سخنی با فعالین جنبش کارگری و معلمان!
روز جهانی کارگر امسال (١٤٠١) در ایران میتواند به یک روز بزرگ ابراز وجود همگام جنبش کارگری و جنبش معلمان، به روز پرجمعیت ترین گرامیداشتهای اول مه و همزمان حمایت موثر از جنبش اعتراضی تاکنون معلمان در سراسر ایران تبدیل شود. به شرطی که فرصت به وجود آمده را بشناسیم و دریابیم.
فرهنگیان و معلمان در تداوم تحرک اعتراضی دوره ای سراسری و سازمانیافته تاکنونی، در ابتکاری مناسب تجمعهای اعتراضی هفته آینده خود را به روز یکشنبه یازدهم اردیبهشت (روز اول مه) فراخوان داده اند. این همزمانی تجمعات رادیکال سراسری معلمان و روز کارگر غنیمت و فرصت بزرگ برای ابراز وجود متحدانه جنبش کارگری و جنبش معلمان و همه مدافعان روز کارگر و مبارزات معلمان و مردم تحت فشار ایجاد کرده است. بنا به تجربه تاکنونی واضح است فراخوان فرهنگیان و معلمان درست مثل دوره های قبل و پنجشنبه گذشته پاسخ شایسته را در یکشنبه آینده میگیرد. از هم اکنون پیش بینی میشود، در تعداد زیادی از شهرهای بزرگ و مرکز استانها اجتماع بزرگ معلمان برگزار میشود. اینجا فعالین رادیکال و پیشرو معلمان و کارگران با این صورت مسئله روبرو هستند، که چه نوع ابتکار و شیوه هایی لازمست بکار گرفته شود تا در این اجتماعات بزرگ، هم اعتراض و خواسته های معلمان با برجستگی طرح شوند و همزمان گرامیداشت روز کارگر به نحو شایسته نمایندگی شود و به معنای واقعی اتفاق مهم همبستگی کارگران و معلمان در روز اول مه عملی شود. به گمان من فراخوان دهندگان اجتماعات معلمان در روز کارگر چنین هدف شایسته ای را مدنظر دارند.
امیدوارم فعالین کارگری و سازماندهندگان اول مه که از مدتی قبل در تدارک گرامیداشت روز جهانی کارگران هستند، با خرسندی و خلاقانه از این ابتکار معلمان استقبال کرده باشند. همکاری و هماهنگی لازم در سطح هر شهر به منظور سازماندهی برگزاری اجتماعات بسیار گسترده انجام گرفته باشد. روز جهانی کارگر امسال در ایران میتواند به صحنه حضور پرشور و گسترده کارگران و خانواده های کارگری و همه علاقمندان روز کارگر و همزمان فرهنگیان و معلمان و هر انسان رنج دیده از ستم سرمایه داری تبدیل شود. متینگهای بزرگ قابل پیش بینی یکشنبه آینده در عین حال که محل پافشاری خواسته های برحق معلمان است، همزمان میتواند مکان سخنرانی و قرائت قطعنامه و بیانیه های کارگری و گرامیداشت اول مه و اعلام همسرنوشتی و اتحاد و همبستگی کارگران و معلمان باشد. متینگهای یکشنبه آینده میتواند به عنوان پرجمعیت ترین اجتماعات سراسری و توده ای در گرامیداشت اول مه بعد از سرکوبهای دهه شصت شمسی و در حمایت از مبارزات برحق معلمان در چند سال اخیر در کشمکشهای سیاسی جامعه ایران تحت حاکمیت استبداد خشن و جمهوری اسلامی ثبت شود. وقوع چنین اتفاق مهمی اکنون در گرو تشخیص درست و ابتکار عمل و حرکت آگاهانه پیشروان جنبش کارگری و جنبش معلمان است. این فرصت را نباید از دست داد.
در مقابل تلاش برای سازماندهی چنین تحول مهمی احتمالأ با بروز دو نگرش مانع ایجاد کن که در ملایمترین حالت میتوان اسم “محدود نگری” را برآنها گذاشت،روبرو شویم. اولی این نگاه که از میان معلمان گفته شود، “دراجتماعات ما معلمان نباید از روز جهانی کارگر و گرامیداشت آن، صحبت شود. با پلاکارد و شعارهای مر بوط به روز کارگر و حتی ایراد سخنرانی و قرائت قطعنامه از جانب کارگران موافقت نشود”!! نگرش دیگر از میان کارگران سربرآورد، که مدعی شوند، “روز کارگر را باید مستقل برگزار کنند و نباید قاطی اجتماعات معلمان شوند!! چون گویا به حرکت مستقل کارگران و گرامیداشت اول مه کارگری لطمه وارد میشود؟!” احتمالا یک عده “کارگرگرای قلابی” هم پیدا شوند، این سطحی گری را تشویق کنند. تاکنون و چند روز مانده به روز اول مه این محدودنگریها با خوشحالی به طور جدی مطرح نیستند. شکی نیست در صورت طرح چنین نگرشهای غلطی فعالین پیشرو کارگری و معلمان آگاه و با تجربه چنین مزاحمتهای احتمالی را میتوانند خنثی کنند. در نتیجه در اینجا و فعلأ در رد چنین نگرشهای غیر اجتماعی توضیحی لازم نمی بینم. روز اول مه ١٤٠١ میتواند نقطه عطف مهمی در جنبش کارگری و توده ای جامعه ایران باشد. برای تحققش آستینها را بالا زنیم.
***