خشونت خانگی سیستماتیکی در چند دهه اخیر با بقدرت رسیدن حکومتهای اسلامی در خاورمیانه و شمال آفریقا چند برابر موقعیت زنان را بسوی تباهی و برده داری سوق داده است. قدرتهای اسلامی هر کجا انگل وار تخم و ویروسهای جهل را پراکنده اند، لوحه های قوانین شریعه با بیرق های حجاب زنان را به خانه رانده و خشونت محض براه انداخته اند.در آنسوی دگر از جهان به اصطلاح “دمکراسی غربی” بازپسگیری آخرین دستاوردهای مردم بویژه کارگران و زنان سالهاست در دستور است. عروج صنعت سکس و برده داری مدرن در بازارهای آزاد، محدود کردن امکانات رفاهی و به خانه راندن زنان، بیکاری وسیع، تهدید به اخراجهای جمعی، ممنوعیت اعتصابات و بازگشت به قوانین محیط کار به دورانی که سرمایه داری عریان بیرحمانه بر گرده کارگران میتازید تا به آخر برنامه ریزی شده است. ویرانی ناشی از جنگ ابرقدرتها و کشمکش قبایل اسلامی در خاورمیانه و شمال آفریقا مردم را در سطح میلیونی به بیخانمانی کشانده است. از سوی دگر دستان دولتهای غرب و آمریکا برای ایجاد فاجعه مرگهای جمعی مهاجرین و پناهندگان بخاطر سد کردن راه آنها به سرپناهی امن به خون آلوده است.
اما مردم، کارگران و زنان تا کجا میتوانند شاهد نابودی خود باشند؟ حرکات میلیونی و مقاومت چشمگیر مردم اما پیام دیگری برای وضع موجود دارد. از فرانسه تا شیلی، از لبنان و عراق تا افغانستان و ایران نوای اعتراض مردم به تنگ آمده از بیعدالتی و گرسنگی، از نا امنی و جنگ ستیزی و زن ستیزینشان میدهد که هیچ چشم امیدی به هیچ نوعی از سرمایه داری،به دولتهای فاسد در قدرت، به مذهب و رهبران خودی نیست.خیابانها در دو سال گذشته میدان جنگ میان مردم و دولت،جنگ میان گرسنگان و ارتش مسلح، جنگ کارگران و کارفرمایان، جنگ زنان با زن ستیزان و سیستمها، نبرد یک طرفه پناهجو برای نجات جان خود با مرزبانان دولتها، جنگ بی خدایان با مذاهب از جمله اسلام بوده است. در ایران بعد از چهل و یکسال مبارزه مردم با یکی از هارترین رژیمهای منطقه از جنگ خانه به خانه تا کوچه و خیابان و بها دادن جان هزاران نفر برای براندازی این رژیم لحظه شماری میشود.
امسال روز جهانی زن در بطن عروج بیماری کرونا برگزار شد. هشت مارس از نگاه ما روز اعتراض به بیعدالتی زنان، روز مبارزه جمعی زنان و مردان علیه سیستمهای زن ستیز، روز اعلام همبستگی با جنبشهای زنان است. بنیانگذاران روز جهانی زن از جمله کلارا زتکین و کولونتای با اهداف سوسیالیستی و برابری طلبانه و به معنای آزادی کامل زنان این روز را پایه گذاری کردند. اما جنبشها و دولتهای راست غربی این واقعیت تاریخی را وارونه به مردم تزریق کرده اند. همین جنبشها با براه انداختن جنبشهای “منم هستم”، “هر کسی برای عدالت”* میخواهند مسیر مبارزه برای رسیدن به یک زندگی آزاد و برابر برای زنان و مردان را به بیراهه بکشانند. یکی از ابزارهای گمراه کننده این مدل از جنبشهای سطحی اینست که مبارزات زنان مختص به خودشان و “زنانه“ است.قیچی کردن رابطه همبستگی جنبشهای دیگر در دفاع از جنبش واقعی زنان و به حاشیه راندن حقوق آنها به انواع شگرد و بهانه زیر نام “مینستریم” کردن مسئله زن در دمکراسی غربی امر جدیدی نیست. بیمارئی که لایه های وسیعی از فمینیستها وچپ اروپا را در خود هضم کرده است. این تحفه آکادمیک از دوران پست مدرنیسم بشدت در غرب بر مبارزه واقعی زنان برای رهایی کامل سایه افکنده است. کمونیستها معتقدند جنبش برابری زن و مرد تنها در سوسیالیسم جواب کامل و جامع خواهد گرفت اما تا آن مقطع همواره برای حقوق شهروندان بویژه زنان در هر سطحی که محتمل بوده تلاش کرده اند. تفاوت ما با انواع مدل گمراه کننده این است که رسیدن به دستاوردهای هر روزه برای ما پایان کار نبوده بلکه تازه شروع آن است. امسال در بطن چنین دنیای وارونه ای، دنیای سرشار از بی عدالتی، جنایات، خشم و جنگ و بیماری همچنانحرکتهای جمعی هشت مارس با استقامت و همکاری جنبش زنان و مردم در گوشه و کنار جهان برگزار شد.
درسانتیاگو پایتخت شیلی بزرگترین گردهمایی روز زن در جهانبیش از نیم میلیون زن و مرد در خیابانها با شعار پایان دادن بهتجاوز جنسی و خشونت دولتی و خانگی و خواست برابری زن و مرد برگزار شد. تظاهر کنندگان با پلیس درگیر شدند. تعدادی از زنان را بازداشت کردند. زنان برای آزادی دوستانشان بسوی پلیس سنگ پرتاب میکردند. یکی از سخنرانان میگوید: “روز روشن ما را میکشند، به ما تجاوز میکنند، اما هیچ کس کاری نمیکند!” در برزیل هزاران زن بهمراه تشکلهای چپ و کارگری از جمله “جنبش کارگران بی سرزمین“** با اعتراض به نابرابری جنسیتی خواهان برابری زن و مرد در خیابانها رژه رفتند. در مکزیک تظاهرات هزاران نفره زنان و مردان در اعتراض به کشتار زنان و سیاستهای زن ستیزانه دولت با پلیس درگیر شدند. در پرو تظاهرات هزاران نفره زنان سرخ پوش با شعار برابری و امنیت برای زنان چشمگیر بود.
در فرانسه، بویژه در پاریس هزاران زن و مرد به خیابانها آمدند.س.ژ.ت. یکی از برگزارکنندگان این راهپیمایی با شعار خواست برابری زن و مرد مورد حمایت وسیع مردم در خیابانها قرار گرفت. پلاکاردهایی با پیام “به مبارزه با ویروس مردسالاری بپیوندید!”، “حقوق زن، بدون هیچ موانع!” توجه میدیا را بخود جلب کرده بود. در آلمان در اغلب شهرهای بزرگ راهپیمایی های خیابانی برگزار شد. پوسترهایی از کلارازتکین و کولونتای توسط کمونیستها حمل میشد. در سوئد و دیگر نقاط اسکاندیناوی حرکت های خیابانی و سمینارهای سیاسی برگزار شد. نقش همیشگی چپ های ایرانی، بویژه کمونیستها در برپایی حرکتهای خیابانی روز زن چشمگیربود. در انگلیس،همچنین تظاهراتهای در نقاط مختلف لندن برگزار شد. تظاهرات زنان هشت مارس و تشکل زنان افغان در مرکز شهردر اعتراض به وضعیت زنان در ایران و افغانستان، با اجرای سخنرانی هایی بفارسی و انگلیسی مورد حمایت بسیاری از تماشاچیان قرار گرفت. بنیاد زن و جامعه و ستاد آلترنایتو سوسیالیستی ایران در لندن همچنین سمیناری اینترنیتی برگزار کرد. زنان از دیگر اقشار به برگزاریهای سمینارهای آنلاین و تویت کردن و اعلام همبستگی این روز را گرامی داشتند.
در ایران با توجه به بحرانی بودن بیماری واگیر کرونا و وضعیت فلاکت بار مردم اغلب حرکتها به آنلاین و تماسهای چند نفره و ایجاد گروههای کوچکتر برای نشست دور هم محدود شد. پوسترها، قطعنامه ها، شعارها و مطالب زیادی بمناسبت روز زن وسیعا پخش شد. در پارک شهر سنندج تعدادی از زنان و مردان به رسم هر ساله پیکتی برگزار کردند. چند تن از زنان پیامهایی انقلابی ارائه دادند. مراسم با پخش شیرینی و با اعلام همدردی با مردم داغدیده ایران در شرایط سخت شیوعبیمارس کرونا پایان یافت. در کابل با برگزاری چند نشست و سمینار اعتراض و نگرانی شدید خود را به بازگشت مجدد طالبان و وحشت از قوانین شریعه اسلامی سخنرانان با صدور قطعنامه هایی به سازمان حقوق بشر خواستار رسیدگی به وضع زنان و کودکان شدند.
پلیس ترکیه در استانبول از روز قبل میدان استقلال را قرنطینه و خیابانهای مشرف به آن را بسته بود. با وجود این هزران زن با شکستن میله ها خود را به میدان استقلال رساندند. پلیس با باتوم و گاز اشک آور تظاهر کنندگان را متفرق کرده وعده ای هم دستگیر کرد که چند ساعت بعد آزاد شدند. شعارهای تظاهر کنندگان به بی کفایتی دولت در جلوگیری از خشونت هر روزه به زنان، به عقب گرد موقعیت زنان بود. همچنین در مرز ترکیه زنان پناهجو از کمپهای مرزی و پشت سیمهای خاردار شروع به راهپیمایی کردند. در مرزهای یونان راهپیمایی پناهجویان روز هشت مارس پشت سیمهای خاردار با وجود سرمای شدید، بدون غذا، بدون پوشاک مناسب، بدون هیچ امنیتی فریاد میزدند “زنده باد هشت مارس!”، “به کودکان ما کمک کنید!”. در کردستانسوریه، زنان کانتون حسکه تظاهراتی با شرکت صدها زن با داشتن مشعلهایی در دست به رژه در خیابانها و دادن شعارهایی علیه بی عدالتی اجتماعی، بی حقوقی زنان، علیه تجاوز و کشتار زنان در کردستان برگزار کردند.
در عراق در ادامه جنبش چند ماهه اخیر علیه دولت در بزرگترینشهرهای عراق از جمله بغداد و در کردستان عراق در سلیمانیه تظاهراتهای وسیعی به رهبری کمونیستها و فعالین زن از جمله یانار محمد برگزار شد. شعارها در اعتراض به بی کفایتی دولت وقت عراق، علیه قتلهای ناموسی، علیه بیکاری و گرانی، علیه تجاوز و اذیت و آذار خانگی بود. علیرغم هشدارهای قبلی دولت پاکستان و بویژه یک دادگاه در اسلام آباد که هر گونه تجمع به مناسبت هشت مارس را ممنوع اعلام کرده بود هزاران زن دست به راهپیمایی زدند. شعارها علیه سیاستهای دولت و برخورد مسئولین به وضعیت اسف بار زنان، تجاوز و خانه نشین کردن زنان بود. این تجمع تا به آخر درمحاصره پلیس بود اما به درگیری نکشید. در قزاقستان راهپیمای زنان با دادن شعارهایی علیه سیاستهای زن ستیزانه دولت شروع شد. پلیس زنان را با گاز اشک آور و باتوم متفرق کرده و تعدادی را بازداشت موقت کردند. راهپیمایی هزاران نفره زنان در فیلیپین در اعتراض به اذیت و آذار جنسی و سیستماتیک در خانه ومحیط کار و با خواست افرایش دستمزدها و شرایط بهتر محیط کار برگزار شد. در مسکو و مینسک که روز زن تعطیل رسمیاست راهپیمایی های وسیعی برگزار شد. یکی از شعارها که توجه میدیا را جلب کرده بود “ما خواهران کاچاتوریان هستیم!”***. زنان خواهان برخورد قانونی به خشونتهای رو به تزاید جنسی و سیستماتیکی شدند. در کانادا، استرالیا،نیوزیلند، اندونزی و دیگر کشورهای اروپایی از جمله هلند،بلژیک، سویس و کمابیش دیگر اقصی جهان گردهمایی های هر ساله به مناسبت این روز نیز برگزار گردید.
*Metoo، EachForEuality
Landless Worker Movement **
*** سال 2018 در یکی از دادگاههای این کشور سه خواهر که مکررا مورد تجاوز جنسی از جانب پدرشان قرار گرفته بودند متهم به قتل پدر شدند. این موضوع به اعتراض سراسری علیه خشونت خانگی و تجاوز به زنان برای تغییر قوانین در روسیه برای مبارزه با خشونت جنسی علیه زنان شد.