به دنبال شکست مفتضحانه رژيم اسلامی در انتخابات و نه بزرگی که مردم به جمهوری اسلامی دادند ، اعتصاب سراسری هزاران کارگردربيش از ٧٠مرکزو شرکت های نفت ، پتروشيمی و گاز، در شهرها و استانهای مختلف ، رژيم ضد کارگری جمهوری اسلامی را با چالش بزرگتری روبروکرده است .اعتصاب مجدد کارگران درمراکز مهم صنايع نفت ، اتفاق سياسی مهمی است که بار ديگر اذهان عمومی در داخل و خارج کشور را به خود جلب کرد و درمرکز سياست روز ايران قرار داد . شروع اين دوره از اعتصاب کارگران شرکت نفت و پتروشيمی ، آن هم به اين گستردگی و هماهنگ در فضای سياسی ايران ، در ادامه اعترضات تاکنونی در ميان کارگران و بازنشستگان و معلمان و ساير اقشار تهيدست و به خصوص بر دوش تجارب اعتراضات کارگران هفت تپه ، گامی بلند به جلو و جان تازه‌ای به جنبش کارگری و مبارزه ساير اقشار تهديدست جامعه برای پيشبرداهداف صنفی ، سياسی و طبقاتی خود بخشيد. اين اعتصاب در شرايط کنونی و درست بعد ازانتخابات به يک معنا، اعلام همسويی کارگران درصنايع حياتی و حمايت آنان از مردم و جواب دندان شکنی بود که به انتخابات جمهوری اسلامی دادند.
تجارب اعتراض و مبارزه و اعتصاب تا کنونی کارگران نفت و نقش تاريخ ساز آنان در تحولات سياسی ايران ، اين بار نيز اميد به پيشروی و پيروزی را در دل کارگران و همه مردم متنفر از رژيم سرکوبگراسلامی و تشنه آزادی و رفاه را زنده کرد .همه ما می دانيم که صنايع نفت ، رگ حياطی اقتصاد ايران به شمار می رود و به ياد داريم زمانی که کارگران شرکت نفت در قيام ۵٧ با يک اعتصاب عمومی وقتی شيرهای نفت را به روی دولت پهلوی و زالوها بستند چه اتفاقی بزرگی افتاد و چگونه پشت حکومت پهلوی را شکست .به اين دليل است که اعتصاب وسيع اين دوره نفتگران نيز با اين آگاهی و انتظاری که ازآنها دارند، به حق،از حمايت بخشهای مختلف کارگری ، بازنشستگان ،معلمان و شورای سراسری رانندگان ،خانواده های قربانيان آبانماه قرار گرفت و باعث دلگرمی کارگران اعتصابی پروژه ای و پيمانی در شرکت نفت و صنايع مربوط به آن شد ه است .علاوه بر اين بی دليل نيست وقتی کارگران نفت به ميدان می آيند ،حتی دشمنان کارگران که تا ديروز وجود کارگر را انکار می کردند، الان ازاعتصاب کارگران حمايت و احساس خشنودی می کنند .به عنوان نمونه رضا پهلوی در پيامی کوتاه آنهم تحت عنوان “نافرمانی مدنی” بدون اشاره به مطالبات کارگران، از اعتصاب آنان حمايت کرده وآگاهانه با تقليل دادن مبارزه کارگران به “نافرمانی مدنی” خصلت طبقاتی و ضد سرمايه داری آن را کتمان کرده است.
با گسترش اعتصاب نفتگران ،توطئه و تهديد به اخراج و تشديد فضای امنيتی برای به شکست کشاندن اعتصاب کارگران آغاز شد. دشمنان کارگران اعتصابی، ازدولت و مجلس و زالوها و دستگاههای امنيتی و امام جمعه‌ها همگی به مصاف کارگران آمده‌اند. گرايش محدود و اقليت “قانونی – صنفی”، در ميان کارگران رسمی تا پادوهای رژيم و اعتصاب شکن‌ها جهت کمک به دولت هنوزبه قدرت نرسيده قاتلها”به خط شدند وبا عنوان کردن کارگران رسمی و غيررسمی و وعده دادن به برآورده کردن خواست کارگران رسمی، وباعنوان اينکه کارگران پروژه ای – پيمانی و غير رسمی ربطی به دولت و شرکت نفت ندارند ، اعتصاب آنان را سرکوب وبا شکست روبرو کنند.
دولت جمهوری اسلامی در ساليان گذشته با برنامه ، بافت کارگری صنايع نفت را تغير داده است. اکنون نزديک به ٨٠ درصد از کارگران در صنايع نفت ، کارگران پيمانی با قراردهای سفيد و موقت بدون هيچگونه مزايای حقوقی در شرايط غير انسانی استثمار می شوند. در پی سياست خصوصی سازی و تعديل ساختاراقتصادی ، دولت استخدام کارگران نفت وساير مراکز کارگری را بيشتربه پيمانکارها وسرمايه داران خصوصی که عموما از وابستگان و آقازاده ووابستگان هسته اصلی قدرت مثل سپاهو بسيج است ، سپرده اند واستثمارشديد نيروی کار، زندگی کارگران را سياه کرده اند.اعتصاب کارگران پيمانی و غير رسمی نفت که بيش از ٣٠ هزارکارگررا شامل می شوند ،از جمله کارگرانی هستند که توسط پيمانکاران به شيوه ای غير انسانی استثمار و از همه مزايای محدود کارگری نيزمحروم شده اند .مطابق امار ٧ ميليون از کارگرانی که با قراردادهای سفيد و موقت کار می کنند ، فاقد بيمه های درمانی هستند و از اندک مزايای قانونی نيزبی بهره اند.
خواست کارگران پيمانی روشن و صریح است. افزايش دستمزد ، لغوشرکتهای پيمانی و قراردادهای موقت و انعقاد قراردادهای رسمی با شرکت نفت وزير مجموعه آن ، بيست روزکارو ده روز تعطيلی در ماه ،حق اعتراض و اعتصاب و داشتن تشکل مستقل کارگری و بهبود محيط ايمنی کارو زيستی کارگران ازمطالبات اصلی کارگران به شمار می روند که تا کنون علارغم اعتراض و اعتصاب کارگران در هفته ها و ماههای گذشته به آن رسيدگی نشده و بی جواب مانده‌اند.
کارگر بهتر از هرکسی می داند که حق گرفتنی است. کارگران چاره ای جزاعتراض و اعتصاب و اتحاد برای تحميل مطالبات خود به دولت و کارفرما وبهبود شرايط زندگی خود ندارند.کارگران نفت بر دوش تجارب تا کنونی مبارزه کارگران و نقشی که اعتصاب شرکت نفت در سياست ايران دارد، نه تنها می توانند مطالبات خود را به دولت و کارفرما تحميل کنند ،درعين حال با مبارزه و اعتصاب تا رسيدن به مطالبات بر حق خود، می توانند قدمهای مهمی مبارزه کارگران وساير اقشار تهيدست جامعه را برای تحقق آزادی و برابری به جلو سوق دهند.
اعتصاب کارگران نفت و پتروشيمی شايسته بيشترين حمايت و پشتيبانی است .
12 تیر 1400