دانشگاه سنگری که همیشه در تکاپوست!
امیر عسگری
جنبش دانشجویی در ایران با قدمت ۷۰ سال، از اولین ابراز وجود در سال ۱۳۳۲ تا امروز با هژمونی چپ و کمونیسم تداعی شده است. در دوره‌هایی مانند انقلاب ۵۷ و خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱جنبش دانشجویی نقش محوری در مبارزات سرنگونی‌طلبانه ایفا کرده است.
در دوره اول انقلاب ۵۷ تا سرکوب خونین در پوشش انقلاب فرهنگی، جنبش دانشجویی متحزب و متشکل بود و عموماً هم ازجریانات چپ تأسی می‌گرفت.
هژمونی چپ در دانشگاه‌های ایران در دوران قبل انقلاب ۵۷ تاکنون طرفداران نظم سرمایه و جناح‌های رژیم اسلامی را چنان مستاصل کرده که هراز چندگاهی با پروپاگاند ضد چپ مانند مورد «سریال تاسیان» و حملات روزنامه سازندگی با جعل تاریخ و حملات سخیف به چپ دانشگاه به جنگ این جنبش رفته. حتی در مواردی تا بالاترین سطح رژیم اسلامی از جمله خامنه‌ای به وجود جریانات مارکسیستی به صورت مشخص در ۱۳۹۷ اعتراف کرده و حملاتی از سوی خود و یا نمایندگان قلم به مزد و رسانه‌های وابسته به حکومت به جنبش دانشجویی و عموماً چپ در دانشگاه صورت گرفته است.
از دهه ۸۰ با ابراز وجود تشکل دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب داب،راه‌اندازی شوراهای صنفی، تشکل‌ها و نشریات چپ و اقدامات سیاسی با افق چپ و کمونیستی در دهه ۹۰ شمسی و دست آخر در دوره خیزش انقلابی ۱۴۰۱ جنبش دانشجویی با مرزبندی‌های جدی با جریانات لیبرال و راست و سر دادن شعارهای چپ و کمونیستی و انتشار مقالات، بیانیه‌ها، اطلاعیه‌ها و نشریات و روش مبارزاتی چپ و کمونیستی نشان داده دانشگاه یک سنگر مهم چپ و کمونیسم در جامعه است.
بعد از جنبش ١٤٠١ شاهد یک دوره سکون همراه با اعتراضات و اعتصابات محدود در میان طبقه کارگر، مزدبگیران و توده‌های محروم اعماق جامعه بودیم اما سرکوب و مشخصاً فضای جنگی در یک سال گذشته و به‌خصوص فضای جنگ ۱۲ روزه از تابستان ۱۴۰۴ تاکنون عمدتا در جریان بوده. اما جامعه و طبقه کارگر و عموم ستم‌دیدگان در برابر تبعیض، فلاکت و معیشت چندین برابر زیر خط فقرو بازداشت‌ها و احکام اعدام در حال بازگشتن به میدان مبارزه هستند و این را می‌توان در روند اعتراضات جاری در بین اقشارو بخش‌های مختلف معترض در جامعه می‌توان بوضوح دید.
امسال در شرایط ویژه‌ای دانشگاه‌ها بازگشایی می‌شوند جمهوری اسلامی جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل و آمریکا را پشت سر گذاشته و اکنون نیز با سیاست‌های اتخاذ شده از سوی خامنه‌ای و عموماً راست حکومت و همراهی به اصطلاح «چپ» محور مقاومت در چارچوب بازدارندگی از طریق غنی‌سازی ۶۰ درصدی، میلیتاریسم و حتی ساخت بمب هسته‌ای جامعه را با خطر احتمال جنگی دیگر بین جمهوری اسلامی، اسرائیل و آمریکا روبرو کرده است.
در شرایط کنونی فقر و فلاکت بر طبقه کارگر، مزدبگیران و بازنشستگان بیش از پیش تحمیل شده و عملاً کارخانجات و صنایع نیز تحت تأثیر فضای کنونی با کمبود مواد خام تولیدی روبرو بوده و در بخش‌های زیادی از تولید شاهد اخراج و بیکاری کارگران هستیم.
پنجشنبه ۱۰ مهرماه در سومین سالگرد قتل خدانور لجه‌ای در دانشگاه کردستان شاهد پرفورمانس اعتراضی بودیم. در موردی دیگر ۷ مهرماه در خوابگاه دانشگاه خواجه نصیر نسبت به اخراج یکی از دانشجویان شاهد اعتراض دانشجویان بودیم.
شعار قابل توجه دانشجویان خواجه نصیر که شعاری در راستای چپ و به نوعی تکرار شعار مقاومت دانشجویان در برابر انقلاب فرهنگی در سال ۱۳۵۹ بود را با ساختار کنونی و متناسب با وضعیت کنونی فریاد زدند؛ دانشگاه سنگره؛ اخراج اثر ندارد.
این شعار به شعار معروف “دانشگاه سنگر آزادیست. این سنگر را تا پای جان حفظ خواهیم کرد.” که از سوی دانشجویان چپ پس از فرمان “انقلاب فرهنگی” خمینی بر سر دانشگاه تهران نصب شد و از سوی دانشجویان در آن دوران مورد استفاده قرار گرفت نیز اشاره می‌کند.
این روحیه و مواردی مانند آن از بیانیه تا اعلامیه در یک سال گذشته به درستی نشان می‌دهد که دانشگاه کماکان زنده است و همانند آتش زیر خاکستر به دنبال روزنه‌ای برای به صحنه آمدن است.
در دوره کنونی اما باید علیه شرایط موجود با خواست‌های مهم و اساسی اعلام وجود کرد، علیه جنگ و میلیتاریسم، علیه فقر، فلاکت و گرانی، علیه سرکوب و احکام اعدام، علیه پولی‌سازی آموزش، علیه آپارتاید جنسی و جنسیتی، علیه فضای امنیتی در دانشگاه، با خواست آزادی تشکل و تحزب در دانشگاه و با مقابله علیه هرگونه ستم.
این وظیفه دانشجویان چپ و کمونیست است که نسبت به وضعیت کنونی دانشگاه و جامعه و فضای سیاسی و طبقاتی که طبقه کارگر و عموم جامعه کارکن و مزدبگیر را درگیر کرده موضع گرفته و علام وجود کنند.
دانشگاه سنگر آزادی خواهد ماند!
دانشگاه سنگری که همیشه در تکاپوست!
***