لغو مجازات اعدام
خواست فوری و بی چون و چرای بشریت متمدن
کمپینی برای روز١٠ اکتبر، بعنوان روز مبارزه علیه مجازات اعدام و تلاش برای توقف فوری احکام اعدام در جهان، توسط عفو بین الملل و ائتلاف جهانی علیه اعدام که ائتلافی از ٦٠ سازمان و اتحادیه و گروه غیردولتی است، فراخوانده شده است. این کمپین به تبع یکی از جلسات اکتبر نشست مجمع عمومی سازمان ملل براه افتاده است که طی آن قرار است از جمله قطعنامه ای برای توقف مجازات اعدام در دستور قرار گیرد. مبتکر این قطعنامه دولت ایتالیا، و حامیانش در اتحادیه اروپا، است.
حق حیات در صدر حقوق بدیهی و اولیه هر انسانی است. مجازات اعدام خشن ترین شکل نقض این حق غیرقابل نقض، از طرف دولتهاست. مجازات اعدام قتل عمد سازمانیافته دولتی و ننگ بشریت متمدن امروز است. حزب حکمتیست در برنامه “یک دنیای بهتر” و “بیانیه حقوق جهانشمول انسان” بر حق حیات انسان و بر ممنوعیت و لغو مجازات اعدام تاکید کرده است. مجازات اعدام و زیرپاگذاشتن حق حیات یک انسان به هیچ بهانه ای و تحت هیچ شرایطی قابل توجیه نیست. حزب حکمتیست به هر تلاشی در راستای توقف مجازات اعدام ارج مینهد و از هر فشاری بر دولتهایی که هنوز این مجازات وحشیانه را اجرا می کنند قاطعانه پشتیبانی میکند.
در روزهایی که در ایران طناب های دار اسلامی در ملاء عام برافراشته شده است و بنا به گزارشهای رسمی تنها در یک ماه گذشته ٢١ نفر، و از شروع سال جدید میلادی ١٨۹ نفر توسط چوبه های دار یا سنگسار در ملاء عام اعدام شده اند! در شرایطی که جمهوری اسلامی در میان همقطاران جنایتکار خود در جهان، کرسی اول در تعداد اعدام و بخصوص اعدام کودکان را به خود اختصاص داده است! در چنین شرایطی، پرتاب هر مشت، سنگ و خش و خاشاک و هر کلام اعتراضی به سمت حکومت جنایتکاران در ایران و سایر دولتهای مجری مجازات اعدام، در چین و آمریکا و پاکستان و ژاپن، به راستی نعمتی است!
اما مدافعان راستین “توقف مجازات اعدام” ضمن حمایت قاطع از هر قدمی که در این راه از طرف هر نیروئی برداشته میشود، در عین حال موظف هستند فشار خود را بر سازمان ملل و دولتهای مبتکر قطعنامه توقف اعدام نیز بیشتر و بیشتر کنند. کمپین سازمانهای غیردولتی حامی قطعنامه سازمان ملل، تصویب این قطعنامه را گام مهمی در لغو مجازات اعدام در سراسر جهان میدانند. این ادعا را خود دولتهای مبتکر این قطعنامه در سازمان ملل، ندارند. قطعنامه سازمان ملل برای توقف اعدام، پروسه بحث و بررسی و حتی تصویب آن، در بهترین حالت چیزی جز چشم دوختن به سازمان ملل و نشستن “در انتظار” منجیان موعود را نصیب مردم جهان نمی کند! مردمی که از منجلاب اعدام و کشتار و تباهی به تنگ آمده اند را در تنهایی خود و در جستجوی راهی برای مقاومت، چشم انتظار سازمان مللی خواهند نشاند که در سیر بررسی قطعنامه و جلسات مجمع عمومی اش هر هدفی جز تعقیب جدی توقف مجازات اعدام در سراسر جهان را جستجو میکند. آیا بررسی و تصویب این قطعنامه قرار است موجب امتیازگیری اتحادیه اروپا (همان حامیان و شرکای تجاری تروریسم اسلامی) از دولت اعدام در چین باشد؟ یا با استفاده از آن طی یک مانور سیاسی مثلا قرار است دولت اعدام در آمریکا، از رقیب بغل دستی اش امتیاز نظامی بگیرد؟ آیا قرار است این قطعنامه وسیله ای برای پیچاندن دست دولت منفوری در یک نقطه پرت از جهان باشد تا خاصیت ماشین نظامی آمریکا را به همگان “بقبولاند”؟ اینها از جمله سوالات بازی هستند که آینده به آنها پاسخ خواهد داد.
آنچه امروز روشن است بی موضوعی کمپین های حقوق بشری سازمان ملل در دفاع از حق انسان و علیه اعدام است! مردم ماحصل مصوبات نشست های سرکردگان جنایات علیه بشریت از جمله در موارد “علیه تسلیحات کشتار جمعی” و “علیه تسلیحات اتمی” را به چشم خود دیده اند! و دیده اند که جهان پس از این مصوبات بین المللی، و از جمله به بهانه اجرای این مصوبات، بیش از پیش به منجلابی خونین و میدان توحش میلیتاریسم غرب و تروریسم اسلامی تبدیل شده است. اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل، جلسه ای برای بهبود وضع مردم نیست، مردم این را میدانند. این اجلاس، همچون نشست سران هشت کشور صنعتی، نشستی برای بررسی و حل و فصل رقابت ها در کمپ سرمایه است که نتایج آن تا امروز، برای مردم جز ناامنی و جنگ و کشتار بیشتر نبوده است.
سازمان ملل تاریخ را نمی سازد
مردمی که بمباران مدرسه و خانه و بیمارستان در اردوگاههای فلسطینی، بمباران بلگراد و بغداد، بستن آب آشامیدنی و دارو به روی میلیونها کودک در عراق، و تخریب کامل جامعه چند میلیونی عراق را در مقابل چشمان خود دیده اند، جانیان را به خوبی میشناسند و میدانند که این جنایات با تکیه به اراده و تصمیم جمعی اصلی ترین نیروهای همین سازمان ملل صورت گرفته است. مردمی که ابعاد توحش میلیتاریستی سران دول غربی را دیده اند که با بمباران و اشغال عراق بیش از ٦٥٠ هزار نفر از مردم بیگناه عراق را به خون کشیدند، میدانند که به جانیان نباید چشم امید دوخت. مردم مبهوت و مرعوب از استیصال، ممکن است به هر طنابی برای نجات دست ببرند. اما مردم جهان و مردم ایران میدانند که این طناب آنها نیست. مجمع عمومی سازمان ملل برای نجات، در بهترین حالت منجی موعودی است که هرگز نخواهد آمد و نباید به آن چشم امید دوخت. باید حقایق مربوط به این نشست ها را در مقابل چشمان همگان قرار داد.
مردم جهان از واشینگتن تا تهران و لندن هرگاه قدرت واقعی شان را بکار بگیرند میتوانند برای همیشه اعدام و گرسنگی و جنگ را به تاریخ بسپارند. این کار بشریت متمدن و در راس آن کمونیست هاست که با به میدان آوردن قدرت مردم، قدرت طبقه کارگر، و با به زیرکشیدن همه حکومت های اعدام، اسلامی و غیر اسلامی، غربی یا شرقی، جهانی بدور از اعدام و جنگ و تباهی برای همه بسازند. در این مسیر هر تلاشی برای زیر فشار گذاشتن دولتهای مجری مجازات اعدام و برای توقف فوری این مجازات وحشیانه، شایسته پشتیبانی است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست
١٦ سپتامبر ٢٠٠٧