امروز،۲۲ آوریل روز زمین نام گرفته و هدف از آن نجات این کره آبیست. به پروتوکل صاحبان قدرت در جهان که بنگریم ظاهرا کارها همانطور پیش میرود که آنها برنامه ریزی کرده اند: تحقیقات فایل شده, کنفرانسهای بزرگ درگوشه و کنار جهان در سالنهای سر بسته صورت گرفته و گزارش کارها را در میدیا گاه گاه منعکس کرده اند. در کنار آن جشنهای ضیافتی بسیاری هم با خرجهای میلیونی برای جایزه دادن به خود برگزار کرده اند, اما حقیقت اینست که آب از آب تکان نخورده است. هر روز ما شاهد فاجعه های غیر قابل باور در زندگی روزانه مردم بویژه محرومترین و بی امکانات ترین بخش جامعه در جهان هستیم. دانشمندان زبان بسته هر روز هشدار میدهند و اگر هم مردم بشنوند در لابلای اخبار مشقت بار زندگی روزانه به آسانی بفراموشی سپرده میشود.
راه حلها برای نجات این کره آبی متفاوتند. مثلا باید دید که با کدام طبقه تعریف شده اید، اصولا به چه منظوری به این مشکل پروبلماتیک علاقه مند هستید و آیا در بهبودی وضع و حال زمین نفع مستقیم میبرید یا نه؟ سرمایه های طبیعی و انرژی زمین را برای چه اهدافی میخواهید بکار ببرید و خیلی مولفه های دیگر.
از نگاه سرمایه داری هدف ازاستفاده از زمین چنگ انداختن به سود و باز هم سود بیشتر است. دودکشهای پلاتفرمهای نفتی, مواد خطرناک شیمیایی که در کارخانه ها استفاده میگردد, آب دریاهای آلوده ای که میلیونها انسان مجبور به نوشیدن آن هستند, هوای بسیار آلوده در بخشهایی از شهرها و محلات کارگری نزدیک به کارخانه ها, طوفانهای شنی, بادی و باران, سیل, آتش سوزی جنگلها, امراض ویروسی ناشی از محیط آلوده, کودکان ناقص به دنیا آمده, خشکی و قحطعی سریع در یکجا و سیل و زیر آب رفتن جزایر و شهرها در جایی دیگر, زلزله های ویرانگر که هزاران نفر را یکجا در خاک دفن میکنند همه و همه در دفاتر حاکمان و تصمیم گیرندگان امروز جهان فایل و بایگانی هستند ولی موضوعی برای کار روی آن نیست. بخشی از این تحقیقات از همان دفتر دانشمندان و محققین بلافاصله دفن میگردد و حتی بعضی سرشان را به خاطر هشدار و اعتراض به باد میدهند.
انسانها هم بعنوان بزرگترین گروه اجتماعی روی زمین که جمعی زندگی میکنند اما در اندازه های متفاوتی در مریض حال کردن زمین نقش دارند. از لاقیدی روزانه و دنباله روی از زندگی لوکس کذایی که دوربرشان است تا فشار زندگی که به آنها امکان فکر کردن به معضلاتی چون زمین نمیدهد همه در این پروسه سهیم هستند. خیلی ها با شنیدن این اخبار و دیدن این حوادث متاسف میشوند اما شانه هایشان را بالا میندازند و میگویند که کاری از دستشان بر نمیاید و دوباره سوار بر ماشینهای گازوئیلی براه خودشان میروند. برخی دیگر بویژه نسل جوان در این دوره عمیقا از این حوادث متاسفند و هر از چند گاهی به کمپینها و نمایشهای خیابانی میپیوندند. بخشی از بشردوستان و عاشقان طبیعت بهمراه دانشمندان, هدفمند بدنبال بهبودی این کره هستند ولی مگر مشکل با این حداقل بسیار کم از جمعیت بشری حل خواهد شد؟
برای انسانها این کره معنایش حیات روزانه است. اما مشکل این است که اجازه حیات روزانه دست مردم نیست. سیستم سرمایه داری که سالهاست سلطه جهانی یافته انسانها را در قالب ارقام و کد در خدمت سودآوری دسته بندی کرده است. انسان، ماشین, حیوان، کامپیوتر, گل و گیاه و خاک و سنگ و حتی هوایی که استمشاق میشود بسته به اینست که کجای دنیا قرار گرفته اید و متعلق به کدام طبقه اید وبعد معلوم میگردد که با چه شرایطی مجاز به حیات روی این کره خاکی هستید. ایجاد حبابهای لوکس و حسرت برانگیز برای زندگی یک قشر انگل ثروتمند, رقابت بازار و ایجاد جنگهای ویرانگر برای توسعه و فروش کالاهایشان, تنوع هیستریک در کالاهای سودآور و اشتهای کاذب خریدی که به مردم تزریق میشود از جمله خصوصیات سیستم سرمایه داریست که مصبب اول و آخر به نابودی کشاندند این کره است.
روز زمین باید روز اعتراض علیه این سیستم بیمارگونه بازار و سودآوری و علیه جنگ شود. نجات انسان اگر وظیفه تک تک انسانهاست اما با اتحاد همگانی مردم برای مقابله با سیستم مخرب سرمایه داری ست و همچینین بخشی از مبارزه طبقاتی هم هست. مبارزه برای نجات این کره به اندازه دفاع از حقوق انسان, حقوق زنان و براندازی دیکتاتورها و پایان دادن به جنگ و خشونت در جهان اهمیت دارد. در منشور برنامه حداقلی برگرفته از تشکلهای زیادی که در بتن خیزش همگانی مردم در ایران به هدف براندازی جمهوری اسلامی و ایجاد دنیایی بهتر تدوین و برای آن مبارزه میشود در دفاع از منابع طبیعی و تلاش برای نجات زمین نیز بدرستی در بند 10 و12 چنین آمده است:
“پایان دادن به تخریب‌های زیست محیطی، اجرای سیاست‌های بنیادین برای احیای زیرساخت‌های زیست محیطی که در طول یکصد سال گذشته تخریب شده‌اند و مشاع و عمومی کردن آن بخشهایی از طبیعت (همچون مراتع، سواحل، جنگلها و کوهپایه‌ها) که در قالب خصوصی سازی حق عمومی مردم نسبت به آنها سلب شده است… ممنوعیت دستیابی به سلاح اتمی و تلاش برای صلح جهانی…”
تلاش کنیم که در دنیایی که میسازیم بازسازی و بهبود کره زمین یکی از وظایف مبرم برای هر شهروندی و برای دولتی باشد که بر پا میکنیم.
پیش بسوی حکومت شوراها!