در سالهای اخیر بیش از گذشته، توسل به اعتصاب غذا توسط زندانیان از نحله های سیاسی مختلف بعنوان یک روش مبارزه برای تحقق خواستهای مورد نظر استفاده میشود. متاسفانه این روش مبارزه به اندازه کافی با برخورد انتقادی کمونیست ها و فعالین جنبش کارگری مواجه نشده، بلکه بخشا اصرار ناموجهی وجود دارد که هر مورد اعتصاب غذا توجیه عُقلائی شود و روش اعتصاب غذا و حتی ماراتن مرگ را بعنوان روش مبارزاتی “رادیکال” توجیه کند.
نظر به اینکه؛
- اعتصاب غذا یک سنت مبارزه کارگری نیست، این روش سنت مبارزاتی هیچ جنبش اجتماعی پیشرو نیست،
• اعتصاب غذا یک عمل اساسا فردی است و عمدتا عنصر یاس یا انقلابیگری خرده بورژوازی و روش اعتراض طبقات میانی را منعکس میکند،
• اعتصاب غذا عملی قابل تعمیم نیست و کارگران بجای مبارزه نمیتواند دست به اعتصاب غذا زنند،
• اعتصاب غذا نوعی حمله بخود و نوعی انتخار و نابودی فرد زندانی است که تاثیرات منفی آن دراز مدت است و حتی نابودی و مرگ زندانی برای رژیم اسلامی اهمیتی ندارد،
کنگره حزب تصویب میکند؛
ü اعتصاب غذا روش و سیاست و تاکتیکی پیشرو نیست و کارگران و کمونیست ها در هر شرایطی ضروری است به سنت های مبارزاتی جنبش طبقه خویش متکی شوند.
ü زندانی در موارد بسیار کنکرتی ناچار میشود که دست به اقدامات غیر متعارف از جمله اعتصاب غذا و خود کشی بزند. ما ضمن درک این شرایط کنکرت و دفاع از زندانی در مقابل زندانبان تحت هر شرایطی، تاکید داریم که اعتصاب غذا کمکی به پیشروی جنبش کارگری، کمکی به جلب توجه سمپاتیک جامعه در ابعاد وسیع، کمکی به اعتلای افق کارگری برای آزادی جامعه، و کمکی برای بمیدان کشیدن توده های کارگران به مبارزه را نمیکند.
ü حزب حکمتیست بر سازماندهی یک اقدام پیگیر و اجتماعی در داخل و خارج کشور برای دفاع از زندانیان سیاسی و آزادی آنها بجای سنت اعتصاب غذا و نگرانی موسمی از وضعیت زندانیان در حال مرگ تاکید میکند.
***