاران نفره ملاها و سپاه به جان زنان افتاده اند. آیه‌ی ٣٤ از سوره‌ی نساء و آیه ٢٢٣ از سوره‌ی بقره لوحه خوانی نماز هر جمعه مساجد رو به جامعه است که زنان خود را کتک بزنید چرا که آنها کشتزار و اموال شمایند. این رژیم خود از قاتلان اصلی این قتلهای ناموسی ست اما در صحنه وقوع قتل اینبار چاقو را به دست پدران و همسران و برادران و افرادی چون سیروان میدهند تا حق “انتخاب” همسر، تصمیم گیری برای ادامه حیات به وفق خود و زیستن برابر در کنار مردان در جامعه را از زنان بگیرند. پدیده شومی که زیر نام “زن ناموس مرد است” و یا “زن ضعیفه و ناتوان در تصمیم گیری ست” با قدمت چند هزار ساله و ریشه های جنون آمیز آن ریشه در مذاهب و عادات کهن قرون وسطایی دارد. در دین اسلام این به عریان ترین شیوه بیان شده است و در تاخت و تاز نیم قرن از رشد اسلام سیاسی بر بخشی از جهان، بویژه خاورمیانه هزاران قربانی گرفته است. در جوامع امروزی نیز سیستم سرمایه داری با حفظ مذاهبی که بتوانند در مهار کردن کنترل بر جامعه انسانی برای سودآوری بیشتر تاثیر بگذارند همین روش فجیع زن کشی بازتولید و مورد استفاده قرار میگیرند. تنها هنگامی مجبوربه تغییراتی در قوانین میشوند که زیر فشار اعتراضات فعالین زن و اعتراضات گسترده سکولار و چپ در جامعه باشند.
بیش از هر زمانی به مبارزه علیه فرهنگ ناموس پرستی از پایین و در میان اقشار متفاوت در محیطهای اجتماعی نیاز هست. فرهنگ زن کشی که به ناچار ودرعدم وجود یک دولت انقلابی در حال حاضر روزانه قربانی میگیرد به اراده ما انسانها و فعالین و بشردوستان گره خورده است. با کار مشترک و مستمر این جنایات قابل پس زدن و ضعیف شدن است. ما آگاهیم که در هر قدمی که بر میداریم همواره موانع بسیاری بر سر راه داریم. ما در مسیر انقلابی هسیتم که میخواهیم این رژیم زن ستیز و انسان ستیز را بزیر بکشیم و دنیایی نوین دنیای برابر و آزاد را بنیان کنیم اما در مسیر این راه و بموازات آن باید مبارزه علیه این جنایات فجیع را در دستور کار روزانه قرار دهیم. باید کار ترویج و تبلیغ را از خانه و محله شروع کرد و به محافل و مجامع کشاند و به بحث گذاشت. باید این “شرف” و “غیرت” افسانه ای که چون انگل در مغز بخشی از جامعه جا خوش کرده را با آگاهی و جایگزینی های علمی و مدرن و سکولار و انسان دوستانه در مورد زنان جایگزین کنیم. زمینه های کار در میان اقشار معینی از جامعه همواره وجود دارد. انگیزه برابر زیستن و رفتار مدرن و سکولار از جاذبه های نسل جوان است. باید این فصل از بالندگی برابری انسانها را در میان جوانان و والدین جوان برانگیخت که غیرت و شرف افسانه اند. انسانیت و آموزش صحیح و رفتار مدرن میتواند خانواده ای سالم و در نهایت جامعه ای سازنده بیافریند.
زنان و فعالین سیاسی و اجتماعی
قبل از هر چیزی افشاگری این جنایات را گسترش دهیم و نگذاریم هیچ جنایتی در خفا فراموش شود. باید همین دولت ناکارآمد و غیر انسانی حاضر را وادار کنیم که قاتلین را دستگیر و به جزای قانونی و زندان برسانند. نگذاریم رژیم بسادگی از آنها چشم پوشی کند. اما مهمترین وظیفه که شاید بیشترین تاثیر را بر جامعه میگذارد کاریست که در دستور تک تک فعالین و بشر دوستان قرار گرفته است. مردان جامعه را در هر سطحی که میبینید همه جا در خانواده، در مجامع و در بازارهای عمومی به مصاف مبارزه با قتلهای ناموسی و بیماری اجتمای ناموس پرستی بطلبید. در میان مردم به آگاهگری بپردازید. هیچ دست غیبی در کار نیست که مغزهای تسخیر شده و تسلیم شده بخشی از جامعه را بازسازی و تغییر دهد. کل جامعه را دعوت به شرکت در مبارزات و کمپینهای مبارزه با زن کشی کنید. از آنها بخواهید که فکر کنند که در سیستم اجتماعی از نوع جمهوری اسلامی تا حد مرگ همه ما قربانی هستیم چرا باید در دام آنها افتاد و مجری اعمال جنایتکارانه آنها گردیم. این چه شرف و ناموسیست که جگرگوشه ها، انسانهای عزیز از خانواده خود به قتل میرسند و چشم بر آن بسته اند. چرا معیار انسان بودن باید به انسان کشتن تنزل کند؟
سازمانها و تشکلهای ویژه مبارزه با این پدیده غیر انسانی تشکیل دهید و در آن وسیعا به آموزش جامعه، مردان و زنان بپردازید. در ادامه مبارزه برای براندازی این رژیم و رسیدن به یک دنیای بهتر و تدارک برای یک حکومت شورایی آماده سازی کنید. اتحاد و کار جمعی ما در کنار کار های آموزشی و فرهنگی برای رسیدن به یک دنیای برابر از همین امروز برای رسیدن به یک جامعه سالم امریست عاجل و فوری. نگذاریم دیگر هیچ زنی با کابوس قتل روبرو شود.
9 ژانویه 2025