فراخوانها برای برگزاری اعتصابات و اجتماعات گسترده در شانزدهم آذر و مناسبت روز دانشجوی امسال وسیع است. بربطن خروش انقلابی همه گیر و سراسری و تناسب قوای مساعد ایجاد شده به نفع خیزش انقلابی و مبارزه آزادیخواهانه و برابری طلبانه، طبیعی است توقع از دانشگاه و دانشجویان و نسل جوان پرچمدار مبارزه انقلابی و چپ گرایانه بالا است. فراخوان ما هم اینست با همه ابتکارات لازم مناسبت شانزدهم آذر و روز دانشجو را لازمست به صحنه گسترده ترین اعتصاابات و اجتماعات سراسری و به صحنه جهشی بزرگ در تداوم انقلاب همه جانبه جاری تبدیل کنیم. در بسیاری از فراخوانها، روزهای چهاردهم و پانزدهم و شانزدهم به عنوان سه روز تحرک مبارزاتی بزرگ پیشنهاد شده است، اینجا ضروری میدانم یک روز تاریخی دیگر در مناسبت روز دانشجو در ایران را یادآور شوم. میخواهم به سیزدهم آذر۱۳۸۶ یعنی مبارزه درخشان دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در پانزده سال قبل برگردم. از ۱۳ آذر سرخ سال ۱۳۸۶ شروع میکنم، که به نظر من فصل جدیدی را در جنبش اعتراض سیاسی جامعه ایران گشود. ۱۳ آذر پانزده سال قبل نقطه عطف مهمی بود. نقطه عطفی که بدون پیشینه نبود. حرکت نوینی که چند سال قبلترش پروسه تعیین مسیر سیاسی خود با پرچم و پلاتفرم سیاسی آزادی و برابری و به میدان آمدن رهبران و چهره های جوان و کمونیست را شروع کرده بود. در آن سالها جمهوری اسلامی، رهبران و فعالین این جنبش را با “ستاره دار” کردن از دانشگاه و تحصیل محروم میکرد. جمهوری اسلامی غافل از این بود با اینکار آنان را به عنوان “ستارگان” مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه در آن زمان به جامعه معرفی کرد.
سیزدهم آذر سال ۱۳۸۶ صرفا آکسیونی در یک روز نبود. بلکه سرآغاز علنی جدال سیاسی بود که در طول یکسال بعد آن ادامه پیدا کرد. دستگیری رهبران و فعالین اصلی دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب را چند روز قبلتر از ۱۳ آذر ۱۳۸۶ شروع کردند. فکر میکردند مانع برگزاری مراسمهای سرخ ۱۳ آذر در آن سال میشوند. اشتباه کردند و متوجه نبودند که صف دیگر و نسل دیگری از رهبران و فعالین آزادیخواه و برابری طلب یورش رژیم را خنثی میکنند. عزم و اراده برافراشتن پرچم آزادی و برابری را در روز ۱۳ آذر به نمایش گذاشتند. این کشمکش بعد از ۱۳ آذر با دستگیریهای بیشتر، با اعمال شکنجه و اذیت در زندان و بعدها با گرفتن جان رفیق فراموش نشدنی و بسیار فداکاری چون علیرضا داودی از فعالین داب در دانشگاه اصفهان و درعین حال با حمایت و همبستگی در داخل و خارج کشور ادامه پیدا کرد. این نبرد سیاسی در ابعادی گسترده و در پهنه بین المللی ادامه پیدا کرد. جنبه دیگر این جدال بستن وثیقه های سنگین به دستگیر شدگان ۱۳ آذر ۸۶ بود. جمهوری اسلامی از این جنبش گروگان گرفته بود. جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی و حزب ما با ابتکار و همت بالا گروگانهایش را آزاد کرد. جنگ روانی وزارت اطلاعات و وبلاگهای وابسته اش در پانزده سال قبل و حتی سالهای بعد تر بخش دیگری از ادامه این جنگ با شگردهای پاخورده و نهایتا ناکام بود.
سیزدهم آذر سال ۸۶ حرکتی از اعماق جامعه را رو آورد. مطالبات و آرزوهای برحق کارگر، زن و انسان تحت استثمار جامعه را از عمق به سطح آورد. پرچم حرکت نوین و متفاوتی را حتی نسبت به سابقه خود ۱۶ آذر علم کرد. بگذارید توضیح دهم. اگر بپرسند ۱۶ آذر از کجا شروع شد و اعتراض به چی بود؟ ناظر آگاه برای شما توضیح میدهد که ٦٩ سال قبل به هنگام سفر نیکسون معاون ریاست جمهوری وقت آمریکا به ایران، “در اعتراض به کودتای سال ۱۳۳۲ و در اعتراض به رژیم سلطنت و وابستگی آن به آمریکا و برای استقلال ملی و علیه استبداد” اعتراض دانشجویی در دانشگاه تهران اتفاق افتاد. سه تن از دنشجویان در مقابله با نیروهای سرکوبگرحکومت سلطنتی جان باختند. از آن زمان روز ۱۶ آذر به عنوان روز اعتراض دانشجو و با کاراکتر سیاسی صرفا “ضد امپریالیستی، ضد استبدادی” ثبت شد. اما اگر بپرسند سیزدهم آذر ۱۳۸۶ چگونه اتفاق افتاد و برای چی بود؟ گفته میشود پلاتفرم آزادی و برابری مطرح بود. علیه جنگ و سرکوبگری و دانشگاه پادگان نیست مطرح بود. اتحاد با جنبش کارگری و جنبش زنان مطرح بود. میگویند مارکسیستها و کمونیستها در راس آن بودند. دستگیری و زندانی دادند و صدای جدیدی را مطرح کردند. میگویند یک حرکت جدید با کاراکتر جدید و با افق سیاسی جدید و رهبران جوان و کمونیست عرض اندام کرد. تا همین جا یک حرکت نوین و یک روز مهم دیگر در تاریخ سیاسی ایران ثبت شد. به همین دلیل تاکیدم اینست، “مناسبت ۱۶ آذر به عنوان روز اعتراض دانشجویی هر چه بود و هر پیشینه ای داشت، تحرک اعتراضی ۱۳ آذر ۱۳۸۶ دانشجویان، ( پانزده سال قبل) فصل جدید و تماما متمایزی را در فضای اعتراض سیاسی جامعه ایران گشود. این تمایز و تفاوت ایجاد شده قویا چرخشی به نفع جبهه کارگر و انسان محروم و تحت ستم علیه سرمایه، به نفع جنبش علیه استثمار و کار مزدی و به نفع انسانیت و عروج جنبش آزادی و برابری بود.”
سالها بود غیاب پرچم چپ و کمونیستی را حس میکردیم. سیزدهم آذر سال ۸۶ ندایی در راستای پاسخگویی به این خلاء بود. اکنون آزادی و برابری، رفاه همگانی، آزادی و برابری و اداره شورایی میتوانند پرچم خروش انقلابی بزرگ و انقلاب همه گیر در حال جریان کنونی باشد. در مناسبت روز دانشجوی امسال نباید دستاوردهای مهم سیزدهم آذر١٣٨٦ به فراموش سپرده شود. هنوز هم این فرصت هست از سیزدهم آذر تا شانزدهم آذر را به عرصه بزرگترین اعتصابات و اجتماعات بزرگ اعتراضی در سراسر ایران تبدیل کرد. در پانزدهمین سالگرد ابراز وجود موثر مبارزاتی دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب (داب) در سیزدهم آذر ١٣٨٦ به تلاشهای مبارزاتی، سیاسی و اجتماعی و متشکل نسل جوان پرشور و کمونیست آن دوره باید و لازمست درود فرستاد.
***