به پیشواز۲۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان برویم! هلاله طاهری

به پیشواز۲۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان برویم!
هلاله طاهری
بیست و پنج نوامبر برابر با چهارم آذر, روز جهانی منع خشونت علیه زنان نامگذاری شده است. در سال ۱۹۶۰, سه خواهر جوان, مشهور به “خواهران میرابال”, فعال سیاسی وعضو یک شبکه انقلابی مخفی از اهالی جمهوری دومینیکن بطرز وحشیانه ای از جانب دولت به قتل رسیدند. این واقعه خشم جهان را برانگیخت که هر ساله بویژه در شهرهای بزرگ در کشورهای آمریکای لاتین اعتراضات گسترده ای در روزبیست و پنج نوامبر برگزار شد تا اینکه درسال ۱۹۸۱ درهمایشی در بوگوتا پایتخت کشور کلمبیا با شرکت مدافعان حقوق زنان در آمریکای لاتین و منطقه کارائیب پشنهاد شد که روز قتل این سه خواهر را روز منع خشونت علیه زنان نام بگذارند. در سال ۱۹۹۹ نیز سازمان ملل هم این روز را برسمیت شناخت. از آن سال به بعد هر ساله در سراسر جهان, بسته به توانایی فعالین زن, تشکلها و انجمنهای حقوق بشری اعتراضات خیابانی و جمعی وسیعی تدارک میبینند. پوشش این اعتراضات همواره به توازن قوای اجتماعی- سیاسی جنبش زنان و موقعیتشان در هر جامعه گره خورده است. مثلا در اروپا و کشورهای امریکای لاتین به یمن پشتیبانی دیگر جنبشهای اجتماعی و سکولار و سالها مبارزه با خشونت ما شاهد حرکتهای وسیعی هستیم. اما در دیگر بخشهای جهان فقر زده و در حال جنگ, از جمله کشورهای اسلام زده مبارزات زنان با مقاومت سنگین دولتهای توتالیتر و نظامی روبرو میگردد. هر گونه صدای آزادیخواهانه در این جوامع بشدت سرکوب, و ایجاد تشکلها و سازمانهایی برای بهبودی وضع زنان و کودکان اغلب با حکم اعدام و ترور انسانها جواب میگیرد. از آن جمله چهار و نیم دهه از جنایات جمهوری اسلامی و همسایه آن طالبان در افغانستان هستند.
در حالی که گفته میشود دست‌ ِکم ۱۱۹ کشور جهان قانون ضد خشونت خانگی به تصویب رسانده‌, ۱۲۵ کشور درباره آزار جنسی قانون دارند و ۵۲ کشوردرباره تجاوز زناشویی قانون تصویب کرده‌اند، اما آمار جهانی در رابطه با خشونت علیه زنان در این دهکده جهانی تکاندهنده است. یک سوم زنان و دختران جهان در طول عمر خود خشونت فیزیکی و یا جنسی را تجربه می کنند و نیم بیشتر از زنانی که در گوشه و کنار دنیا به قتل رسیده اند، توسط شریک زندگی یا اعضای خانواده خود کشته شده اند. حدود ۷۵۰ میلیون زن و دختر پیش از هجده سالگی ازدواج کرده اند و ۲۰۰ میلیون زن و دختر، ختنه می شوند (گزارش سازمان بهداشت جهاتی).
آمار قتلهای ناموسی در جهان سالانه بین ۵۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ زن در سال است. هر روز نزدیک به ۱۴۰ زن در جهان کشته میشود و %۶۰ از آمارسالانه کشتار زنان را مردان انجام میدهند. ۸۱۰۰۰ کشته فقط در سال ۲۰۲۲ و هر یک ساعت شش زن کشته شده است. در اروپا از جمله در انگلستان بویژه در دوران کرونا و پسا کرونا میزان کشتار زنان تا یک برابر و نیم بالا گرفت. برای مثال در اسپانیا, ایتالیا و انگلستان هر سه روز یک زن توسط مرد کشته میشود. %۵۳ از آنها شوهر یا بستگان زنان هستند. از هر پنج دختر در جهان یک دختر بچه به کودک همسری وادار می شود. ۶۵۰ میلیون کودک همسری, نزدیک به ۱۶ میلیون ازدواج اجباری در جهان, بیست میلیون خنته دختر بچه ها تا کنون که سالانه سه میلیون دختر دیگر در معرض خنته شدن هستند…اینها تنها گوشه هایی از واقعیت جهانیست که زنان و کودکان در آن زندگی میکنند(صندوق جمعیت سالانه بین اللملی).
در خاورمیانه و بخش وسیعی از آفریقا و آسیا, آمارها مطلقا جای اطمینان نیستند چرا که واقعیت جنایات علیه زنان را هرگز آنطوری که روزانه اتفاق میافتد منعکس نمی کنند. در کشورهایی مانند افغانستان, عراق, سوریه, ایران, فلسطین بسیاری از قتلهای زنان با توجیه اینکه قربانی از بلندی افتاده و دختران بطور تصادفی به چاه افتاده اند, یا بر اثر امراض ناشناخته میمیرند, یا گم شده و حتی خودکشی عمدی کرده اند لاپوشی میکنند تا واقعیت قتلها را بپوشانند. هرگز آماری در این مناطق به دست داده نشده که جای اعتماد باشد. مثلا در سال گذشته در ایران ۵۰۰ قتل ناموسی و زن کشی گزارش شده و فقط ما در دو هفته در یک ماه پیش شاهد هشت مورد قتل ناموسی اعلام شده بودیم.
عمارت ویرانه جمهوری اسلامی در طی خیزش انقلابی در اوج فروریختن بود که با توحشی وسیع شروع به اذیت و آذار زنان و جوانان کرد تا خود را بر قدرت نگه دارد. در این میان زنان که پاشنه آشیل این رژیم خونخوار را نشانه گرفته بودند با تاریخی بیش از چهار دهه جنگ با جهنم جمهوری اسلامی روبرو بودند که دیگر حاضر به بازگشت به قهقرای اسلامی نبودند. خیزش وسیع زنان علیه حجاب, آپارتاید جنسی و همه اشکال خشونت حکومتی, فرهنگی و مذهبی رژیم را تا لبه پرتگاه رساندند و اما خشونت عریان و جنگ آخر رژیم وحشیانه علیه زنان, جوانان و کل جامعه معترض همچنان ادامه دارد. کشورهای همسایه چون افغانستان,عراق و سوریه شباهتهای زیادی با وضع زنان در ایران دارند چرا که دولتهای توتالیتر با سیستم سرمایه داری دست در دست هم داده و استثمار زنان را وسیعا در همه ابعاد گسترش داده اند. هر چه بیشتر استثمار و اذیت و آذار به بخشی از جامعه تحمیل شود و بخش دیگر را به سکوت وادارند در کنترل یک جامعه بیمار دست قدرتهای مطلقه برای استثمار بیشتر و تجاوز به حقوق زنان بازتر میگردد. اتکا به این روش سرمایه کلان برای دولت ها و ویرانی و فلاکت بی پایان برای مردم بویژه کودکان و زنان به بار میاورد. در جنگ ها زنان و کودکان اند که گروگان و اسیرو مبادله جنسی و مالی میشوند. زنانند که بارفشار فقر و گرسنگی, بیکاری و امراض مرگبار را بدوش میکشند. زنانند که بعد از همه فلاکت و فقر روزانه باید کتکهای روزانه همسران و سرزنش و تحقیر محیط ناسالم را متحمل شوند و در نهایت زنان هستند که باید حجاب و موازین ادیان پوسیده را بر تن کنند و چون برده در قفس عقب ماندگی و جهالت کنترل شوند.
راه کارهای منع خشونت زنان هر روزه است, در هر جا و مکانیست, در همه اشکال و اندازه هایی ست. از همین الان حتی برای یک خواست اولیه و روزانه تا بسرانجام رسیدن یک انقلاب زیرو روکننده اجتماعی چون سوسیالیسم باید بلاانقطاع ادامه یابد. ما خواهان بهبود زندگی و امنیت زنان از همین امروز هستیم. در خانه, در محیط کار, در مدارس, در خیابانها و مجامع, در میدیا. مبارزه هر روزه ما برای بهداشت و سلامت آنها, برای آموزش و ارتقا اجتماعی آنها, برای کار, برای معیشت رایگان, برای امنیت جسمی و جنسی, برای احترام به وجودشان, برای حق برابر حضورشان در جامعه, در محیط کار, در خانه, برای تشویق و ارج نهادن به نقششان در جامعه, در خانه, در همه جا, برای اینکه همانانی شوند که خود آرزو میکنند, که خود تصمم میگیرند, که شایسته همه ارزشهای برابرند. مبارزه همیشگی ما برای یک جامعه سالم با انسانهای سالم و جستجوگرو برای جستجوی یک زندگی بهتر بلامنازع و امری هر روزه است. قدمهای بزرگتر برای رسیدن به آرزوهای بزرگتر, از جمله بر اندازی نظام خشونت زا, قدرت های استثمارگر سرمایه داری, پاکسازی ادیان و عرف و عادات پوسیده به سازماندهی و کار مستمر, وسیع و آگانه نیاز دارند. به هر درجه آگاهی جامعه, بویژه زنان بالا رود, امکانات برای قدمهای بعدی هموار تر میگردد و ما را به سازماندهی و تشکل یابی و در نهایت به قدرت نزدیکتر میکند. ما هم تغییرات کوچک و هر روزه را سازمان میدهیم و از دستاوردهای آنی آن استفاده میکنیم و هم برای کارهای بزرگتر چون یک انقلاب و زیرو رو کننده آماده میشویم.
ما هم امروز برای حق بیمه و بهداشت زنان خانه دار میجنگیم و هم برای رسیدن به سوسیالیسم و یک جهان بهتر و برابر برنامه ریزی میکنیم. خشونت را از خانه میتوان شروع کرد و چلنج کرد و جارو زد. در محیط اجتماعی و کانونهای مبارزاتی در کنارهم میتوان بر خواستهایی پافشاری کرد و از حاکمان امروز گرفت. در جامعه با نیروی جمعی و کار آگاهگرانه میتوان رفتار خشونت زا را تضعیف کرد. به آگاهگری در میان مردم بوِیژه مردان و پسران پرداخت. دروازه های جهالت و مدارس مذهبی و مساجد را بست طوری که کسی به اراجیفشان گوش ندهند. تاثیرات مخرب آنها را با آموزش برابری طلبانه و مدرن در محلات و در محیطهای کا رو در خانواده و در تشکلهایمان برای مردم برنامه ریزی کرد. بجای اراجیف ادیان و خرافه مذهبی از ارزشهای سکولار و مدرن, برابری طلبانه رو به جامعه سخن گفت. کار آگاهگرانه و سازماندهی و تشکل یابی امر بسیاری مهمی ست که انرژی و سخت کوشی جمعی فعالین و رهبران آگاه و همه انسانهایی که خواهان رهایی و آزادی هستند را میطلبد, و این از اراده این جنبش و خیزش انقلابی و فعالین و رهبران آن همین امروز برمیاید.
نه به خشونت, زنده باد آزادی و برابری!
هلاله طاهری, نوامبر 2023ز جهانی منع خشونت علیه زنان برویم!
هلاله طاهری
بیست و پنج نوامبر برابر با چهارم آذر, روز جهانی منع خشونت علیه زنان نامگذاری شده است. در سال ۱۹۶۰, سه خواهر جوان, مشهور به “خواهران میرابال”, فعال سیاسی وعضو یک شبکه انقلابی مخفی از اهالی جمهوری دومینیکن بطرز وحشیانه ای از جانب دولت به قتل رسیدند. این واقعه خشم جهان را برانگیخت که هر ساله بویژه در شهرهای بزرگ در کشورهای آمریکای لاتین اعتراضات گسترده ای در روزبیست و پنج نوامبر برگزار شد تا اینکه درسال ۱۹۸۱ درهمایشی در بوگوتا پایتخت کشور کلمبیا با شرکت مدافعان حقوق زنان در آمریکای لاتین و منطقه کارائیب پشنهاد شد که روز قتل این سه خواهر را روز منع خشونت علیه زنان نام بگذارند. در سال ۱۹۹۹ نیز سازمان ملل هم این روز را برسمیت شناخت. از آن سال به بعد هر ساله در سراسر جهان, بسته به توانایی فعالین زن, تشکلها و انجمنهای حقوق بشری اعتراضات خیابانی و جمعی وسیعی تدارک میبینند. پوشش این اعتراضات همواره به توازن قوای اجتماعی- سیاسی جنبش زنان و موقعیتشان در هر جامعه گره خورده است. مثلا در اروپا و کشورهای امریکای لاتین به یمن پشتیبانی دیگر جنبشهای اجتماعی و سکولار و سالها مبارزه با خشونت ما شاهد حرکتهای وسیعی هستیم. اما در دیگر بخشهای جهان فقر زده و در حال جنگ, از جمله کشورهای اسلام زده مبارزات زنان با مقاومت سنگین دولتهای توتالیتر و نظامی روبرو میگردد. هر گونه صدای آزادیخواهانه در این جوامع بشدت سرکوب, و ایجاد تشکلها و سازمانهایی برای بهبودی وضع زنان و کودکان اغلب با حکم اعدام و ترور انسانها جواب میگیرد. از آن جمله چهار و نیم دهه از جنایات جمهوری اسلامی و همسایه آن طالبان در افغانستان هستند.
در حالی که گفته میشود دست‌ ِکم ۱۱۹ کشور جهان قانون ضد خشونت خانگی به تصویب رسانده‌, ۱۲۵ کشور درباره آزار جنسی قانون دارند و ۵۲ کشوردرباره تجاوز زناشویی قانون تصویب کرده‌اند، اما آمار جهانی در رابطه با خشونت علیه زنان در این دهکده جهانی تکاندهنده است. یک سوم زنان و دختران جهان در طول عمر خود خشونت فیزیکی و یا جنسی را تجربه می کنند و نیم بیشتر از زنانی که در گوشه و کنار دنیا به قتل رسیده اند، توسط شریک زندگی یا اعضای خانواده خود کشته شده اند. حدود ۷۵۰ میلیون زن و دختر پیش از هجده سالگی ازدواج کرده اند و ۲۰۰ میلیون زن و دختر، ختنه می شوند (گزارش سازمان بهداشت جهاتی).
آمار قتلهای ناموسی در جهان سالانه بین ۵۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ زن در سال است. هر روز نزدیک به ۱۴۰ زن در جهان کشته میشود و %۶۰ از آمارسالانه کشتار زنان را مردان انجام میدهند. ۸۱۰۰۰ کشته فقط در سال ۲۰۲۲ و هر یک ساعت شش زن کشته شده است. در اروپا از جمله در انگلستان بویژه در دوران کرونا و پسا کرونا میزان کشتار زنان تا یک برابر و نیم بالا گرفت. برای مثال در اسپانیا, ایتالیا و انگلستان هر سه روز یک زن توسط مرد کشته میشود. %۵۳ از آنها شوهر یا بستگان زنان هستند. از هر پنج دختر در جهان یک دختر بچه به کودک همسری وادار می شود. ۶۵۰ میلیون کودک همسری, نزدیک به ۱۶ میلیون ازدواج اجباری در جهان, بیست میلیون خنته دختر بچه ها تا کنون که سالانه سه میلیون دختر دیگر در معرض خنته شدن هستند…اینها تنها گوشه هایی از واقعیت جهانیست که زنان و کودکان در آن زندگی میکنند(صندوق جمعیت سالانه بین اللملی).
در خاورمیانه و بخش وسیعی از آفریقا و آسیا, آمارها مطلقا جای اطمینان نیستند چرا که واقعیت جنایات علیه زنان را هرگز آنطوری که روزانه اتفاق میافتد منعکس نمی کنند. در کشورهایی مانند افغانستان, عراق, سوریه, ایران, فلسطین بسیاری از قتلهای زنان با توجیه اینکه قربانی از بلندی افتاده و دختران بطور تصادفی به چاه افتاده اند, یا بر اثر امراض ناشناخته میمیرند, یا گم شده و حتی خودکشی عمدی کرده اند لاپوشی میکنند تا واقعیت قتلها را بپوشانند. هرگز آماری در این مناطق به دست داده نشده که جای اعتماد باشد. مثلا در سال گذشته در ایران ۵۰۰ قتل ناموسی و زن کشی گزارش شده و فقط ما در دو هفته در یک ماه پیش شاهد هشت مورد قتل ناموسی اعلام شده بودیم.
عمارت ویرانه جمهوری اسلامی در طی خیزش انقلابی در اوج فروریختن بود که با توحشی وسیع شروع به اذیت و آذار زنان و جوانان کرد تا خود را بر قدرت نگه دارد. در این میان زنان که پاشنه آشیل این رژیم خونخوار را نشانه گرفته بودند با تاریخی بیش از چهار دهه جنگ با جهنم جمهوری اسلامی روبرو بودند که دیگر حاضر به بازگشت به قهقرای اسلامی نبودند. خیزش وسیع زنان علیه حجاب, آپارتاید جنسی و همه اشکال خشونت حکومتی, فرهنگی و مذهبی رژیم را تا لبه پرتگاه رساندند و اما خشونت عریان و جنگ آخر رژیم وحشیانه علیه زنان, جوانان و کل جامعه معترض همچنان ادامه دارد. کشورهای همسایه چون افغانستان,عراق و سوریه شباهتهای زیادی با وضع زنان در ایران دارند چرا که دولتهای توتالیتر با سیستم سرمایه داری دست در دست هم داده و استثمار زنان را وسیعا در همه ابعاد گسترش داده اند. هر چه بیشتر استثمار و اذیت و آذار به بخشی از جامعه تحمیل شود و بخش دیگر را به سکوت وادارند در کنترل یک جامعه بیمار دست قدرتهای مطلقه برای استثمار بیشتر و تجاوز به حقوق زنان بازتر میگردد. اتکا به این روش سرمایه کلان برای دولت ها و ویرانی و فلاکت بی پایان برای مردم بویژه کودکان و زنان به بار میاورد. در جنگ ها زنان و کودکان اند که گروگان و اسیرو مبادله جنسی و مالی میشوند. زنانند که بارفشار فقر و گرسنگی, بیکاری و امراض مرگبار را بدوش میکشند. زنانند که بعد از همه فلاکت و فقر روزانه باید کتکهای روزانه همسران و سرزنش و تحقیر محیط ناسالم را متحمل شوند و در نهایت زنان هستند که باید حجاب و موازین ادیان پوسیده را بر تن کنند و چون برده در قفس عقب ماندگی و جهالت کنترل شوند.
راه کارهای منع خشونت زنان هر روزه است, در هر جا و مکانیست, در همه اشکال و اندازه هایی ست. از همین الان حتی برای یک خواست اولیه و روزانه تا بسرانجام رسیدن یک انقلاب زیرو روکننده اجتماعی چون سوسیالیسم باید بلاانقطاع ادامه یابد. ما خواهان بهبود زندگی و امنیت زنان از همین امروز هستیم. در خانه, در محیط کار, در مدارس, در خیابانها و مجامع, در میدیا. مبارزه هر روزه ما برای بهداشت و سلامت آنها, برای آموزش و ارتقا اجتماعی آنها, برای کار, برای معیشت رایگان, برای امنیت جسمی و جنسی, برای احترام به وجودشان, برای حق برابر حضورشان در جامعه, در محیط کار, در خانه, برای تشویق و ارج نهادن به نقششان در جامعه, در خانه, در همه جا, برای اینکه همانانی شوند که خود آرزو میکنند, که خود تصمم میگیرند, که شایسته همه ارزشهای برابرند. مبارزه همیشگی ما برای یک جامعه سالم با انسانهای سالم و جستجوگرو برای جستجوی یک زندگی بهتر بلامنازع و امری هر روزه است. قدمهای بزرگتر برای رسیدن به آرزوهای بزرگتر, از جمله بر اندازی نظام خشونت زا, قدرت های استثمارگر سرمایه داری, پاکسازی ادیان و عرف و عادات پوسیده به سازماندهی و کار مستمر, وسیع و آگانه نیاز دارند. به هر درجه آگاهی جامعه, بویژه زنان بالا رود, امکانات برای قدمهای بعدی هموار تر میگردد و ما را به سازماندهی و تشکل یابی و در نهایت به قدرت نزدیکتر میکند. ما هم تغییرات کوچک و هر روزه را سازمان میدهیم و از دستاوردهای آنی آن استفاده میکنیم و هم برای کارهای بزرگتر چون یک انقلاب و زیرو رو کننده آماده میشویم.
ما هم امروز برای حق بیمه و بهداشت زنان خانه دار میجنگیم و هم برای رسیدن به سوسیالیسم و یک جهان بهتر و برابر برنامه ریزی میکنیم. خشونت را از خانه میتوان شروع کرد و چلنج کرد و جارو زد. در محیط اجتماعی و کانونهای مبارزاتی در کنارهم میتوان بر خواستهایی پافشاری کرد و از حاکمان امروز گرفت. در جامعه با نیروی جمعی و کار آگاهگرانه میتوان رفتار خشونت زا را تضعیف کرد. به آگاهگری در میان مردم بوِیژه مردان و پسران پرداخت. دروازه های جهالت و مدارس مذهبی و مساجد را بست طوری که کسی به اراجیفشان گوش ندهند. تاثیرات مخرب آنها را با آموزش برابری طلبانه و مدرن در محلات و در محیطهای کا رو در خانواده و در تشکلهایمان برای مردم برنامه ریزی کرد. بجای اراجیف ادیان و خرافه مذهبی از ارزشهای سکولار و مدرن, برابری طلبانه رو به جامعه سخن گفت. کار آگاهگرانه و سازماندهی و تشکل یابی امر بسیاری مهمی ست که انرژی و سخت کوشی جمعی فعالین و رهبران آگاه و همه انسانهایی که خواهان رهایی و آزادی هستند را میطلبد, و این از اراده این جنبش و خیزش انقلابی و فعالین و رهبران آن همین امروز برمیاید.
نه به خشونت, زنده باد آزادی و برابری!
هلاله طاهری, نوامبر 2023