تصور کن آن لحظەای کە چشمبندت را از روی چشمهایت برمیدارند و قرار است حکم آزادیت را قرائت کنند. حکم بازداشت دوبارەات را جلویت بگذارند و سرت داد بزنند کە امضا کن، باید برگردی زندان! تنها یک راە داری با قرار تعهد و ضمانت تنی میتوانی خلاص بشی!!
من کە کسی را ندارم. تو کریدور دادگاە کسی هست؟ کسی اونجاست کە علیرغم میل درونی اش میخواهد ضمانت بشود، چرا؟ نمیدونم، فقط میدونم کە نمیخواهم بە زندان برگردم، نمیدونم چی در انتظارمە.
من را از چهار دیواری جلادان در آوردند اما بە زندان دیگری منتقل کردند با زندان بانانی کە توی دستشون تفنگ نبود، اما دستهاشون مسلح بە خشونت بود. زبانشان مسلح بە خشونت بود. در مقابل هر نفس روزهای جوانیم باید حس بردگی تحمیلی را می پذیرفتم و هر نپذیرفتنی برابر بود با ضرب و شتم، تهدید و توحش. کی خبر دار میشد؟ در آن شهر دراندشت کی میدونست من چگونە هر روز در مقابل لحظاتم میجنگم؟
بە امید یک روز فقط یک روز کە خودم را نجات بدهم، دو کودک خردسالم را از شاهد بودن آن صحنەهای دلخراش تحقیر شدن و کبود شدن صورت و بدن مادرشون نجات بدهم. من حتی در اون روزهای اسارت هم دست از باورهایم نکشیدە بودم، من بە آزادی ایمان داشتم.
ما زنان عدد نیستیم کە بشمرید، ما رقم نیستیم کە از ما آمار تومار کنید، ما انسانهایی هستیم کە هر روز هر ساعت هر لحظە، در جای جای این ویرانە مملکت در زیر سایە شوم ارتجاع اسلامی، یکروز با تبر، یکروز با قمە یک روز با تیر، یک روز با آتش جانمان گرفتە میشود. پدر، برادر، عمو، دایی، مردهای فک و فامیل، مردهای همسایە، هم محلە، همشهری، همە و همە صاحب ما میشوند. با تخطی کردن از آنچە کە در افکار بیمارگونە آنها میگذرد بە کام مرگ حوالە میشویم. سلطە نفرت انگیز قانون حکومت اسلامی مدافع آنهاست، قانون مدافع زن ستیزان است، حمایتشان میکند و خود حکومت زنان را بە بند میکشد، شکنجە میکند، دار میزند.
مردان کە نصف جامعەاید، نصف دیگرتان را دارند هر روزە قتل عام میکنند. با هشتگ در دنیای مجازی کە پس از دو روز بە فراموشی سپردە میشود، ما نصف جامعە نجات پیدا نخواهیم کرد. ما نیازمند رهایی هستیم، نیازمند بە میدان آمدن مردان آزایخواە و برابری طلب هستیم. ما و شما اگر یکی شویم، اگر خشممان را در یک صدای رسا در گلوی جامعە بریزیم، آنوقت دیگر نیازی بە اعلام اخبار ارقام تعداد زنان کشتە شدە بە دست مردان در جای جای نە تنها این مملکت بلکە در دنیا نخواهیم بود.
بدون حضور یکپارچە مدافعین حقوق زن اعم از مرد و زن در میدان مبارزە برای بە متحقق کردن دنیایی عاری از نابرابری زن و مرد، هر روزە شاهد قتل و خشونت علیه نصفی از جامعە خواهیم بود.
٢٠ اکتبر ٢٠٢١