سالها طول می کشد تا یک فیلم خوب را از سینمای ایران بیرون کشید، نقد کرد و دید و دهه ها طول می کشد که یک بازیگر و یا کارگردان خوب پا به عرصه این حوزه هنری بگذارد. مارکس معتقد بود که کنش آفریننده تا حدود زیادی آگاهانه است، یعنی می داند که می خواهد چکار کند و قاعدتا تصویری هم از نتیجه آن در ذهن دارد. این چند جمله کوتاه مقدمه ای است برای بررسی یک خبر که رسانه ها کمتر به آن پرداختند. خبر را در روزهای منتهی به روز دانشجو منتشر کردند و قاعدتا گم می شود. ساخت فیلم زندگی “سعید طوسی” خبری بود که زیاد لانسه نشد.
سعید طوسی مدتها در صدر خبرها بود. این مردک دربار خامنه ای و قاری خصوصی او، به جرم تجاوز به کودکان، پایش به دادگاه باز شد. اما این محبوب “آقا”، فراق دوری را تحمل نکرد و زودتر به آغوش رهبرش بازگشت. مساله تجاوز به کودکان و له شدن زندگی آنها را روزانه در خبرها می شنویم. اما اتفاق تکان دهنده برای جامعه این است که یک کارگردان! برنامه های کودک تصمیم گرفته زندگی سعید طوسی را به یک فیلم تبدیل کند. به قول خودشان روایتی تصویری از زندگی او را منتشر کند.
هنر در دوران جمهوری اسلامی چنان به لجن کشیده شده است که به سختی می توان نام هنر را برای یک اثر بکار برد. عمق وابستگی “هنرمندان” به رژیم اسلامی و دستگاههای وابسته به آن را می توان در اظهار نظر این اشخاص در مورد کشته شدن این و آن مهره رژیم دید. رسوخ ریشه های خرافات مذهبی و ناسیونالیستی در ارائه کارهای به اصطلاح هنری تا آنجا پیش رفته است که هر آنچه به عنوان هنر معرفی می شود حتما رگه هایی از حماقت دینی و ناسیونالیسم کور را در خود دارد. رژیم اسلامی هم با صرف پولهای خیالی، سعی می کند تا اعتقادات دینی خود را به جامعه حقنه کند و کماکان بر این سیاست شکست خورده خود اصرار می ورزد. هر دولت، جریان سیاسی، گروه و دسته حق دارد که شخصیت‌های خود تکریم کند. جای تاسف و شوک داستان این است که حالا نوبت پدوفیلها و تجاوزگران برای ساخت این فیلم‌هاست. این روزها مجموعه های تلویزیونی مانند “آقازاده” تلاش می کند تصویر موجود از فرزندان مهره های رژیم اسلامی را تلطیف کند و بگوید که نه، همه اینطور نیستند. همین مجموعه تلویزیونی نشان می دهد (هر چند به بسیاری از جنبه های زندگی خصوصی این آقازاده نمی پردازد) که چگونه زندگی انسانهای معمولی این اجتماع را یک شبه له می کنند. از دختران، “پرستوها” می سازند، آنها را طعمه می کنند و نهایتا مرگ را برایشان تدارک می بینند.
سعید طوسی باید به جرم پدوفیل بودن محاکمه شود و در مقابل تمام کسانی که به آنها تجاوز کرده پاسخگو باشد. البته باید اشاره کرد که این روند را مطلقا نمی توان از رژیم اسلامی انتظار داشت. در قرن بیست و یکی که هر شخص پدوفیل بدون استثنا باید محاکمه و به جزای اعمالش برسد، رژیم اسلامی دارد برای یک آدم منحرف و متجاوز و مجرم پدوفیل، فیلم می سازد و این فیلم قرار است برای کودکان به نمایش درآید!! این جامعه به کجا می رود؟
رژیم اسلامی را باید سرنگون کرد. اگر امیدی برای حفظ شیرازه های جامعه وجود دارد، اگر امیدی برای بازگرداندن کودکی به فرزندان این جامعه وجود دارد، اگر هنر و ادبیات و سینما نفسی بکشند و آثاری ماندگار را به جا بگذارند، تنها یک راه وجود دارد و آن هم سرنگونی بدون اما و اگر رژیم اسلامی است. جامعه نباید جایی برای طوسی ها داشته باشد. محیط امن و آرام و ایجاد شرایط آموزش برای کودکان بدون دخالت مذهب در آن و تلاش برای شکوفایی استعدادهایشان، امری لازم و ضروری است. اما رژیم اسلامی همه را له کرده است. نه امنیتی برای کودکان است و نه آموزشی در خور انسان. آنچه می بینیم این است که این رژیم سراپا فاسد، از هر ابزاری برای از بین بردن شالوده های یک جامعه استفاده می کند و برای “قهرمان” این ویرانی ها شخصیت سازی می کند، فیلم می سازد و کتاب می نویسد.
این نمونه اول نیست. در دوره چهل ساله رژیم، “آثاری” را برای قاتلین و آمرین این جنایت‌هایی ساخته اند. فیلمهایی که برای ارائه چهره ای حق به جانب و مردم دار از سوی رژیم تهیه شده است. چه، ماجرای نمیروز، ماهی سیاه کوچولو و مواردی دیگر از جمله فیلمهایی هستند که از این دست هستند.
اما فیلم طوسی
فیلمی که قرار است ساخته شود، به ماجرای زندگی این قاری بیت خامنه ای اشاره دارد. با توجه به صحبتهای شاگردان قبلیش، تجاوز به کودکان در سنین بسیار پایین و مجبور کردن آنها به انجام کارهای جنسی در مقابل چشمهای این مردک دربار، همیشه و در هر سفری بخشی از زندگی او بوده است. ای آقای کارگردان نان به نرخ روز خور! ساخت این فیلم که به حق باید از طرف جامعه مورد نکوهش و اعتراض شدید قرار گیرد، یک حُسن دیگری برایت دارد و آن هم ساخت اولین فیلم پورن پدوفیلی رسمی در دستگاه رژیم اسلامی است. این مدال را هم بر گردن بینداز.
دسامبر ۲۰۲۰