در باره اذیت و آزار زندانیان سیاسی
زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
زندان، دادگاه، نیروی سرکوب، ثقل قدرت حکومتهای استبدادی است. شرایط زندان ها یک بارومتر برای تشخیص نبض سیاسی جامعه هم هست. هر زمان اعمال فشار به زندانیان، اذیت و آزار زندانی و خانواده هایشان، پرونده سازی و فشارهای امنیتی شدید میشود؛ از یکسو منعکس کننده اوضاع ملتهب جامعه است و از سوی دیگر، فعال کردن یک سیاست قدیمی در زندانها است. کشته شدن زندانیان سیاسی زیر شکنجه در دهه شصت و بعدتر در کهریزک، انداختن زندانیان مثله شده در رودخانه و بیابان و جنگل در جریان رویدادهای دیماه نود و شش و آبان نود و هشت را کسی فراموش نکرده است. این همان رژیم است.
اذیت و آزار در دوران زندان، تهاجم به بندها، قطع ملاقات، انفرادی، تبعید و جابجا کردن زندانی، ایجاد تنش و انواع سناریوی ناامن کردن بیشتر محیط زندان برای زندانی، هدفی جز زدن لایه ای از زندانیان مقاوم تر برای درهم کوبیدن مقاومت و ایستادگی زندانیان سیاسی ندارد. در دهه شصت در زندانهائی مانند قرلحصار در دوره ای حرف زدن دو نفره در یک اتاق چهل نفره ممنوع بود و با شکنجه و ضرب و شتم شدید پاسخ میگرفت. تبعید مرتب از این بند به آن بند، از این زندان به آن زندان و انفرادی های طولانی یک جزء ثابت سیاست شان بود. تبعید تعدادی از زندانیان سیاسی به زندانهای دیگر و گسترش فشار به خانواده های آنها، همین سیاست را در شرایط متفاوتی دنبال می کند. زندانیان سیاسی با اعتراض شان بدرست در مقابل این سیاست ایستادند.
زندانی به هر جرم ناکرده ای که محکوم شده و مادام که زندانی وجود دارد، باید حقوقی داشته باشد و دولت موظف به رعایت این حقوق است. قابل درک است و زندانی حق دارد در جائی که کمترین حمایتی ندارد از حقوقش دفاع کند. اما چه کسی نمی داند که این سپری دفاعی در یک شرایط نابرابر است. کدام زندانی نمی داند که زندانبان و بازجو و شکنجه گر خط دستگاههای امنیتی حکومت را پیش می برند، باصطلاح قضات بر اساس سناریوی بازجو رای صادر می کنند و زندانبان نیز همین سیاست را به شکل دیگری پیش می برد. کدام زندانی نمی داند که اسیر قانونگزار و مجری قانون و شکنجه گر و بازجو و زندانبان است!
پاسخ به این شرایط سخت زندانی و عقب راندن سیاستهای سرکوبگرانه رژیم اسلامی، بمیدان آوردن یک حمایت اجتماعی وسیع از زندانیان سیاسی و خواست آزادی فوری آنهاست. نباید اجازه دهیم در دوره ای که رژیم اسلامی زیر فشار اعتراض و نارضایتی کارگران و مردم زحمتکش است، توقع مان را پائین بیاورند و به تذکر دهندگان “اجرای قانون” توسط “قانونگزار و زندانبان” تقلیل دهند. این چرخه باطل جواب نیست. از حقوق و امنیت و سلامت زندانی باید دفاع کرد، علیه اعمال فشار و تهدید و اذیت زندانی و خانواده ها بود، همزمان خواست آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی را به صدر مبارزات توده ای راند.
حزب کمونیست کارگری- حکمتیست خانواده های زندانیان، کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و اردوی مردم آزادیخواه را به اعتراض علیه اذیت و آزار زندانیان فرامیخواند. همصدا فریاد زنیم؛ زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
٤ فروردین ۱۳۹۹ – ٢٤ مارس ۲۰۲۱
_____________________________________________________________________
