از زمانیکه حدود ۱۳۰۰ کارگراتحادیه چاپ خانه های تهران در سال ۱۲۹۹ برای اولین بار و با هدف کاهش کار روزانه به ۸ ساعت کار به استقبال اول مه وگرامی داشت روز کارگر رفتند ، ۱۰۳ سال می گذرد . ۱۰۳سال است که کارگران در جامعه ایران برای تثبیت روز همبستگی جهانی خود با دورژیم سرمایه داری پادشاهی و جمهوری اسلامی در حال نبرد و مقابله هستند .
دوسال بعد از آن یعنی در سال۱۳۰۱کارگران چاپ دوباره با هدف همبستگی کارگری ، روز جهانی طبقه خود را گرامی داشتند . از آن سال ببعد علیرغم ممنوع اعلام کردن اول مه از طرف رضا شاه ، کارگران روز کارگر را همواره گرامی داشتند . سال ۱۳۰۶ نیروهای انتظامی رضا شاه به چاپخانه ها حمله ور شدند وعده ای را دستگیر کردند . اما سال ۱۳۰۷ حزب کمونیست ، کارگران را به برگزاری مراسم اول مه با خواست ۸ ساعت کار ، ممنوعیت کار کودکان و آزادی تشکل و اعتصاب فراخواند .
سال ۱۳۰۸ خودنمایی کارگران در اول مه چشمگیر تر بود . علیرغم ممنوعیت و سرکوب رژیم رضا شاه ، تشکل های کارگری دوباره زنده شده بودند ۰ در خوزستان روزهای قبل از اول مه کارگران صنعتی دست به اعتصاب زدند . رژیم فعالین اول مه را دستگیر کرد و روز اول مه تبدیل به زدوخورد بین کارگران اعتصابی و نیروهای امنیتی شد . در این سال مطالبات کارگران در اول مه عبارت بودند از : آزادی دستگیر شدگان ، افزایش دستمزد متناسب با معیشت ، مرخصی با حقوق ، مسکن ، احترام به کارگران ، مرخصی با حقوق ، برسمیت شناختن تشکل‌های کارگری و کاستن ساعت کار در گرمای تابستان . اتحادیه مخفی نفت و جمعیت کارگران نفت جنوب در برپایی اعتصاب اعتراضات اول مه این سال نقش اصلی را برعهده داشتند . ۱۱ اردیبهشت این سال ۲۰ هزار کارگر دست به اعتصاب زدند .
سال ۱۳۰۹ کارگران قالی باف مشهد و ۱۳۱۰ کارگران نساجی اصفهان و در تبریز کارگران در این شهر با خواست آزادی سندیکا و ۸ ساعت کار و تعطیلی اول مه به استقبال اول مه رفتند . کارگران نساجی وطن اصفهان در اعتراض به قرارداد تحمیلی اعلام کردند که از ۱۵ اردیبهشت اعتصاب خواهند کرد . خواسته های این اعتصاب ، ۹ ساعت کار ، توقف تفتیش و ایجاد غذاخوری و ۲۰ درصد افزایش دستمزد بود .
۱۳۱۷ کارگران اتحادیه چاپخانه ها در رستورانی در تهران اول ماه مه را گرامی داشتند که مورد حمله قرارگرفته و عده ای دستگیر شدند . از سال ۱۳۲۰ ببعد که فضای سیاسی جامعه مقداری باز شد ، تعطیلی روز کارگر برسمیت شناخته شد . سه سال بعد در سال ۱۳۲۳ دهها هزار کارگر در شهر ها اول ماه مه را جشن گرفتند . از سال ۱۳۲۳تا ۱۳۳۱ و برقرار شدن حکومت نظامی هر سال کارگران درمراسمهای باشکوه ، اعتراض خود را علیه ظلم و استثمار سرمایه داری بر پا می کردند . بطور مثال ۸۰ هزار کارگر در سال ۱۳۲۵ در خوزستان راهپیمایی کردند . سال ۱۳۳۰ همچنین ۸۰ هزارنفر در تهران در مارش اول مه شرکت کردند .
از سال ۱۳۳۲ و کودتای ۲۸ مرداد در این سال ، و حاکم شدن دوباره استبداد شاهنشاهی ، تعطیلی روز کارگر ممنوع اعلام شد و روز تولد رضا شاه بعنوان روز کارگر اعلام شد . از سال۱۳۳۲ تا ۱۳۵۲ مراسم های اول مه ممنوع بود . سال ۱۳۵۲ سندیکاهای فرمایشی دست ساز دولت ایجاد شدند که کارشان ستایش شاه و حکومت بود و ربطی به کارگران ومطالبات آنها نداشتند .
محرومیت کارگران در برگزاری آزاد مستقل کارگری در روز اول ماه مه ، پس از سقوط رژیم پهلوی و روی کارآمدن جمهوری اسلامی همچنان ادامه دارد . اما مبارزات کارگری از مقطع انقلاب ۵۷ با گسترش بی سابقه ای علیه بیحقوقی ، فقر وسرکوب جمهوری اسلامی ادامه پیدا کرد . ۴۴ سال حاکمیت سیاه جمهوری اسلامی مصادف است با اعتراضات دائمی و توده ای طبقه کارگر . کمتر کارخانه ، کارگاه و مرکز کارگری را می توان پیدا کرد که در حال اعتراض علیه سرمایه داران دولت حامی آنها نباشد . مبارزه واعتراض روزانه به بخشی از زندگی عادی وروزمره کارگران ، معلمین ، دانشجویان ، زنان و خانواده زندانیان در بند تبدیل شده است .
علیرغم دستگاه سرکوب و وحشت جمهوری اسلامی وانواع دارودسته تحمیق ، تطمیع و فریبکاری ، در سالهای حاکمیت این رژیم ضد کارگر بزرگداشت اول مه به شیوه های مختلف برگزار شده است . در محلات و مراکز کارگری و یا در خارج از شهرها روز همبستگی کارگری گرامی داشته شده است . بخصوص در سالهای دهه ۶۰ کردستان محل برگزاری پر شور مراسمهای روز کارگر بوده است . سالهای ۶۵ تا ۶۸ وبخصوص مراسم باشکوه و توده ای سال ۶۸ در شهر سنندج و اعدام سخنران آن ، جمال چراغ ویسی از سوی جانیان حکومت اسلامی نقطه درخشان این مراسمها تحت حاکمیت سیاه رژیم جمهوری اسلامی است .
اما برمتن ادامه بربریتی که سرمایه داری هنوز بر ساکنان روی زمین تحمیل کرده است ، امروز بانگ همبستگی کارگر در اول مه برای نجات بشریت از هرزمان ضروری تر است . برای پایان دادن به فقر ، گرسنگی ، جنگ وترور و رقابت و کار کودکان ، سوسیالیسم تنها امید بشریت عصر حاضر است . سرمایه داری برای بحران خود و جهنمی که به بشریت تحمیل کرده است جوابی ندارد . باید اول مه امسال بر ضرورت جامعه ای آزاد وبرابر انسانی تاکید کرد .
جامعه ایران بخصوص در ۷ ماه گذشته شیپور رهایی از قید این بردگی را بصدا در آورده است . خیزش انقلابی اخیر وتعرض به بانیان جهل خرافه و رژیم مرتجع آنها ، شرایط وتعادل قوایی بوجود آورده است که با بهره گرفتن از آن می توان برگزاری اول مه باشکوهی را تدارک دید . جامعه انقلابی ایران تشنه آزادیخواهی وبرابری طلبی است . طبقه قدرتمند کارگر بمیدان می آید . اعتصاب ۱۱۰ مرکز و شرکت کارگری در آستانه روز جهانی کارگر ، جامعه پر التهاب را به تجمع های گسترده و توده ای در روز ۱۱ اردیبهشت ماه امسال فرا می خواند ۰
زنده باد روز کارگر
۸ اردیبهشت ۱۴۰۲
۲۸