فقر فزاینده، تورم افسار گسیخته، نبود امنیت شغلی باعث شده بخشهای مختلف طبقه کارگر در آغازین روزهای سال ١٤٠١ همانند سال های اخیر به خیابان ها بیایند و بصورت یکپارچه خواستار مطالباتشان شوند .با آغاز دومین ماه از فصل بهار کارگران پروژه های نفتی که وعده های سال ١٤٠٠ مسئولین و پیمانکاران را پوچ و تهی دیدند، دست به اعتراض و اعتصاب زدند. در بسیاری از پالایشگاه ها و شرکت های پیمانکاری از جمله کارگران عسلویه، پتروشیمی بوشهر، هنگام، کنگان، نیروگاه Boo عسلویه، پتروشیمی مسجد سلیمان، مخازن سبز عسلویه، بیدبلند بهبهان، پتروشیمی امیرکبیر و چندین پالایشگاه و نیروگاه دیگر وارد اعتراض و اعتصاب شدند.
کارگران پیرو مطالبات کمپین ١٤٠٠ که به کمپین ١٠-٢٠ یعنی ٢٠ روز کار و ١٠ روز مرخصی معروف شد، مطابق شرایط سخت کاری و محیطی، بار دیگر به نام کمپین ١٤٠١ بر مطالباتشان تاکید کردند. کارگران پتروشیمی و شرکت های پیمانکاری همچنین نسبت به تامین امنیت و ایمنی کار، وضعیت بهداشت، محل اسکان و استراحت، فشار و تهدید و ارعاب از جانب پیمانکاران، وضعیت قراردادهای کارگران غیر رسمی که سرتیتر مطالبات شان است اعتراض دارند. در واقع همگی این خواسته ها باید جزو مفاد قرارداد کار و بدیهیات در محیط کار باشد که سرمایه داران نمی پذیرند و کارگران ناچارند برای این خواستها دست به اعتصاب و اعتراض بزنند. کارگر نفت هم صدا با سایر بخشهای جامعه نظیر فرهنگیان، بازنشستگان و… فریاد بر می آورد که در شرایطی که تامین نان خالی برای سفره اکثریت جامعه دشوار شده، چگونه است که خانواده فاسدترین سردار در مسند رئیس مجلس برای تهیه سیسمونی نوزادی که هنوز بدنیا نیآمده میلیونها دلار در ترکیه هزینه میکنند .
امروزه اعتصاب و اعتراض در ایران به کلیت جمهوری اسلامی، به یک جنبش فراگیر تبدیل گشته و هر روز شاهد بروز و ظهور اعتراضات در بخشهای مختلف جامعه هستیم .این جنبش ها که از سوی معلمان و بازنشستگان با فراخوان های پی در پی در روزهای یکشنبه برگزار می شود نشان از هم سرنوشتی توده های به ستوه آمده می باشد. این اعتراضات به تریبونی تبدیل شده است که فسادهای سرکرده های حکومت را رسوا می کند .جمهوری اسلامی که از این موج اعتراضی هراسیده سعی دارد با ضرب و شتم بازداشت و زندانی کردن معلمان و بازنشستگان صدای آنها را خفه کند، اما نمی داند صدایی که برای تحقق یک دنیای بهتر است با سرکوب و رعب و وحشت خاموش نمی شود.
این اتحاد نشان از هم سرنوشتی طبقه کارگر دارد که در مبارزه ای بیوقفه با نظام سرمایه داری و حکومت سرکوبگرش است. این جنگ تا زمانی که تولید بصورت اجتماعی باشد و مالکیت بصورت خصوصی ادامه دارد و تا تحقق رفع مالکیت خصوصی بر ابزار تولید و رفع کار مزدی ادامه دارد.
ما اعلام کردیم: “طبقه کارگر در ایران با گسترش فاجعه فقر و گرسنگی و گرانی و بیکاری و بیماری و تبعیض و نابرابری غیر قابل تحملی روبرو است. در اول مه امسال کارگران علیه سرمایه داری حاکم و دولت جمهوری اسلامی بانی این وضعیت کیفرخواست خود را با شفافیت اعلام میکنند. با اتکاء به پتانسیل مبارزاتی جنبش کارگری و دیگر جنبشهای اجتماعی رادیکال متحد طبقه کارگر همچون جنبش معلمان و بازنشستگان و اعتراضات توده ای مردم جان به لب رسیده میتوان و باید دولت را موظف به تامین فوری معیشت و سلامت و دستمزد و حقوق مکفی همه شهروندان نمود. علیه دستمزد زیر خط فقر تعیین شده توسط دولت اعتراض کرد و تامین دستمزد و حقوق مکفی تامین کننده زندگی شایسته انسانی را به خواست مشترک و فوری جنبش کارگری و دیگر جنبشهای اعتراضی رادیکال تبدیل کرد”.
٢٨ آوریل ٢٠٢٢