در سالهای اخیر بارها شاهد کشتار کولبران و تعرض به دستفروشان به بهانه های “مقابله با قاچاقچیان” و “اخلالگران در اقتصاد ملی” و طرح هائی بنام “ساماندهی” بوده ایم. کولبران و دستفروشان هم سرنوشتانی از بدنه طبقه کارگر می باشند که محصول و قربانیان سیستمی هستند که با تحمیل روز افزون فقر و بیکاری جهت انباشت سود و سرمایه از جان و کرامت انسانها مایه می گذارد.
کولبری یا دستفروشی یک انتخاب نیست بلکه اجباری است برای تامین معاش از طرف کارگرانی که در نبود زمینه و بستر لازم جهت اشتغال با قمار بر روی جان خود تن به قبول انواع خطرات و هتک حرمت از طرف جانیان و پاسداران سود و سرمایه می دهند.
تیراندازی از سوی نیروهای مرزبانی رژیم، خطر میدانهای مین بجا مانده از جنگ ارتجاعی ایران و عراق، عبور از کوره راههای صعب العبور کوهستانی سقوط در دره و ریزش بهمن، باج خواهی و حق گمرک گرفتن از طرف برخی جریانات مرتجع ناسیونالیست و بسیاری موارد دیگر همگی نشان از این واقعیت دارد که با وجود همه این خطرات کولبری یک شغل و انتخاب آزادانه در شان یک انسان نیست.
از دیگر سو دستفروشان نیز برای تامین حداقل معاش مجبور به پهن کردن بساط ناچیز و ایستان در کنار خیابانها و ایستگاههای مترو برای بدست آوردن اندک درآمدی برای ادامه زندگی هستند. در این میان شاهدیم که هر روزه قداره بندها و عوامل مزدور حکومتی سازمانیافته در شهرداری تحت نام مامورین سد معبر به آزار و اذیت این دستفروشان و مصادره اندک سرمایه آنها می پردازند.
* به اعتبار موارد اشاره شده کنگره هشتم حزب حکمتیست مقرر میدارد که:
√ کولبری و دستفروشی شغل نیست بلکه از روی اجبار و تحمیل شده از طرف صاحبان سرمایه می باشد. باید همه افراد بالای ۱۶ سال بیمه بیکاری مکفی دریافت نمایند تا هیچ انسانی برای تامین حداقل نیازهای اولیه خود مجبور به کولبری، دستفروشی یا پناه بردن به شغلهای ناامن و پر خطر نگردد.
√ طرحهایی از طرف دولت سرمایه داران بنام “بیمه کولبران” و “ساماندهی دستفروشان” تنها برای بزک کردن و شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت این بخش از طبقه کارگر می باشد. داشتن شغل مناسب با علایق و تواناییها از حقوق ابتدایی و اولیه هر انسانی است.
***