رادیو و تلویزیون بی بی سی معرف حضور همگان روز قبل بساط گمراه کننده “بررسی صد روز اول عمر دولت رئیسی” را پهن کردند. کارشناسان سطحی با مراجعه به آمارهای اقتصادی به بدتر شدن اوضاع اقتصادی، آن هم از دید سرمایه داران و سرمایه گذاران تاکید میکردند، و البته به گسترش فشار معیشتی بر “اقشار پایینی” هم اذعان میکردند. از اینکه گویا رئیسی به وعده های انتخاباتی عمل نکرده و اصلا “برنامه مشخص اقتصادی” ندارد، آه و ناله سرمیدادند. به تشدید دستگیریها و سرکوبگریها اشاره داشتند و گویا “حقوق بشر” رعایت نمیشود و در یک کلام در مقایسه با دولت روحانی از دولت رئیسی شاکی بودند.
این تمام هنر “اعتراضی” آنها در مقابل دولت قاتلان جمهوری اسلامی تحمیل شده به مردم ایران است. مسئله صرفا مقایسه ناشیانه و الگوبرداری مضحک با سنت وارسی کارکرد صد روزه اول دولتها در کشورهای غربی نیست، (در کشورهای غربی هم اساسا ادامه کمپین انتخاباتی و پدیده ای بی خاصیت و تبلیغاتی است). بلکه حرکت هدفمند رسانه ای نان به نرخ روز خور و توجیه گر وضع موجود است. بدتر توجیه گر کارکرد جمهوری اسلامی به ویژه آنزمان که به زعمشان دولتهای “اصلاح طلب و اعتدالی” سرکار بودند. اکنون در بررسی عملکرد صد روزه یکی از قاتلترین قاتلهای دولت جمهوری اسلامی و ابواب جمعی او به این نتیجه میرسند، در صد روزه اول دولت داری روحانی وضعیت بهتر بود. باید به اینها گفت این بساط را جای دیگری پهن کنید. کارگر و مردم رنجدیده ایران، جمهوری اسلامی را نه از روی کارکرد صد روزه این یا آن دولت، بلکه با گوشت و پوست خود حاکمیت سیاه ٤٣ ساله پر از رنج و مشقت جمهوری اسلامی را تجربه کرده و به مصاف طلبیده اند.
تجمعات اعتراضی هماهنگ و متحدانه روز پنجشنبه ٢٠ آبان بیش از شصت شهر ایران اتفاقا در همان صد روزه شدن عمر نکبت دولت رئیسی پاسخ محکمی به این دولت و صحنه گردانان بی بی سی و دیگر رسانه های بورژوایی است. تجمعات اعتراضی معلمان بخشی از پتانسیل اعتراضی قدرتمندی است که در میان ده ها میلیون کارگر از زن و مرد اعم از شاغل و بازنشسته و نیروی جوان آماده به کار و بیکار در جای جای کشور در حال فوران است. نبردهای سرنوشت ساز و تعیین کننده برای پایان دادن به حکومت جمهوری اسلامی در راه است. بی بی سی و امثالهم بهتر است برای اوضاع جدید حساب باز کنند.
***