مانیفست همبستگی و همدردی انسانی در جنگ
برای مردم، توسط مردم
۱- تاریخ بشر مملو از نوعدوستی است!
جنگ پایان همدردی نیست. همدردی یک مسئولیت است. در دل موشک و بمب، بی پناهی و بی مسئولیتی حاکمان، هنوز قلب هائی هستند که می‌تپند برای دیگری. ما به این قلب‌ها تکیه میکنیم، به مردم، نه به دولت‌ها.ما انتخاب میکنیم که کنار همدیگر باشیم، نه به عنوان قربانیان منفرد، بلکه به عنوان جامعه ای که درد یکدیگر را می‌فهمد و به کمک هم می‌شتابد.
۲- دست یاری به سوی همدیگر دراز کنیم!
بی‌هیچ تبعیض، بی‌هیچ نگاه بالا به پایین، کسانی که نیازمندند، کسانی که ناتوان‌اند، بیماران و سالمندان، بی‌خانمان‌ها و محرومان، همه سزاوار احترام، حمایت و محبت‌اند. وقتی کسی نان ندارد، وقتی سالمندی تنهاست، وقتی کودکی شب را با شکم خالی به صبح می‌رساند، ما نمی‌توانیم فقط تماشا کنیم. ما باید دست دراز کنیم.
۳- شبکه‌های همبستگی و همیاری بسازیم!
گروه‌های همیاری ایجاد کنیم. در کوچه و محله، در مدرسه، در کارخانه، در پیام رسان‌ها. برای به اشتراک گذاشتن منابع، غذا، دارو، اطلاعات و حمایت روانی. برای ساختن «پناهگاه های اجتماعی» حتی در کوچک ترین فضای ممکن. برای رساندن امید و حمایت به ناتوان ترین‌ها، بی‌صدا ترین‌ها.
۴- این همبستگی، نوعی مقاومت است!
مقاومت در برابر ناامیدی، در برابر جدایی، برای زندگی در دل ویرانی، برای حفظ انسان در میان آوار. ما نمی‌گذاریم جنگ و بی‌عدالتی بر ما پیروز شوند. در جهانی که مرگ عادی شده، در کشوری که پناهگاه ندارد، در خیابانی که نان گران تر از موشک است؛ محبت، همکاری و مراقبت از همدیگر، شکل بلند انسانیت است!
۵- ما همه را به مشارکت دعوت میکنیم!
کمک کنید، حتی اگر اندک است. به هر شکل که می توانید: کمک مالی یا مادی، داوطلب شدن برای حمایت‌های پزشکی، روانی یا اجتماعی، انتشار پیام‌های امید و همدلی در رسانه‌ها و شبکه‌ها، ساختن فضای گفت‌وگو و همراهی. در سکوت یک بیمار، صدای مهربانی باشید. خانه‌تان را، صفحه‌تان را، دلتان را باز کنید. اجازه ندهید کسی در تاریکی تنها بماند.
۶- ما به انسان بودن باور داریم!
کمک رسانی ما قومیتی، مذهبی، سیاسی یا جنسیتی نیست. ما به انسان بودن، بدون پیشوند، بدون پرچم، بدون قید و شرط باور داریم. فراتر از هر مرز، دین، قومیت و زبان، ما همه یک خانواده بزرگ انسانی هستیم. در این لحظات، اولین قدم همین گرفتن دست یکدیگر است.
۷- تاریخ این لحظات را به یاد خواهد آورد!
نه سربازان، نه وزیران، نه فرماندهان! بلکه مادری که غذا بخشید! جوانی که دارو رساند! و دلی که بخشید، وقتی همه گرفته بودند! انسانیت ما در همین کارهای کوچک معنا می یابد. با یک تماس، یک پیام، یک وعده غذا، یک شب پناه. قدرت همبستگی از بمب‌ها بیشتر است! بیائید در این لحظات تاریک، نور یکدیگر باشیم.
#انسانیت_مرز_نمی‌شناسد
#همبستگی_قویتر_از_بمب
خرداد ۱۴۰۴- جون ۲۰۲۵
بازنشرازشبکه های اجتماعی