در حالی به پیشواز ۸ مارس روز جهانی زن میرویم که خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ و دوره انقلابی که در آن هستیم رنگ و بوی زنانه دارد. در همین دوره بود که زنان پس از مرگ مهسا امینی از مقابل بیمارستان کسری تهران اولین اعتراض را آغاز کردند و روزهای بعد در کردستان و سراسر ایران گشترش یافت. زنان جسور ضمن روسری سوزان و سر دادن شعارهای انقلابی علیه بساط اسلام سیاسی و سرمایه داری هار حاکم بر جامعه خواستار سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی شدند. در میان زنان انقلابی و فعالین جنبش رهایی زن که پس از چهار دهه مبارزه بی وقفه برای رسیدن به آزادی و برابری دست به عصیان میزنند، دانشجویان و دانش آموزان نقش ویژه ای داشتند. در بین دانش آموزان بخش قابل توجهی از گروه سنی ۱۳ الی ۱۷ ساله ضمن سوزاندن حجاب اسلامی که نماد و نشان آپارتاید جنسی و مذهبی اسلامی است، شعارهایی که ریشه در خواست طبقه کارگر جهت خلاصی از یوغ بردگی مزدی است را نیز همراه با دانشجویان و سایر بخش های جامعه سردادند.
این دانشجویان بودند که روز پس از اعلام قتل مهسا امینی در بیمارستان کسری واقع در خیابان آرژانتین تهران شعار؛ “مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه، چه رهبر” را سردادند. دانشجویان و بخصوص دانشجویان دختر در سراسر کشور از هفته اول خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ در دانشگاه‌ها دست به مقابله با نیروهای حراست، بسیج زده، دیوارهای تفکیک جنسیتی را فرو‌ریخته و کنترل جو سیاسی دانشگاه‌ها را در دست خود گرفتند.
جنبش مبارزاتی معلمان نیز با برگزاری جلسات، صدور اطلاعیه بیانیه هایی ضمن مجرم اعلام کردن جمهوری اسلامی بدلیل کشتار معترضین به خصوص عزیزان نوجوان در دوره انقلابی شهریور ۱۴۰۱ همبستگی با مبارزات انقلابی در جهت سرنگونی حکومت اسلامی را اعلام کردند. قطعا در بین معترضین کف خیابان معلمین نیز نقش داشته و همراه با شاگردان خود جهت خلاصی از حکومت جنایتکار اسلامی تاکنون پا پس نگذاشته اند.
مسئله قابل توجه کنونی اینست که در دوره انقلابی به ۸ مارس نزدیک شده ایم. روز جهانی زن، روزی که تحت حکومت جمهوری اسلامی سعی دارد به هر شکلی از برگزاری آن جلوگیری کند. این در حالیست که حکومت جمهوری اسلامی تولد فاطمه را بعنوان “روز زن” در تقویم رسمی وارد کرده و بواسطه آن مناسبتهای ضد زن و سراسر تبعیض اسلامی را برای زن فرموله کرده است. در برابر تلاش مذبوحانه جمهوری اسلامی در جهت حقنه کردن مناسبتی اسلامی بجای “روز جهانی زن” بواسطه مخالفت ها و تلاش های هر ساله جنبش رهایی زن و دانشجویان در برپایی ۸ مارس در سال‌های اخیر راه بجایی نبرده و عملا شاهد کنار زده شدن آلترناتیو حکومت اسلامی در طول این سالها بودیم.
امسال علاوه بر دوام مبارزات جنبش رهایی زن در جهت خلاصی از آپارتاید جنسی و مذهبی، در پس دوره خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ تاکنون شاهد جهانی شدن شعار؛ “زن، زندگی، آزادی” بوده و در دل چنین موقعیت ویژه ای به پیشواز ۸ مارس میرویم. حکومت اسلامی درست در این دوره دست به مسموم کردن سریالی دانش آموزان دختر در مدارس سراسر کشور زده تا با مرعوب کردن زنان و دختران از برگزاری مراسم قدرتمند و انقلابی ۸ مارس جلوگیری کند. حکومت باید بداند که با چنین تلاش هایی هیچ موقع نتوانسته جامعه را مرعوب کند و قطعا چنین اقدام مذبوحانه ای فقط خشم بخش های مختلف جامعه را برخواهد انگیخت و موجب برگزاری وسیع تر روز جهانی زن توسط دانش آموزان، معلمان و دانشجویان خواهد شد.
در چنین شرایطی دانشجویان و فعالین عرصه های مختلف مبارزاتی به مسمومیت سریالی دانش آموزان دختر اعتراض کرده و قطعا شاهد شکل گیری اعتراضات دیگر در این‌رابطه نیز خواهیم بود، اما عده ای در این میان به نادرست صحبت از بایکوت و به تعطیلی کشاندن مدارس می‌کنند. بخشی از جریانات راست و پوپولیست همراه با جریانات نزدیک به حکومت خواستار تعطیلی مدارس شدند، این رویکرد و جبهه گیری همان چیزی است که حکومت اسلامی میخواهد تا بواسطه آن سنگر مبارزاتی مدارس را که مرکز فعالیت معلمان و دانش آموزان است را بواسطه تعطیلی از اعتراضات وسیع باز دارد.
در دوره کنونی راهکار و اقدام درست دوام اعتراض به سرکوب دانش آموزان دختر و حاشیه ای نشدن لزوم سازمانیابی برای برگزاری ۸ مارس در سراسر کشور بعنوان روز جهانی زن با شعارهای پیشرو سر داده شده در دوره کنونی است. دانشگاه ها، مدارس و مراکز مختلف شهری و ادارات مراکزی هستند که باید صدای چهار دهه سرکوب و ستم علیه زنان، همراه با سر داده شدن “زن زندگی آزادی”، شعارهای انقلابی و سرنگونی طلبانه همچون؛ “مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه، چه رهبر”، “سقف و کتاب و گندم، قدرت به دست مردم”، “نه سلطنت، نه رهبری، دمکراسی، برابری” و “مرگ بر جمهوری اسلامی” فریاد زده شوند.
۸ مارس ۱۴۰۱ باید شاهد برافراشته شدن پرچم سرخ مبارزاتی دانشجویان، معلمان و دانش آموزان در سراسر کشور علیه بربریت اسلامی و کلیت حکومت هار سرمایه داری اسلامی باشیم که از هر طریقی بر جامعه به ویژه زنان میتازد و حتی روز جهانی زن را نیز به رسمیت نمیشناسد. روز جهانی زن در ایران باید به روز فریاد دادخواهی از کشته شدگان راه آزادی و برابری، روز دادخواهی از مونا ۸ ساله، سارینا و نیکا و تمامی کودکان و نوجوانان و زنانی بدل شود که قربانی حکومت تروریست اسلامی شدند. ۸ مارس نه تنها روز دادخواهی از جنایت علیه زنان و دختران و جامعه باید بدل شود، بلکه باید روز بزرگداشت مقام رهبری انقلابی زنان در خیزش انقلابی اخیر و بزرگداشت مقام مبارز زنان جهت خلاصی از سرمایه داری هار اسلامی بدل شود.
۲ مارس ۲۰۲۳