شانزده آذر ۱۴۰۱ روز دانشجو در دل خیزش انقلابی صحنه مبارزات رادیکال و پیشرو دانشجویی در بخش عظیمی از دانشگاههای کشور بودیم. این روز که به لحاظ رادیکالیسم سیاسی قویتر از سال‌های گذشته در سه روز (۱۴ الی ۱۶ آذر) برگزار شد در هشتادمین روز از موج اعتراضات دانشجویان علیه حکومت جانیان اسلامی برگی زرین جدیدی در تقویم مبارزات طبقاتی را ثبت کرد. علیرغم تبلیغات گسترده نیروهای راست برای وارد کردن شعارهای مرتجعانه و نرینه سالار، شعارهایی که ریشه چپ، آزادیخواهانه و برابری طلبانه داشتند طنین انداز صحن دانشگاهها و خیابانهای مجاور شدند.
دانشجویان در دانشگاه هایی مانند: پلی تکنیک، دانشگاه تهران، علامه، علم و صنعت، تربیت مدرس، بهشتی تهران، فردوسی مشهد و چند مرکز دیگر به جمهوری اسلامی نشان دادند که سنگر دانشگاه همچنان زنده است. شعارهایی پیشرو نیز در دانشگاهها سرداده شد از جمله؛ «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «کشته ندادیم که سازش کنیم، رهبر قاتل را ستایش کنیم»، «نان، کار، آزادی»، «یا مرگ یا آزادی»، «دانشجو، کارگر، اتحاد، اتحاد»، «فرزند کارگرانیم، کنارشان میمانیم» و نصب شعار «تا دانشجو بیداره، انقلاب ادامه داره» نشان نه تنها رادیکالیسم و هژمونی چپ در این جنبش پیشرو و پرقدرت بود بلکه شکل سیستم مورد نظر پس از انقلاب پیشرو را نیز بشکلی عریان نشان می‌دهد.
نکته مهم در این شانزده آذر از یک سو دوام رادیکالیسم، اعتراض و اعتصاب گسترده و خط بطلان کشیدن به پیکره کریه جمهوری اسلامی و از سوی دیگر مشت محکم بر دهان راست ناسیونالیست عظمت طلب ایرانی و یا سلطنت طلبان و رضا پهلوی بود. نکته مضحک اعلام حمایت رضا پهلوی است که به دستور پدرش محمدرضا شاه پهلوی در سال ۱۳۳۲ سه دانشجوی معترض بخاطر اعتراض به حضور نیکسون و کودتای آمریکایی ۲۸ مرداد به رگبار بسته و کشته شدند و این روز اساسا در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ در مخالفت با امپریالیسم و نظام استبدادی پهلوی روز دانشجو نامگذاری شده است. جریانات و رسانه های نزدیک به پهلوی همزمان با فراخوان ۳ روزه دانشجویان، معلمان، بازنشستگان، کارگران، کامیونداران، رانندگان و بخش‌های معترض جامعه فراخوانهایی را نیز منتشر میکنند. نکته جالب اینجاست که دانشجویان با شعارها و رویکرد تعرضی خود در اعتراضات همه جانبه خود کارت قرمز را بر کلیه جریانات راست و بورژوایی نشان دادند.
۱۶ آذر را سپری کردیم اما مبارزات ادامه دارد. ۱۷ آذر محسن شکاری کارگر معترضی که حوالی پل ستارخان راه بند ایجاد کرده و در مقابله با جنایتکاران بسیجی یک سرکوبگر را مجروح کرده بود به دار آویخته شد. دانشجویان انقلابی در برابر حکومتی که با اعدام جوانان به خیال خود جامعه را مرعوب میکند، حکومتی کودک کش که قاتل کیان ۱۰ ساله و مونا ۸ ساله است، فقط با دوام اعتراضات رادیکال و اقدامات انقلابی همراه با بخش‌های مختلف طبقه کارگر جواب میدهند.
بیش از ٥٩٥ دانشجود بازداشتی در زندان‌ها زیر شکنجه هستند. دو نفر را ازاد میکنند اما سه برابر بزاداشت می کنند. امثال لیلا حسین زاده با مریضی خطرناک با شکنجه و قطع دارو مواجه است و خطر جدی وی را تهدید میکند. چگونه می‌توان با چنین ستمی روبرو بود و برای به زیر کشیدن و قهر انقلابی ثانیه شماری نکرد؟! دانشجویان خواستار انقلاب و سرنگونی حکومتی هستند که عامل مصائب شان است.
۱۶ آذر و فضای انقلابی میگوید که می‌توان بیش از گذشته سازمان یافت، متشکل شد، سراسری عمل کرد، ابتکار داشت و خواستهای جامعه و انقلاب را فریاد زد. وقت آنست که دانشجویان در سراسر کشور خود را در سازمانهای شورایی متشکل کنند. این شوراها نیاز فردا برای تسخیر و اداره دانشگاه ها است.
سازماندهی در شرایط انقلابی با برهه های قبل از شهریور ۱۴۰۱ کاملا متفاوت است. قطعا خواست‌هایی مانند؛ لغو پولیسازی، لغو حجاب، فروریختن دیوار تفکیک جنسی و آپارتاید جنسی، حذف ارگان‌های بسیج و حراست در دانشگاه و حق تشکل و تحزب کماکان خواست دانشجویان است، اما در شرایط جنگ و انقلابی گامهای انقلابی و مقتدرانه بسوی جلو با پراتیک میدانی بر هر خواست دیگر اولویت دارد.
ما این خواستها را تا تحقق داریم، اما امروز مطالبه ای از کسی نداریم، مطالبه گری خط امروز نیست، انقلابیگری سیاست روز است. لذا ضمن شفاف کردن و صدا دادن به نوک تیز انقلاب بعنوان محور اصلی، خواستهای همیشگی را با قدمی بجلو طرح می کنیم. از جمله درهم شکستن تفکیک جنسیتی، بیرون کردن حراست و امنیتی ها در دانشگاه، ازادی فعالیت سیاسی و تجمع، مقابله با اعدام و تلاش برای ازادی همکلاسی ها و کلیه زندانیان سیاسی روی دوش دانشگاه و بویژه دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب و سوسیالیست است. دانشگاه یک سنگر پرخروش انقلاب زنده است. پیروزی ازآن شماست!
۱۷ آذر ۱۴۰۱