کمونیست می پرسد
از صالح سرداری دبیر کمیته کردستان
در مورد انتقال اجباری نیروهای اپوزسیون کرد به کمپ سورداش
کمونیست : عاقبت مطابق نقشه مشترك جمهوری اسلامی، دولت عراق و احزاب ناسیونالیست كرد حاكم در كردستان عراق انتقال نیروهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی مستقر در این منطقه مطابق نقشه و خواست ج. ا اتفاق افتاد. بعداز خلع سلاح نیروهای این احزاب، اعضا و خانوادهای مستقر در اردوگاه های اطراف شهر سلیمانیه را با زور و اجبار نیروهای آسایش اتحادیه میهنی به اردوگاهی که قبلا برای آوارگان سوریه در منطقه سورداش سازمان داده بودند منتقل کردند. ارزیابی شما از این اتفاق و کل این پروسه چیست؟
صالح سرداری: كوچاندن اجباري اعضا و هوادران سازمان هايي كه تحت نام كومله فعاليت ميكردند، بهيچ وجه اتفاقي نبود. اين انتقال اجباري در ادامه پروسه اي بود، كه دو سال قبل در توافقي كه ميان قاسم اعرجي بالاترين مقام امنيتي دولت عراق و علي شمخاني رئيس شوراي امنيت ملي جمهوري اسلامي و با حضور وزير كشور حكومت اقليم امضا شد. اما اين خود پروسه اي داشت. ابتدا رژيم اسلامي چند بار با استفاده از توپخانه و پايگاههاي موشكي اش مقرات و اردوگاههاي احزاب كرد مخالف خود مستقر، در كردستان عراق را هدف قرار داد و تعدادي از نيروهاي اين احزاب و مردم عادي، قرباني اين جنايت جمهوري اسلامي شدند.
در ادامه اين جنايت ها و مطابق مفاد قرارداد امنيتي كه باهم داشتند، به وسيله مسئولين حكومت اقليم كردستان به اين احزاب اخطار كردند كه بايد مقرات مرزي خود را تخليه و در اطراف شهرهاي سليمانيه و اربيل مستقر شوند. به اين هم راضي نشده و دستور دادند كه نبايد در اردوگاهها مسلح باشند. اين احزاب همه اين فرامين را اجرا كردند. اين تعرض آشكار جمهوري اسلامي تا آنجا پيش رفت كه تيم هايي از اطلاعات و سپاه پاسداران براي اطمينان از غير مسلح بودن اردوگاهها، وارد اردوگاهها ميشدند و عكس و فيلم تهيه ميكردند. نهايتا در ادامه اين فشارها كه توسط مسئولين اقليم كردستان به اجرا در مي آمد، به اين هم بسنده نكرده و به سازمان هايي كه تحت نام كومله فعاليت ميكنند، ابلاغ كردند، كه بايد سه اردوگاه زرگويز، زرگويزه له، و بانه گه وره را تا بيستم ماه سپتامبر تخليه كنند و به كمپي در نزديكي شهرك دوكان كه براي پناهندگان سوريه اي كه در جنگ داعش آنها را اسكان داده بودند، نقل مكان كنند. نيروهاي اسايش سليمانيه با زور بخشي از ساكنين اين سه اردوگاه را سوار ماشين هاي نظامي خود كرده و آنها را به كمپ سورداش برده اند. بقيه هم بايد تا بيستم ماه سپتامبر به همين كمپ بروند. اين كمپ فاقد كمترين امكانات زيستي مي باشد.
کمونیست : رهبری این احزاب ظاهرا وانمود میکنند اتفاق خاصی نیفتاده. نقل مکان از یک اردوگاه به یک اردوگاه دیگر، در حالیکه اینبار طرح و اجرای این انتقال اجباری تحت نظارت و خواست جمهوری اسلامی صورت گرفته و دولت عراق و اتحادیه میهنی در اجرای خواست ج ا به این اقدام دست زدند. آیا واقعا باید از رهبری این احزاب پذیرفت اتفاق خاصی نیفتاده؟
صالح سرداری : بله شما درست ميگوييد. رهبران اين سه جريان در مصاحبه ها و گفتگوهايي كه داشته اند اظهار كرده اند، كه اتفاق خاص و تازه اي نيست. توجيه آنها اين است كه ما در چند دهه گذشته در جغرافياي زيادي فعاليت كرده و اروگاه و مقر در مناطق مختلفي داشته و چندين اردوگاه و مقر را عوض كرده ايم. اين درست است اما اين يكي فرق دارد. كومله در چهل سال گذشته بنا به اوضاع و فشارهاي جمهوري اسلامي مقرات و اردوگاههايی را تغيير داده است. اما اين انتقال اجباري به كمپ سورداش در اين چهارچوب نميگنجد. اولا اين كوچاندن اجباري بوده، و احزاب نامبرده هيچ نقشي در تعيين اين محل براي كار و زندگي خود نداشته اند. تغيير مكان هاي قبلي با تصميم و استقلال سياسي رهبري اين احزاب صورت ميگرفت. ايندوره برايشان تعيين كرده اند که كجا بايد بروند. دوما و مهمتر از همه در طي اين پروسه اين احزاب را خلع سلاح كرده و اردوگاههاي آنها را به كنترل خود درآورده اند.
کمونیست: یکی از فاکتورهای مهم در این اتفاق امنیت جانی اعضا و خانواده های مرتبط با این احزاب است، در این مورد چه فکر میکنید؟ مسئولیت حفظ و تامین امنیت جانی این اعضای مستقر در سورداش بعهده چه کسی- کسانی است؟
صالح سرداری : در جواب به سوْال شما متاسفانه كساني كه به اين كمپ منتقل شده و يا در چند روز آينده منتقل ميشوند در شرايط بسيار ناگواري از لحاظ زيستي، امنيتي وخدمات اجتماعي قرار گرفته اند. نقشه اي كه جمهوري اسلامي و دولت مركزي عراق، با همكاري حكومت اقليم عليه احزاب نامبرده دارند، به اين جناياتي كه تا بحال مرتكب شده اند، بسنده نميكنند. تجربه حمله جنايتكارانه جمهوري اسلامي و دولت مركزي عراق به سازمان مجاهدين خلق در كمپ اشرف بسيار گوياست. بايد بهر طريق ممكن در مقابل اين جنايات بر عليه ساكنين اين كمپ و كمپ هاي ديگر ايستاد. بر مردم كردستان عراق واجب است که حكومت اقليم و اتحاديه ميهني را تحت فشار گذاشته و نگذارند بيشتر از اين زندگي و جان اين انسان ها بخطر بيفتد. تا بحال در ميان روشنفكران و كمونيست ها و چپ هاي جامعه كردستان عراق، اعتراضاتي صورت گرفته، ولي به هيچ عنوان كافي نيست. همچنين بايد مراجع بين المللي و سازمانهايي هايي نظير يوان را تحت فشار قرار داد و كاري كرد كه امنيت ساكنين اين كمپ هاي اجباري را تأمين و مانع دست درازي جمهوري اسلامي و نيروهاي وابسته اش به ساكنين اين كمپ و همه مخالفين جمهوري اسلامي مستقر در كردستان عراق شوند.
