در کانال تلگرامی سندیکای هفت تپه مطلبی دریافتی منتشر شده که از مردم دعوت کرده قند و شکر وارداتی را تحریم کنند. آنطور که عنوان شده این اقدام به نفع اعتصاب کارگران هفت تپه و حمایت از راه افتادن تولید است.
این فراخوان نه بدرد کارگر می‌خورد و نه به نفع هر نوع اعتراض و اعتصاب کارگری است. این پرچمی ناسیونالیستی است که کارگر را هوادار تولیدات داخلی و مخالف تولیدات خارجی و “واردات بی رویه” می‌کند. تحریم کالاها دوره ای سیاست چپ ناسیونالیست و باصطلاح ضد امپریالیست بود، اما این چپ همزمان طرفدار مرتجع ترین بخش‌های بورژوازی “ملی و میهنی” بود.
سالها پیش شعار ناسیونالیستی مقابله با “واردات بی رویه” در متن جنگ و رقابت جناح ها توسط خانه کارگری ها مطرح می‌شد که به سرعت توسط کارگران به کناری نهاده شد. الان هم طرح چنین سیاست‌هایی توجه کسی را جلب نمی‌کند. چون اولا از سر بی اطلاعی از دنیایی است که تولید در آن جهانی است و ساده ترین محصولات تماما “وطنی” نیز واسطه غیر” وطنی” دارد. از ماشین زیر پای شما تا لباس و هر نیاز روزانه، محصول کار و تامین مواد و تولید و توزیع در کشورهای متعدد است. اینکه روح عباس هویدا با شعار “ایرانی جنس ایرانی بخر” در نویسنده این متن حلول کرده یا فکر کرده علیه واردکنندگان شکر خارجی باید از تولید شکر داخلی حمایت کرد، بر من روشن نیست. نتیجه اما یکی است: دعوت از کارگران به حمایت از سیاست ناسیونالیستی، حمایت از سرمایه دار “خودی” و ایرانی، تقابل با بخش دیگری از طبقه جهانی کارگر که تولید می‌کند و محصولات کارش در بازار جهانی بفروش می رسد، یک عقبگرد تاریخی از نظر طرح سیاست و تاکتیک، و بدتر از همه یک هم آوایی شاید نسنجیده با بحث “جهش تولید داخلی” حکومت و خامنه ای.
کارگران هفت تپه برای مقابله با سیاست‌های سرمایه داران و تامین منافع خویش، ناچارند سیاست کارگری را برگزینند. سیاست ناسیونالیستی تنها کارگر را به سرباز دون پایه بخشی از بورژوازی و آنهم عقب مانده ترین و مرتجع ترین نوع بورژوازی بدل می‌کند. مردم ایران اگر بخواهند “کالای خارجی” و “وارداتی” را تحریم کنند، باید تقریبا با بیش از نود درصد زندگی شان دربیفتند. فراخوان و شعار تحریم کالای خارجی و وارداتی شعاری ارتجاعی و ضد کارگری است. کارگران با محصول کار طبقه شان در کره خاکی مشکل ندارند، با مالکیت و روابط سرمایه دارانه چه در ایران و چه
هرجای دیگر بر ثروت اجتماعی دعوا دارند.