شنبه یازده اردیبهشت در روز جهانی کارگر، معدن زغال سنگ طرزه دامغان واقع در استان سمنان ریزش کرد و دو کارگر به نامهای میلاد روشنایی و اصغر فاضلی را در دل سیاه خود محبوس ساخت. متاسفانه کارگرانی که می توانستند در روز جهانی خویش، کنار خانواده های خود باشند، به حکم صاحبان سرمایه اکنون چهار روز است در عمق سی و پنج متری زمین گرفتار شده اند. تا لحظه نگارش این اعلامیه، نیروهای امدادی هنوز نتوانسته اند به کارگران مزبور دسترسی داشته باشند. وضعیت محبوسین بشدت نگران کننده است و هر لحظه بیم آن می رود فاجعه به سمت ضایعه ای غیرقابل جبران پیش برود.
مسئله ساده است؛ محیط کار باید از سیستم استاندارد ایمنی کار برخوردار باشد. معادن از آن مراکز کارند که بدلیل تراکم گاز و امکان انفجار و ریزش، این سیستم ایمنی باید لایه های مختلفی داشته باشد. ایجاد سیستم ایمنی برای کارفرما هزینه بردار است، کارفرما بدلیل سودجوئی سیری ناپذیرش برای سیستم ایمنی کار هزینه نمی کند، قانون هم حامی وی است، لذا کارفرما از جان کارگر خرج می کند. قربانیان محیط های ناامن کار محصول این سودجوئی کارفرما و قوانین ضد کارگری اند. مسئولین امور به حکم تفکر سود محور خویش، ابتدا نه در خصوص جان کارگران که راجع به علت “حادثه” حرف می زنند و می گویند هنوز چیزی مشخص نیست. می خواهند به روال مرسوم، پس از ضرب و تقسیم سوداگرانه، عامل اصلی را همان قربانیان معرفی کنند! اما کدام کارگری است که نداند پای هیچ “حادثه” ای در کار نیست. اینها همگی فجایعی کاملا قابل پیش بینی اند و به این اعتبار باید به مثابه قتل عمد در محیط ناامن کار به حساب کارفرمایان نوشته شوند. وقتی بازرسان تمام مراکز تولیدی و به ویژه معادن گوش به فرمان دولت و کارفرمایان هستند، وقتی هیچ کارفرمایی به پشتوانه دولت، به اعتراض کارگران مبنی بر ناایمن بودن محل کار وقعی نمی نهد، البته که ریزش سقف معدن همانقدر “طبیعی” است که آتش گرفتن ساختمان فرسوده پلاسکو!
باید گریبان دولت و صاحبان معادن سودجو را گرفت و آنها را برای نجات جان کارگران محبوس بشدت تحت فشار قرار داد. کارگران معدن طرزه و خانواده هایشان، مردم و کارگران منطقه باید یقه مسئولین را بدون فوت وقت محکم بگیرند. در لحظه کنونی نجات جان این کارگران مسئله فوری و حیاتی است. مسئول جان این کارگران مستقیما کارفرمایان معدن و دولت اسلامی است. حزب کمونیست کارگری- حکمتیست از کارگران معدن طرزه و حومه و مردم منطقه، میخواهد که بسرعت وارد میدان عمل شوند و برای نجات جان کارگران گرفتار در اعماق زمین تلاش نمایند.
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
١٤ اردیبهشت ۱۴۰۰ – ٤ مه ٢٠٢١
_______________________________________
