مردم رأی‌شان را داده اند:
سرنگونی انقلابی تمامیت نظم اسلامی سرمایه داران!
فرصت باقیمانده تا ۱۱ اسفند ۱۴۰۲، موعد “انتخابات” دوازدهمین دوره “مجلس شورای اسلامی” و ششمین دوره “مجلس خبرگان رهبری”، مجالی برای یک تعرض انقلابی به کلیت رژیم اسلامی است. فرجه ای برای حمله به حکومت اعدام، به نمایش مُضحک صف قاتلین و شکنجه‌گران و سرمایه‌دارانی که خون مردم را در شیشه کردند، به کل باندهای حکومت که مستقل از اختلافات میکروسکوپی و درون خانوادگی‌شان جملگی در حفظ نظام اسلامی ذینفعند. امکانی برای عقب راندن رژیم و شکست تمام عیار آن و دورخیزی مجدد برای به گور سپردن جمهوری اسلامی.
از منظر مردم و جامعه ای که تغییر میخواهد، انتخابات در ایران هیچوقت معنا نداشته است و آنجا هم که بخشهائی از جامعه به منطق “انتخاب بین بد و بدتر” تأسی کرده‌اند، حاصلی جز “بدترین” ندیده‌اند. بعد از برآمد انقلابی شهریور ١٤٠١، هر کسی و هر جریانی که از “انتخابات” و دخیل بستن به “صندوق رأی” با هر روایتی سخن میگوید، کارگزار خامنه ای است. سوال واقعی برای باندهای حکومتی هم “انتخابات” نیست، بلکه تقسیم مجدد قدرت و دسترسی به منابع چپاول است. سوال مهمتر برای آنها بقای نظام و کسب مشروعیت فرمال حقوقی است. همه‌شان میدانند که اکثریت عظیمی از دین و آئین شان بیزارند، میدانند اگر دست مردم برسد نسل‌شان را برمیدارند، میدانند برای آخوند و دایناسورهای مجلس خبرگان و آدمکشان و شکنجه‌گرانی که در هیأت وکیل مجلس ظاهر میشوند ارزنی ارزش قائل نیستند. سوال مردم انقلابی اما برهم زدن بازی بالائی ها و برگرداندن ورق سیاست به نفع پائینی‌ها است. سوال مردم رفتن بسوی انقلاب اجتماعی است. مشغله جامعه تمام کردن کار ناتمام است. لذا باید سیاست فعالی در برخورد به “انتخابات” داشت که پاسخگوی این نیازها باشد، تاکتیکی که با دوره انقلابی و موقعیت بحرانی و شکننده رژیم اسلامی، با تناسب قوای واقعی در جامعه و صف بندی طبقاتی لحظه حاضر منطبق باشد.
یک سیاست انقلابی در برخورد به “انتخابات”، عدم شرکت وسیع و دخالت فعال است. ما از “تحریم” سخن نمیگوئیم، این حکومت و انتخاباتش مادون تحریم است، ما از عدم شرکت و به شکست کشاندن قدرتمند این مضحکه سخن میگوئیم. امروز هر باندی از اصلاح طلب تا دیگر مغضوبین حکومتی، از اپوزیسیون حاشیه رژیم تا مُکلا و ملیگرا، هر کسی از انتخابات با هر شرایطی حرف میزند باید مورد هجوم زنان و مردان انقلابی باشد. کارگران در صف اول با صدای بلند اعلام کرده اند؛ “ما دیگر رای نمیدیم”! خیلی از آنها قبلتر هم در این نمایش شرکت نکردند، آنها دارند جهت عمومی جامعه را اعلام میکنند. با عدم شرکت وسیع و قاطع در سیرک جنایتکاران و رویاروئی فعال با مبلغان آن و شکست دادن پروژه رژیم، راه سرنگونی را هموار می‌کنیم.
فراخوان حزب کمونیست کارگری – حکمتیست اینست فرجه کنونی را به حرکتی اعتراضی و فعال برای شکست تبلیغات و مانوّرهای انتخاباتی رژیم بدل کنیم. اجازه ندهیم در هیچ دانشگاه، مناطق در شهر و روستا، معرکه “انتخاباتی” راه بیاندازند. باید صریح و قاطع و انقلابی به هر کسی که در این نمایش کاندید میشود هشدار داد در کنار خامنه ای‌ها و قاتلین هم رزمان ما ایستاده اند و باید پاسخگو باشند. نه فقط به قاتلین و شکنجه‌گران آزادیخواهان، به زندانبانان و استثمارگران، به عوامل حکومت اسلامی “رأی” نمیدهیم بلکه همه جا پوسترها، بیلبوردها و تبلیغات این فرصت‌طلبان و کاسه‌لیسان را پائین بکشیم و آتش بزنیم. نباید اجازه دهیم این اوباش سیاسی و نظامی روی سنگفرش خون و پیکر جانباختگان و عزیزان ما راه بروند و رژیم آدمکشان اسلامی را مَرمّت کنند. فراخوان ما اینست مناسبت “انتخابات” را به اعتراضی همه جانبه تبدیل کنیم و برای سرنگونی انقلابی کل بنیادهای حکومت استبداد و استثمار سنگرهایمان را محکم کنیم. این جنایتکاران در موقعیت “انتخاب” شدن نیستند؛ دستجمعی باید بجرم جنایت علیه مردم محاکمه شوند. حکومت اسلامی باید برود!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست
١٧ بهمن ١٤٠٢- ٦ فوریه ٢٠٢٤
