ارزشهای فرهنگی و موقعیت زن در جامعه !
منصور حکمت
در بعد فرهنگی، ارزشهائی که جامعه با آن زندگی میکند و تصویری که از شأن خود دارد و تصویری که از رفتار و روش خود دارد با این حکومت در تناقض است. سیستم ارزشی جمعیت و اهالی با این حکومت در تناقض است. طرف خودش را موجود دیگری میداند، تصویری که از زندگی دارد تصویر متفاوتی است با آن چیزی که این حکومت میخواهد اعمال کند.
در نتیجه مردم زندگیشان را، پشت پرده، بیرون از دست حکومت به محیط های خانوادگی برده اند. بیرون دست حکومت دارند آن زندگی را ادامه میدهند.
این مثل موقعیت زن در جامعه است.
در قوانین جمهوری اسلامی موقعیت زن اصلا تطابقی با موقعیت زن در جامعه ایران ندارد. زن در جامعه ایران آنقدر توسری خور نیست که در قوانین جمهوری اسلامی توسری خور تصویر میشود. اینقدر در خانواده بی حقوق نیست که در قانون جمهوری اسلامی بیحقوق تصور میشود، اینقدر در عرصه سیاسی بیحقوق نیست که در قانون جمهوری اسلامی در سطح فرمال بی حقوق است.
جامعه زن را آنجا میداند، بالا و جمهوری اسلامی اینجا پایین. مردم هم دارند زندگیشان را میکنند. میگویند ما که میدانیم شکاف آنجاست. این تصویر از شأن و حرمت خود، ارزش خود، و نحوه زندگی فرهنگی خود، این تصویر، با جمهوری اسلامی در تناقض است. این هم تعدیل بر نمیدارد.
به نظر من اجزاء آنرا میشود شمرد:
حکومت غیر مذهبی و جامعه مدرن غربی الگوهای این است. به نظرم اگر بروید و از مردم بخواهید تصویر کنند در چه شرایطی میخواهند زندگی کنند، ٩٠ درصدشان میگویند، ما برای تعطیلات رفته بودیم یونان یا فلان کشور یا ترکیه، میخواهیم مثل آنها زندگی کنیم. کسی را بخاطر لباسش اذیت نمی کنند، آدم میتواند آهنگ گوش بدهد، سینما میشود رفت، شبیه اروپا و آمریکا. کسی نمیگوید من خیلی دوست دارم ایران شبیه عربستان سعودی بشود، خوب شد پرسیدید! هیچکس این تصویر را نمیدهد. همه دوست داریم اینجا جور دیگری بشود. این تناقض واقعی است. این تناقض در ذهن حزب کمونیست کارگری نیست. این تناقض در زندگی روزمره مردم و کشمکش بیست ساله جمهوری اسلامی با مردم است.
اگر مجموعه اینها را کنار هم بگذارید، تصویری که از این روند بدست می آید این است که رفع بحران جمهوری اسلامی با حفظ و بقاء جمهوری اسلامی تناقض دارد. این بحران تا وقتی که جمهوری اسلامی هست، رفع نمیشود.
تا جمهوری اسلامی هست این بحران سر جایش خواهد بود. به این معنی ما از بحران آخر صحبت کردیم.
خیلی ها میگویند شما خیلی وقت است از بحران آخر صحبت میکنید. پس کی؟
به نظر من جامعه روی پله آخر مانده و باید این پله را بالاخره طی کند. پله دیگری بعد از این پله نیست. پله بعدی نبود جمهوری اسلامی است وگرنه روی همین پله ایم. بحث بحران آخر یعنی این. یعنی این یک وضعیت سیاسی است، راه حل سیاسی دارد، به مردم عقب نشینی فرهنگی نمیتوانند تحمیل کنند.
راه حل اقتصادی نمیتوانند داشته باشند و در نتیجه شرایطی که جمهوری اسلامی بر گردد به یک ثبات اقتصادی با مردمی که به آن رضایت داده اند، بدون یک تحول سیاسی ممکن نیست. یا باید این تحول سیاسی یک یورش ارتجاعی به مردم را با خودش بیاورد و بزنند و این نسل را هم مثل ما شکست بدهند، که این یک حرکت عظیم در جامعه میخواهد و حکومت این توان را در خود ندارد و یا باید بروند. به این معنی این بحران آخر است. ٥٠ سال دیگر هم طول بکشد این بحران آخر جمهوری اسلامی است. خاتمی میگوید هر ٩ روز یکبار برای من یک بحران درست کرده اند. ما هم همین را گفته ایم. طرف هر ٩ روز یکبار حس کرده یک بحران هست.
این موقعیت جمهوری اسلامی است و به نظر من این پروسه قابل ادامه نیست.
***
بخشی از بحث منصور حکمت با عنوان آیا کمونیسم در ایران پیروز میشود؟
منتشر شده در کتاب : ضمیمه ١ منتخب آثارمنصور حکمت
***