حزب حکمتیست و مبارزات جاری طبقه کارگر
(مصوب پلنوم بیست و یکم حزب حکمتیست)
مقدمه:
جنبش طبقه کارگر ایران با مصافهای تعیین کننده روبرو است. مبارزات و اعتصابات جاری طبقه کارگر، هرچند پراکنده، اولین سنگربندی طبقاتی در مقابل تعرض مستمر بورژوازی به سطح معیشت و زندگی طبقه کارگر است.
اتحاد محکم و گسترده حول عاجلترین مطالبات اقتصادی و سیاسی، و شکل گیری تشکلهای توده ای کارگری از گامهای تعیین کننده پیشروی طبقه کارگر است. سازماندهی مبارزات جاری کارگران و به پیروزی رساندن آن، بدون شکستن سد تفرقه و پراکندگی در میان کارگران و در همه محیط های کار، ممکن نیست.
حزب حکمتیست رفع موانع اتحاد در میان کارگران، و ایجاد همبستگی طبقاتی در میان فعالین و رهبران کارگری در محیط های کار و زندگی، را هدف خود قرار میدهد. بر این اساس حزب حکمتیست جهت گیری زیر را در قبال مبارزات جاری طبقه کارگراعلام میکند و فعالین، اعضا، و دوستداران خود را به اتخاذ آن فرامیخواند.
۱- دخالت فعال در سازماندهی و به پیروزی رساندن مبارزات جاری طبقه کارگر، حمایت از مطالبات همه کارگران برای بهبود شرایط کار و معیشت خود٬ بویژه در مهمترین مراکز صنعتی که جدال در آنها یکی از مهمترین عرصه های رویارویی طبقه کارگر ایران، با کارفرما و دولت است.
٢- حمایت و کمک به سازماندهی جنبش مجمع عمومی در دل مبارزات جاری طبقه کارگر، متکی کردن تشکل های کارگری موجود به مجامع عمومی روتین و منظم، بعنوان ابزار طبیعی اعتراض متشکل و ابزار دخالت مستقیم توده کارگران. امری که حضور و دخالت دائمی توده هرچه وسیع تر کارگران را تضمین و تامین میکند.
٣- حمایت قاطع و کمک به ایجاد تشکل های توده ای کارگران اعم از شورا، سندیکا٬ اتحادیه، انجمن، کانون و ….٬ که بوسیله خود کارگران و برای پیشبرد مطالبات آنها در مقابل دولت و کارفرما انجام میگیرد. ما از هر سنگربندى طبقه کارگر حمايت ميکنيم و براى تقويت آن تلاش ميکنيم. حمایت قاطع از رهبران و فعالین کارگری را امر مستقیم خود میدانیم. هر تعرض کارفرما و دولت به این بخش از کارگران را باید قاطعانه محکوم کرد، و آن را با به حرکت در آوردن توده هرچه بیشتری از کارگران در مراکز کار و زندگی کارگران پاسخ داد.
٤- کارگران کمونیست و سوسیالیست نقش مهمی در سازمان دادن مبارزه قاطع علیه تعرضات بورژوازی و جمهوری اسلامی به فعالین و تشکلهای طبقه کارگر و دیگرعرصه های اجتماعی مبارزه،اعتراض علیه تعرض دستگاه های امنیتی به رهبران عملی اعتراضات کارگری، مبارزه برای آزادی کارگران زندانی، و حمایت از خانواده های کارگران زندانی دارند. حزب حکمتیست به عنوان بخشی از این تلاش٬ تامین این مهم را یکی از وظایف مهم خود میداند.
٥- گسترش مبارزه برای انحلال شوراهای اسلامی و کوتاه کردن دست خانه کارگر از دخالت در اعتراضات کارگری. مقابله با هرگونه ادعای این نهادهای دولتی در نمایندگی کردن کارگران، در جامعه و در مجامع بین المللی.
٦- ایجاد وسیعترین اتحاد و همبستگی در مبارزات جاری طبقه کارگر، حول مطالبات حداقل و فوری چون افزایش دستمزدها به نسبت تورم، پرداخت دستمزدهای معوقه، حق اعتصاب، آزادی ایجاد تشکلهای کارگری مستقل از دولت، لغو قرارداد های موقت و سفید امضا و لغو قراردادهای شرکت های پیمانی، تعطیلی اول ماه مه، بیمه بیکاری مکفی برای همه افراد بیکار زن و مرد بالای ١٦ سال مستقل از ملیت و مذهب و خارجی و بومی، حقوق برابر زن و مرد در محیط کار، لغو تبعیضات و تضییقات سیاسی، فرهنگی و مذهبی علیه زنان در محیط کار، حمایت از “کارگران خارجی” و خانواده های آنها.
٧ – وجود میلیونها زن و مرد بیکار که از بیمه بیکاری مکفی برخوردار نیستند، طبقه کارگر را بیش از پیش دچار پراکندگی و تفرقه کرده است. مبارزه با بیکاری و اخراج یک جدال دائمی کارگران است. مبارزه برای داشتن قرارداد ثابت، عرصه مهمی از مبارزه کارگران است. قراردادهای موقت و پیمانی، ابعاد و خطر بیکاری را به مراتب افزایش داده است. مقابله با این معضلات، اساسا وظیفه کارگران شاغل است. وظیفه کمونیستها، راه اندازی و سازماندهی جنبش اتحاد کارگری علیه بیکاری در میان طبقه کارگر است.
۸ – جنبش کارگری تاریخا شاهد وجود گرایشات مختلف، و از جمله گرایش سوسیالیستی و گرایش بورژوا- رفرمیستی در صفوف خود بوده است. خودآگاهی طبقه کارگر نسبت به وجود گرایشات مختلف در میان خود، یکی از ملزومات پیشروی طبقه کارگر است.
الف- کارگران سوسیالیست، یک گرایش موجود و وسیع در جنبش کارگری را نمایندگی میکنند. گرایش سوسیالیستی در جنبش کارگری، میتواند و باید منشا اتحاد و تشکل طبقه کارگر باشد. وجود افق های متفاوت جنبشهای بورژوایی چپ و راست٬ کمونیسم بورژوائی و سنتها و روشهای فعالیت تا کنونی آنها، در جنبش کارگری، همواره مانع اتحاد بخش پیشرو و سوسیالیست کارگران است. شرط اتحاد مبارزاتی و حزبی این کارگران، رهایی از سنت ها، روش ها، و فعالیت های این جنبش های بورژوایی وغیرکارگری و سازمانهای مختلف آن است. افشای گرایشات بورژوایی در مبارزات طبقه کارگر و تغییر توازن قوای کنونی، در گرو تشکل و خودآگاهی گرایش سوسیالیستی طبقه کارگر است. این گرایش باید بر پراکندگی و تشتت خود فایق آید و لولای اتحاد و تشکل مبارزات کارگری شود.
اتحاد کارگران کمونیست٬ حول یک افق روشن و یک پرچم سیاسی – کمونیستی، پیش شرط هرگونه تاثیر گذاری آنها در متحد کردن صفوف طبقه کارگر است. کارگران کمونیست٬ رهبران عملی و سازماندهندگان کمونیست طبقه کارگر، بطور عاجلی نیازمند اتحاد مستحکم و تشکل کمونیستی خود هستند. اتحاد این صف، قدم اول در تحزب کمونیستی طبقه کارگر و حلقه اصلی در فائق آمدن و تاثیر گذاشتن بر اتحاد کل طبقه کارگر در مبارزه سیاسی و اقتصادی این طبقه است.
ب- احزاب بورژوائی و سنتهای سیاسی مختلف٬ نمایندگان خود را در جنبش اعتراضی طبقه کارگر دارند. شاخه های مختلف کمونیسم بورژوایی در ایران، که خود بخشی از جنبش های سازمانیافته بورژوایی هستند، از این جمله اند. این گرایش در تلاش است تا نیروی مبارزه طبقه کارگر را برای تقویت آلترناتیو های بورژوا- حکومتی در داخل و یا خارج از حاکمیت، بسیج کنند. افشای این گرایش قدم مهمی در کسب آگاهی طبقاتی کارگران است. طبقه کارگر باید صف آگاه خود را در تمایز با این جنبش ها شکل دهد.
پ – کشمکش بخش های مختلف بورژوازی ایران، که در دل تخاصمات جناحهای جمهوری اسلامی بروز میکند، اعم از جنبش سبز و سیاه، “اصول گرایان” و “اصلاح طلبان، و شاخه های مختلف آنها، جنبش و جدالی بر سر گرفتن سهم بیشتری از قدرت اقتصادی و سیاسی، و وسیله ای برای حفظ حاکمیت جمهوری اسلامی است. این جدال و کشمکش نه تنها ربطی به منفعت طبقه کارگر ندارد، بالعکس در راستای حفظ تحکیم موقیعت بورژوازی است. این جنبش و جدال، با همه جریانات راست و چپ حامی آن، در منفعت کل طبقه بورژوا در سرکوب و استثمار طبقه کارگر، سهیم است و باید بعنوان جنبشی ضد کارگری در کنار جناح دیگر حاکمیت افشا و طرد شود. جدال دو ساله اخیر جناحهای سبز و سیاه بورژوازی به وضوح ماهیت ضد کارگری طرفین را برملا کرد. افشای پیگیر و تلاش برای منزوی کردن بیش از پیش این جناحهای ضد کارگری، از وظایف کارگران کمونیست است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست کمک به اتحاد و تشکل، همچنین غلبه بر تفرقه و پراکندگی در صفوف گرایش سوسیالیستی طبقه کارگر و کمک به اتحاد کارگران کمونیست را از مهمترین وظایف خود میداند. حزب ما، با نقد گرایشات بورژوا- رفرمیستی در طبقه کارگر، با نقد آلترناتیوهای بورژوایی و نشان دادن راه پیشروی جنبش کارگری در هر تک مبارزه جاری اقتصادی و سیاسی، تلاش میکند این گرایش را به نقد سوسیالیستی مسلح کرده و به تشکل یابی آن کمک کند.
تیر ماه ۱۳٩۰ – ژوئیه ۲۰۱۱