نوبت ایفای نقش کارگر و کمونیسم است!
رشته تظاهراتها و نبردهای کوبنده شهری آبانماه ٩٨ برای سرنگونى رژيم اسلامى، شکافهای عمیق اجتماعى و سياسى موجود در جامعه و واقعيات بنيادى اقتصاد سياسى سرمايه‌دارى در ايران، فرصت تاريخى تعيين کننده‌اى براى طبقه کارگر و کمونيسم کارگرى براى برقرارى سوسياليسم در ايران فراهم کرده است. اینروزها قهرمانی و قاطعیت انقلابی مردم کارگر و زحمتکش و نسل جوانی که تحت حاکمیت نظام اسلامی آینده ای برایشان متصور نیست، برای هزارمین بار اثبات کرد که اکثریت عظیم جامعه ایران این حکومت را نمی‌خواهد و عزم راسخی برای بزیر کشیدن آن دارد.
بعد از شکست انقلاب ٥٧ و چهار دهه حاکمیت منحوس اسلامی، جامعه ایران بار دیگر وارد یکدوره انقلابی میشود که مسئله قدرت سیاسی و تعیین تکلیف با دولت اسلامی سرمایه داران در مرکز آن قرار دارد. انقلاب ٥٧ اولين صف‌آرايى عظيم اجتماعى و طبقاتى در متن يک ايران کاپيتاليستى بود. حضور طبقه کارگر در انقلاب ضد سلطنتى ٥٧، چشمگير، بيسابقه و تعيين کننده بود. با اينحال در فقدان يک جنبش حزبى خودآگاه و ذينفوذ کمونيستى کارگرى که بتواند حضور مستقل طبقه کارگر و رهبرى طبقه کارگر بر جنبش عمومى را تضمين کند و افق رهائيبخش سوسياليسم کارگرى و مارکسى را به آرمان عمومى صف آزاديخواهى و انقلاب بدل کند، جنبش ارتجاعى اسلامى و اپوزيسيون سنتى ملى- اسلامى انقلاب را به بيراهه بردند و نهايتا به خون کشيدند.
اينبار جنبش حزبى کمونيستى کارگرى و جنبش توده ای کارگران در صحنه سياسى ايران حاضر است و همگان کارگر و کمونیسم را فى‌الحال بعنوان يکى از نيروهاى سياسى و جنبشهای موثر و دخيل در روند اوضاع سياسى آتى در سطح جامعه برسميت شناخته‌اند. اینبار بورژوازی و پرولتاریا و جنبشهای سیاسی آنها بیش از هر زمان بدون ابهام در مقابل هم قرار گرفته‌اند. اینبار بورژوازی حتی وعده نمیدهد و در اپوزیسیون علیه کمونیسم و کارگر خط و نشان میکشد. اینبار توهمات پوپولیستی و “همه با هم” بیش از پیش به پرچم ناسیونالیسم بستر اصلی و جنبشهای بورژوائی بدل شده است. اینبار رادیکالیسم خرده بورژوائی و نیم بند در مقابل پلاریزاسیون اجتماعی و صفبندی‌های حاد طبقاتی در دوره انقلابی حتی نمیتواند در کوتاه مدت تعادل خود را حفظ کند.
لذا سرنگونی با پرچم و رهبری چپ، تامین سازمان و الزامات سرنگونی انقلابی حاکمیت اسلامی، بکف آوردن دولت برای بسط مبارزه طبقاتی، تداوم انقلاب برای یک کسب یک پیروزی تمام عیار کارگری، هدف بی اما و اگر جنبش پرولتاریا و حزب کمونیست کارگری – حکمتیست است. چند دهه جدال کمونيسم کارگرى عليه احزاب و طبقات و افقهاى بورژوايى و خرده‌بورژوايى در جامعه ايران و در درون چپ، چند دهه دفاع از کمونيسم و مارکسيسم در اوج حملات بورژوازى جهانى، هدفی جز آمادگی سیاسی و حزبی برای چنین روزهائی که کشمکش طبقاتی به اوج میرسد، نداشته است. ما باید در ایندوران تعیین کننده، بیش از هر زمان، با صف مستقل طبقاتی و پرچم راه حل سوسیالیستی و کارگری برای آزادی جامعه، وارد این جدال سرنوشت ساز شویم. کمونیست‌ها در ایندوران باید به ستون فقرات سازماندهی حزبی و توده ای، به مَحمل اتحاد محافل و شبکه های کمونیستی و کارگری، به لولای گسترش ابتکارات انقلابی و توده ای بدل شوند.
این کنگره اعلام میکند که اوضاع سياسى ايران يک فرصت معيّن براى يک حرکت تاريخساز کمونيستى با نتايج دگرگون کننده در ايران و در سطح بين‌المللى فراهم آورده است. اين فرصت نبايد از کف برود. کمونیست های ایران، جنبش کمونیسم کارگری و فعالین و کادرهای حزب حکمتیست باید خطیر بودن اوضاع را درک کنند و وظایف خود را با قاطعیت و سر وقت و تیزبینی پیش ببرند. ایندوران برای ما نمیتواند همیشه باز باشد و در صورت عدم حضور جدی و پاسخ ندادن به سوالات و الزامات کشمکش طبقاتی، میتواند بسرعت بسته شود. کنگره نهم حزب کمونيست کارگرى – حکمتیست توجه رهبری، کادرها، اعضا، نیروهای جنبش کمونیسم کارگری، کمونیست‌ها و انقلابیون سوسیالیست را به این مُهم جلب میکند. حزب کمونيست کارگرى – حکمتیست بايد بعنوان حزب کارگران در جدال قدرت با بورژوازی و بعنوان رهبر انقلابی توده‌های بپاخواسته برای سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی با قاطعیت انقلابی و کمونیستی و با تمام ظرفیت وارد صحنه سیاسی شود.
کنگره نهم بر کمبودها و موانع عظيم و بسيارى که برسر راه حزب حکمتیست و جنبش کمونيسم کارگرى قرار دارد، واقف است اما مُصرانه تاکید دارد که حزب بايد اين گام بلند را بردارد. کنگره نهم به تمام اعضاء و فعالين حزب براى حضور در يک مبارزه متحدانه، پرشور، وقفه ناپذير، مُنضبط و گسترده براى پيروزى کمونيسم در تحولات جارى ايران فراخوان ميدهد.
نوامبر ٢٠١٩