امروز دوم نوامبر ۲۰۲۳ پانزدهمین نشست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل برگزار گردید. چکش آغاز این دوره را علی بحرینی نماینده دولت جنایتکار ایران روی میز کوبید. ایشان ریاست این نشست را بعهده دارد.
این دیگر طنز تلخ تاریخ نیست که به نمایش در می آید. این نشان از همدستی تمام سازمان ها و دولتهایی است که در این نشست رسما به رژیم جمهوری اسلامی ایران رای دادند و نماینده ی آنرا در مسند ریاست شورای حقوق بشر زنان به صندلی ریاست هدایت کردند.اگر این همدستی و همکاری با یکی از جنایتکارترین حکومت های دنیا نیست چیست؟ هنوز خون ریخته شده آرمینا گراوند در متروی تهران خشک نشده است، هنوز قربانیان خیزش ۱۴۰۱ فراموش نشده اند و این روزها بسیاری از خانواده های داغدیده یکی بعد از دیگری سالگرد جوانان به خون غلطیده خود را برگزار میکنند و هنوز عده ای اصلا نمی دانند برسرعزیزانشان چه آمده است. ماشاله کرمی بخاطر بازدید مزار فرزندان اعدامیش محمد مهدی کرمی و محمد حسینی درزندان است و کسی نمی داند اصلا کجا برده شده است. هنوز از همه جای ایران خون و اشک میچکد و با همه ی اینها هنوز خطر شعله ور شدن دوباره ی اعتراض خواب را از چشم جانیانی که امروز مجری حقوق بشر شما شده اند روبوده است.
سازمان ملل و مشتی جیره خوارش که در آنجا نشسته اند چشمشان را برنسل کشی و کودک کشی در غزه ، ایران و افغانستان بسته اند. کدام حقوق بشر؟ حقوق بشر برای کی؟ برای خودتان؟ برای مشتی جنایتکار انسان کش که بعد از قتل و عام در غزه و یمن و به گرسنگی کشاندن میلیون ها کودک در دنیا دم از حقوق بشر میزنند.؟ شما همگی سوپاپ های اطمینان نظم سرمایه و نوکران سرمایه دارانی هستید که امروز برای سود بیشتر جهان را به خون کشیده اند. نگاه کنید ایران را، فلسطین را، افغانستان، جاده های مکزیک را که به آمریکا منتهی می شوند،نگاه کنید. همه جا قربانیان شما حقوق بشریها روی زمین درخون خودمی غلطند و امروز وقیحانه چکش ریاست را به دست نماینده یکی از جنایتکارترین رژیم هار دنیا داده اید و در استراحت کافه خوری حتما از ریاستش هم تعریف خواهید کرد.
آقایان، خانمهای سازمان ملل و بشر دوست! لطفا نگاه کنید. این ریاست نیست. چکش ریاست شما همان اسلحه ای است که بر روی زنان شجاع و ضد آپارتاید جنسی در ایران نشانه رفته است. یادتان باشد هرقطره خونی که با این چکش به دست جمهوری اسلامی ریخته میشود قطرات آن را روی لباس شما هم نقش خواهد بست.
یقه های سفیدتان را نگاه کنید. عرق شرم نیست که برتنتان نشسته است. خون کودکان فلسطینی و جوانان ایرانی است.
