اعتصاب کارگران هفت تپه علیرغم تلاشهای تحریک آمیز عوامل کارفرما ادامه دارد. امروز سه شنبه سوم تیر ماه، کارگران هفت تپه نهمین روز اعتصاب خود را برگزار کردند. امروز نیز جمعیت بزرگی از کارگران در محلی که کارگران آنرا “سنگر” می نامند، جمع شدند. دیروز دوشنبه و امروز سه شنبه اجتماعات در شکل مجمع عمومی برگزار شد و تصمیم جمعی کارگران مبنای کار و تداوم اعتصاب قرار گرفت. روزهای گذشته نوعی دو دستگی ایجاد شد و گروه کوچکی از کارگران بجای اجتماع در شرکت مقابل فرمانداری رفتند و تاکیدشان صرفا روی پرداخت حقوق های معوق بود. در اجتماع شرکت نیز افرادی تلاش کردند که به نمایندگان کارگران بی احترامی کنند که با دخالت دیگر کارگران و حمایت از نمایندگان روبرو شد. نمایندگان کارگران برای فائق آمدن به دودستگی روی مجمع عمومی و تصمیم بطریق شورائی تاکید کردند؛ “کارگران هرچه بگویند همان کار انجام میشود”! و این کلیدی ترین مسئله در هر مجمع عمومی است که نمایندگان باید تصمیم مجمع عمومی را پیش ببرند و هر زمان کارگران احساس کردند تصمیم اشتباهی گرفتند یا آنرا ناکافی دانستند، در مجمع دیگری تصمیم قبلی را لغو و تصمیم جدیدی می گیرند. برسمیت شناختن مجمع عمومی بعنوان عالیترین ارگان تصمیمگیری جمعی کارگران و حرکت براساس “کارگران هرچه بگویند همان کار انجام میشود”، بلافاصله به تشتت و اختلافی که عده ای میخواستند ایجاد کنند، فائق آمد.
مسئله دیگر اینبود که در روزهای اخیر پرووکاتورها و عوامل کارفرما تلاش داشتند با بحث اختلافات قومی، “بومی و غیر بومی”، “اندیمشکی و لر و عرب و دزفولی” میان کارگران تفرقه و دسته بندیهای کاذب ایجاد کنند. کارگران اما با هشیاری جواب دادند، اعلام کردند دوره این کارها گذشته است، بر منفعت واحد کارگران هفت تپه در مقابل کارفرماها و حامیان آشکار و نهانشان تاکید کردند. این سیاست ضد کارگری هم جواب گرفت و حاشیه ای شد. یک موضوع دیگر اقداماتی عجیب و غریب توسط عوامل کارفرما مانند خاموش کردن ماشین پانچ کارت و حمله به اداره کشاورزی و شکستن شیشه ها و پنجره های آن بود. هدف از این اقدامات اینست که با ایجاد اختلال تصویر تعطیلی از شرکت بدهند و دست کارفرما را برای ندادن حقوق باز بگذارند. همینطور تلاش دارند به اعتصاب کارگران رنگ و بوی امنیتی بزنند و برای کارگران اعتصابی تحت عنوان “تخریب اموال” پرونده سازی کنند. کارگران اما دست کارفرماها را خوب خواندند. قبل از اعتصاب سیستم آبیاری را تنظیم میکنند و راه هر سو استفاده کارفرما را می بندند. این تحریکات هم جواب نگرفت و فقط عوامل کارفرمایان دست شان رو شد.
یک موضوع دیگر که بازهم عده ای تلاش داشتند حول آن دو قطبی کاذبی ایجاد کنند برسر خواستها بود. عده ای مطرح میکردند که خواست ما فقط حقوق معوقه است و فعلا کاری به الغای خصوصی سازی نداریم. در مقابل بخش عمده ای از کارگران هم حقوق میخواهند و هم بر خواستهای قدیمی مانند خلع ید از کارفرمایان بخش خصوصی، بازگشت به کار همکاران اخراجی خود از جمله آقایان اسماعیل بخشی، محمد خنیفر، ایمان اخضری و سالار بیژنی، محاکمه اسدبیگی و بازگرداندن اموال کارگران هستند. این خواستها در اعتصاب امروز روی دو بنر روی دیوار سنگر نصب شده بود. کارگران خواهان نقد کردن حقوق معوقه سه ماهه بطور بلافصل و فوری هستند و همزمان تاکید دارند که چیزی عوض نشده است، مسئول کل این اوضاع فاجعه بار بخش خصوصی و همکاران دولتی و استانی آنها هستند. واقعیت هم همین است؛ مقامات استان از اطلاعات و فرماندار و نیروی انتظامی و کارفرمایان و شورای تامین و استاندار با اتکا به عواملشان در کارخانه جملگی عیله کارگران هستند. کارگران به این موضوع هم فائق آمدند و در بند اول پرداخت فوری حقوق هایشان را نوشتند.
همینطور در روزهای اخیر از کارگران مجتمع فولاد اهواز تا بازنشستگان و نهادهای کارگری از اعتصاب و خواسته های کارگران دفاع کردند و بر اتحاد و همدلی طبقاتی تاکید داشتند. کارگران هفت تپه این همبستگی ها را ارج می نهند و خود پیشرو و حامی اعتراضات کارگری در کشور بودند.
کارگران هفت تپه!
طرح دولت و کارفرما و نهادهای حکومتی تحمیل یک جنگ فرسایشی به کارگران، محدود کردن سقف خواستهای آنان، ایجاد تفرقه و دودلی میان آنان، و نهایتا تعطیل شرکت و بالاکشیدن تمام و کمال هفت تپه است. تحریکات روزهای اخیر، دو دستگی ها، تولید شایعات، تخریب نمایندگان کارگری، تخریب اموال شرکت، در کنار تهدیدهای امنیتی همه برای به شکست کشاندن اعتصاب است. اعتصاب باید پیروز شود و در قدم اول حقوق های معوقه باید فوراً و در اسرع وقت پرداخت شود. هیچ عذر و بهانه ای قابل قبول نیست و هیچ منتی هم نباید برای پرداخت حقوق ها برسر ما بگذارند. با یک دستور نیم خطی میتوانند از حسابهای اسد بیگی و رستمی فورا حقوق ها را پرداخت کنند. اگر اینکار را نمی کنند صرفا به این دلیل است که اولا سقف خواستها را محدود به همین حقوق ها کنند و ثانیا پرداخت آنرا به عجز و لابه کارگران بدرگاه کسانی موکول کنند که خود مسبب این اوضاعند و از حامیان کارفرماها هستند. بحث “یا فقط حقوق یا خلع ید از بخش خصوصی” برای نود و نه درصد کارگران بی معنی است. حقوقها فورا باید پرداخت شود و خواستهای دیگر کارگران هم اعلام شده است.
اتحاد کارگران مهمترین سلاح و نیاز آنهاست و مجمع عمومی تضمین کننده این اتحاد است. عبارت “کارگران هرچه بگویند همان کار انجام میشود” کلیدی است. لذا بدرست کارگران هر روز طبق توافق قبلی در محل سنگر جمع میشوند، آنجا دستجمعی و بطریق شورائی در مورد هر اقدام جدید تصمیم گیری میکنند، اتحاد قویترشان را بعنوان کارگر هفت تپه به رخ کارفرمایان و عواملش می کشند، بر همبستگی و همسرنوشتی و منفعت واحد کارگران تاکید میکنند. زنده باد اعتصاب و اتحاد یکپارچه کارگران هفت تپه!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
٣ تیر ۱۳۹۹ – ٢٣ ژوئن ۲۰۲۰
_______________________
