دراین یادداشت با نگاهی اجمالی به وضعیت حکومت جمهوری اسلامی در ٤٣ سال گذشته و به بهانه برگزاری انتخابات مضحک ریاست جمهوری در هفته قبل، تصویری از جایگاه حکومت نسبت به وضع موجود، جایگاه حکومت در بین مردم و درنهایت نظرم را در مورد آینده جمهوری اسلامی بیان کنم.
جمهوری اسلامی در روزهای قبل از قیام ٢٢ بهمن ٥٧ رسما مبارزات مردم را به کمک قدرتهای سرمایه داری جهانی مصادره کرد. یعنی برای جلوگیری از اوجگیری انقلاب این حکومت را به مردم تحمیل کردند. از فردای قدرتگیری خمینی و اسلامی ها ما شاهد شروع اعدامها، حذف فیزیکی افراد از جریانات مختلف تا به امروز بوده ایم. اعدام هر کس به هر بهانه ای از دید ما مردود و قتل عمد دولتی محسوب میشود. نشاندن افرادی چون خلخالی و لاجوردی و ری شهری و اشراقی و رئیسی و یزدی در راس ماشین اعدام جهوری اسلامی دراین چهار دهه، که هرکدام با هر معیار روانشناختی، دارای حس شدید مازوخیسم، دچار جنون دیگر آزاری، وحشی و آدم کش هستند؛ نشانگر شیوه برخورد و استراژی حکومت جهت ادامه حیاتش بود. انگار که این هیولا فقط با ریختن خون میتواند به حیاتش ادامه دهد. برخورد خشن و سلبی با هرنوع دیدگاه مخالف، خفه نمودن هر نوع آزادی بیان، انقلاب به اصطلاح فرهنگی که در واقع جهت حذف علم و جایگزینی حوزه در راس مصدر علمی کشور بود، تحمل نکردن کوچکترین مخالفتی از سوی هرکسی حتی افرادی که عمری در خدمت سیستم بوده تا شدیدترین و خشن ترین برخورد با مخالفان حکومت، ترور مخالفان از پرونده میکونس گرفته تا شاپور بختیار و فرخزاد تا انسانهای کمونیست و آزادی خواهی چون غلام کشاورز و صدیق کمانگر، قتلهای زنجیره ای، اعدامهای سال ٦٧، جریان کوی دانشگاه، دی٩٦، آبان ٩٨ که در مقطعی برای نظام بحران شد نشان از یک حکومت دیکتاتوری بی ثبات دارد که با مسئله سرنگونی روبرو است.
وجود فساد سیستماتیک از ابتدا و به وجود آمدن یک طبقه سیری ناپذیر، رانتخواری، رشوه گیری، ایجاد موسسه هائی عریض و طویل از بیت رهبری تا سپاه و آستان قدس و… هر وکیل و وزیری که فقط در فکر چاپیدن و پر کردن جیب خود بودند و هستند. تورم بالای ٥٠ درصد، فقر و فلاکت تحمیلی به اکثریت مردم، به وجود آمدن لایه هائی اجتماعی چون گور خوابها، کارتون خوابها، بام خوابها، وادار کردن مردم به تن فروشی بدلیل فقر و سازماندهی شبکه های فحشای اسلامی، کودکان کار، اعتیاد گسترده و فقر افسارگسیخته حاکم بر بخش عظیم جامعه، در مقابل طبقه ای از سرمایه داران و آقازاده ها و وابستگان حکومتی و رانت بگیر که با بهره گیری از پولهای بادآورده و تمام نشدنی در جای جای کره خاکی زندگی هائی رویایی برای خود ساختند و با وقاحت تمام آن را به رخ سایر مردم میکشند، مشخصات یک حکومت تا مغز استخوان فاسد و طبقه بورژوازی اسلامی حاکم است.
تلاش حکومت از روزهای اول جهت ایجاد یک لایه نظامی و میلیشایی وفادار که تنها و تنها وظیفه اش حفظ سیستم به هر قیمتی است، اختصاص بیشترین بخش دارایی و درآمد کشور جهت تجهیز و گسترش آن، در چهارچوپ سپاه پاسداران بعنوان نیروی سرکوب داخلی و گسترش تروریسم در سایر کشورها، تلاش برای دستیابی به فناوری های نظامی پیشرفته چون موشکهای بالستیک و دستیابی به سلاح هسته ای، تماما جهت چانه زنی و داشتن کارت برنده در معامله های کثیف بین قدرتهای سرمایه داری جهانیست.
کارنوالهای مضحک حکومت در برگزاری هرچند مدت یکبار به اصطلاح انتخابات در بخشهای مختلف که تماما مهندسی شده و در چهارچوب برکشیدن عناصر مرتجع و آدمکش و سرسپرده به سیستم در طول این ٤٣ سال هرچه به جلوتر رفت، مضحکتر و بی آبروتر شد. چنانچه انتخابات اخیر ریاست جمهور به درجه ای از فضاحت رسید که دیگر عملا حکومت توان جمع و جور نمودن آن را ندارد. اکنون به اصطلاح رئیس جمهور منتخب تنها دو روز بعد از به اصطلاح پیروزیش شاهد تودهنی از جانب کارگران بخش نفت و گاز و پتروشیمی شد که قطعا با نگاهی به تاریخ میتواند آغاز فروپاشی نبض مالی حکومت باشد.
جمهوری اسلامی با هیچ معیاری نه قابلیت و نه حتی توانایی اداره و دوام حکومتش راندارد، قطعا تمام توان خود را بصورت خشونت عریان برای بقا بکار میبندد، اما سیر سقوطش هر لحظه سریعتر میگردد. دراین میان تنها کارگران اند که بعنوان طبقه ای آگاه، مولد، جسور، جنبشی حق بجانب و پیشرو که نبض اقتصاد و سرمایه را در دست دارند میتوانند رهبر و کاتالیزور سقوط این سیستم باشند و تمامی شواهد غیرقابل انکار نشان از آن دارد که این اتفاق زیاد دور نیست.
٢٣ جون ٢٠٢١