تحمیل دوباره طالبان به جامعه افغانستان، عقبگردی همه جانبه در همه زمینه های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی به زندگی مردم بخصوص زنان و دختران تحمیل کرد و حداقل دستاوردی که طی ۲۰ سال گذشته زنان با دادن هزینه های فراوان و برای آن مبارزه کرده بودند، توسط دولت اسلامی طالبان دوباره پس گرفته شد و زنان مطابق میل مرتجعین طالبان و با اجبار و زور اسلحه دوباره به کنج خانه ها فرستاده شدند. فرمان اخیر رهبر طالبان در مورد حقوق زنان چیزی نیست به جز بردگی زن که تا کنون در رفتار تاکنونی افراد و رهبران طالبان در برخورد خشن و وحشیانه به زنان اعمال شده است و چیزی نیست به جز رسمیت دادن و قانونی کردن بردگی زن و حبس دائمی آنان در خانه. این فرمان اعلام رسمی طالبان به زنان است که امارت اسلامی حقوقی بیشتر از این برای زنان به رسمیت نمیشناسد و “زیاده خواهی” از طرف زنان موقوف. این فرمان، دهن کجی آشکار به زنان و اولین زورآزمایی قانونی و رسمی طالبان در مقابل زنان برابری طلب است که تاکنون حاضر نشده اند قوانین اسلامی طالبان را برسمیت بشناسند و با مقاومت شجاعانه از حقوق پایه ای خود دفاع می کنند.
طالبان که به قدرت رسید، اعلام کرد که حقوق زنان مطابق شریعت اسلام رعایت می شود. آنچه در فرمان رهبر طالبان آمده است، همان قوانین شرع اسلام و قانونی کردن بردگی زن است. زن در ازدواج، رابطه اش با مرد، ارث بعد از مرگ شوهر و حقوق زن را مطابق شریعت اسلام و آنهم محدود به ازدواج و در خانواده تعریف کرده است. چند همسری را قانونا به رسمیت شناخته اند.
طالبان در سه ماهه گذشته آنچه گفته اند و به اجرا درآورده اند در ضدیت کامل با حقوق زنان و حذف آنان از اجتماع بوده است. دختران را از تحصیل محروم کردند. جداسازی در دانشگاه را اعمال کردند، استاد مرد در کلاس دختران دانشجو را حذف کردند، دروس دانشگاه و مدارس را دستور داده اند مطابق فرهنگ اسلامی و آداب و رسوم سنتی و اسلامی تغیر دهند و بالاخره زنان را از محیط طبیعی زندگی، کار و فعالیت اجتماعی و فرهنگی، فعالیت اقتصادی و سیاسی منع و محروم کردند. آنچه زنان میخواهند، قوانین نانوشته ای است و حاضر نیستند از آن کوتاه بیایند و زیر سایه تفنگ طالبان برای این خواستها تاکنون جنگیده اند.
نفس اسلام و قوانین اسلامی و فرهنگ برخواسته از آن، ضد زن است. اسلام یعنی محرومیت زن، یعنی به رسمین نشناختن زن به عنوان انسان مستقل و مستحق حقوق انسانی و برابر با مرد. طالبان کپی جمهوری اسلامی در افغانستان است. آینده افغانستان با آمدن طالبان تیره و تارتر شده است. زنان بخصوص در این میان قربانیان اصلی توحش امارت اسلامی طالبان هستند. آمریکای دمکرات و ریاکار که یک پای این سناریو سیاه است، از فرمان هیبت اله آخوند زاده که معلوم نیست در چه گوری است، استقبال کرده است و خواهان اقدامات بیشترطالبان است. اما زنان افغانستان در مقابل، به این قوانین بردگی معترض اند و حاضر به قبول قوانین اسلامی نیستند.
اولین اعتراض به فرمان رهبر طالبان از جانب زنان مبارز، بطورعلنی در شهر کابل صورت گرفت. فریاد زدند که ما قوانین بردگی زن را قبول نداریم، این فرمان هیچ چیزی به نفع ما زنان در برندارد. با این قوانین ما را به کنج خانه ها می فرستند. ۲۰ سال جان کندیم تا به اینجا رسیدیم، شماها دارید ما را به عقب برمیگردانید و از اجتماع حذف می کنید. دختران میخواهند تحصیل بکنند، زنان می خواهند آزاد باشند، کار و فعالیت اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی داشته و حضور فعال در جامعه داشته باشند. ما زنان این قوانین را قبول نمی کنیم. یکی از این زنان مبارز این سخنان را بر زبان می آورد:
“حرکت خود جوش زنان مبارز افغانستان در بیانیه ای گفته اند که در سه ماهه گذشته ۱۷ اعتراض برگزار کرده اند. آنها در بیانیه خود گفته اند که ما خواهان حقوق مساوی با مردان هستیم، از جمله حق کار، حق تحصیل، حق مبارزات مدنی و سیاسی هستیم. هیچ نیرویی با سرکوب و زور گویی و زیر نام دین اسلام نمیتواند حقوق حقه زنان را سلب کند. از سازمان ملل، سازمانهای حقوق بشری و کشورهای حامی حقوق بشر میخواهیم که مردم افغانستان را در روزهای دشوار تنها نگذارند”.
امارت اسلامی طالبان را تاکنون هیچ دولتی به رسمیت نشناخته است. مجامع بین المللی به رسمیت شناختن و همکاری با طالیان را به رعایت “حقوق بشر و حقوق زنان” ادعایی آنان، منوط کرده اند. طالبان تحت فشارهای بین المللی و اساسا اعتراض و نارضایتی مدام زنان در سه ماهه گذشته، برای جلب رضایت افکارعمومی و دریافت کمک از غرب به این فرمان تن داده اند، فرمانی که به آنچه زن آزادیخواه افغانستان می خواهد بی ربط است. اما شاید برای بده بستان طالبان با دول غربی کافی به نظر برسد. آمریکا و غرب برای خلاصی از جنگ در افغانستان به سازش با طالبان تن دادند. در عوض جامعه افغانستان را به باتلاق نابودی سوق دادند. آگاه بودند که با آمدن طالبان زندگی مردم بدتر از آنچه هست خواهد شد با این وصف منفعت آنان ایجاب می کرد که مردم را به جهنم طالبان بفرستند. طالبان خواست مردم نبود. سوغات آمریکا و غرب و رضایت دولتهای مرتجع منطقه به قیمت خانه خرابی، گرسنگی و آوارگی صدها هزار انسان در کشور افغانستان بود.
نفس اسلام و قوانین اسلامی و اکنون اسلامی سیاسی در ایران و افغانستان اساسا ضد زن است. اسلام با حق و حقوق واقعی زن دشمنی دارد. ۹۹ درصد قوانین و شریعت اسلام به زندگی زن، رفتار، پوشش، رابطه جنسی زنان با مردان، ازدواج و غیره اختصاص دارد. قوانین و فرهنگ اسلامی مرد سالار است. زن را از قوانین و شریعت اسلام حذف بکنید چیزی از آن باقی نمی ماند. جامعه ای که بخواهد مردم را به بردگی بکشاند اول تعرضش را به زنان آغاز می کند و با قوانین ارتجاعی و فرهنگ واپسگرایی و مردسالارانه زندگی زنان را محدود و از هر نوع فعالیت آزادانه محروم میکنند. جمهوری اسلامی همین کار را کرد و طالبان در آغاز راهی است که جمهوری اسلامی سالهاست پیموده است. اما نه در ایران و نه در افغانستان زنان زیر بار این قوانین ارتجاعی نرفته و نخواهند رفت. فرمان اخیر هیبت اله آخوند زاده رهبر طالبان هر چه هست به زندگی و حقوق واقعی زنان بیربط است و تسلط طالبان و قوانین شریعت اسلام را بر زندگی زنان تحکیم میکند. نه زنان وهیچ انسان آزاده ای در افغانستان نباید حاکمیت طالبان و قوانین ارتجاعی و ضد زن آن را برسمیت بشناسند. جمهوری اسلامی با همه قوانین و فرهنگش از جانب مردم زیر ضرب است، امارت اسلامی طالبان با رفتن جمهوری اسلامی شانس کمی برای ادامه بقا دارد. طالبان همانند جمهوری اسلامی وصله ناجور به جامعه افغانستان است، بخصوص بخشی از مردم افغانستان جمهوری اسلامی را نیز از نزدیک تجربه کرده اند.
٨ دسامبر ٢٠٢١