اعلامیه حزب حکمتیست در باره «انتخابات» رژیم اسلامی
نخواستن رژیم اسلامی قدرتمندترین بلوک سیاسی جامعه است!
در ایران انتخابات وجود ندارد، لذا بررسی نمایش حکومتی ها با فرض «انتخابات» و «درصد آرا» بیراهه است. انتخابات زمین بازی بالایی ها برای تجدید آرایش طبقه حاکم و تقسیم منابع قدرت و ثروت است. تمام حکومتهای استبدادی به مشروعیت فرمال حقوقی نیاز دارند. عراق دوره صدام حسین، سوریه خانواده اسد، ایران تحت سلطه حکومت اسلامی و عمده دیکتاتورهای سرمایه بطور فرمال نمایشی به نام «انتخابات» برگزار میکنند. دخالت جامعه در این مناسک حکومتی اساسا برای برهم زدن محاسبات بالائی ها و ضربه زدن به حکومت در زمین خودش است. سیاست عدم شرکت فعال در چند «انتخابات» اخیر، همان نیاز رژیم اسلامی یعنی کسب مشروعیت فرمال حقوقی را هدف قرار داد و اثبات کرد که حتی با معیارهای خود رژیم، جامعه این حکومت را نمیخواهد. سرنگونی خواهی بستر اصلی سیاست ایران است که خود را در «انتخابات» رژیم هم نشان کرد.
جمهوری اسلامی به معادله واقعی رابطه خصمانه جامعه با رژیم واقف است و کل سیاست تبلیغاتی اش را برای بسیج لایه باصطلاح خاکستری گذاشت. لایه ای محافظه کار و قانونگرا که اساسا ناراضی است اما میتواند تحت شرایط ویژه ای به این سمت و آن سمت تمایل پیدا کند. پدیده آرای باطله که در دو انتخابات ریاست جمهوری و مجلس بخشا رکورد دار شد، این نارضایتی را منعکس میکند.
انتخابات دور چهاردهم بیش از هر زمانی مهندسی شده بود. این بار کل باندهای اسلامی متحدانه روی یک خط کار کردند تا با ایجاد یک دوقطبی کاذب و کنترل شده درصدی مشارکت را بالا ببرند. شش مترسک و قاتل حرفه ای و مورد تائید نظام و شخص خامنه ای مشغول بازار گرمی در دور اول شدند. شکست فاحش در دور اول و عدم شرکت بیش از هشتاد درصد و بقول آمار کذب رسمی شصت درصد، نیاز دو قطبی کاذب را بیشتر عیان کرد. رژیم و خامنه ای نیاز داشت که با ارائه آمار بالای نیمه واجدین شرایط رای، به دنیا بگوید نظام «مشروعیت» دارد و «خطر» سرنگونی تهدیدش نمیکند. در دور دوم همان شکست دور اول با درصد ناچیزی تفاوت تکرار شد. بیش از ۶۱ میلیون واجد رای بودند و بیش از ۳۰ میلیون رأی اعلام شد!؟ انتخابات سوت و کوری که حتی نتوانستند در کلان شهرها فیلم صف های پانصد نفره و هزار نفره را نشان بدهند، این آمار نجومی را ارائه دادند و وقیحانه به همدیگر تبریک و تهنیت گفتند. با اینحال جمهوری اسلامی از نظر داخلی نیاز خاصی به شرکت گسترده مردم نداشت و ندارد اما برای مذاکرات و دیپلماسی و ژست بیرونی نیاز دارد که بمثابه «دولت منتخب مردم» ظاهر شود.
پزشکیان کاندید مورد تائید خامنه ای و جناح های حکومت اسلامی بود و همراه آنها جریانات توده ای- اکثریتی و عناصر پرو رژیم را بار دیگر به تحرک درآورد. جمهوری اسلامی نیازمند وقت خریدن، تداوم مذاکرات برسر پرونده هسته ای و مسائل منطقه، کاهش درجه ای از فشار تحریمهای تجاری، گسترش بده بستان با دولتهای غربی و دول منطقه برای مواجهه وسیعتر با سرنگونی خواهی در جامعه است. از اولین نتایج این «انتخابات» تداوم شوک های اقتصادی، گرانی نرخ بنزین و برق و مسکن و نیازهای عمومی، تداوم خصوصی سازی ها و تاراج اموال عمومی، تشدید سرکوب علیه زنان و جنبش معترض کارگری است. پزشکیان تداوم دولت رئیسی و مجری برنامه هفتم اقتصادی برای تهاجم به طبقه کارگر است. کلیه جناح های حکومتی مستقل از اختلافات خانوادگی برسر سهم در ثروت و قدرت، طرفداران هار بازار آزاد و واگذاری ها و چلاندن کارگران و محرومان و تشدید فقر و گرانی اند.
اما ماحصل ایندوره را باید در قدرت مردمی جستجو کرد که جمهوری اسلامی را نمیخواهند و در مقابل کلیه این سیاستها با خیزش انقلابی و توده ای و امواج اعتصاب کارگری بمیدان آمدند. از نقطه نظر جامعه و مردمی که برای آزادی و برابری و رفع تبعیض مبارزه میکنند، پزشکیان ادامه رئیسی و روحانی و احمدی نژاد و خاتمی و رفسنجانی است. جامعه ایران از جمهوری اسلامی عبور کرده است و شکست مفتضحانه رژیم در انتخابات تنها جلوه محدودی از آنست. پزشکیان حتی قادر نیست که برای رژیم وقت بخرد، چشم انداز پیش رو برآمدهای توده ای و کارگری علیه وضع موجود و بمصاف کشیدن کل حکومت جهل و خرافه و زن ستیز و ضد کارگر سرمایه است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست به مردم آزادیخواه و انقلابی که شکست فاحشی را به جمهوری اسلامی تحمیل کردند درود میفرستد. این «انتخابات» برای هزارمین بار نشان داد که نخواستن جمهوری اسلامی قدرتمندترین بلوک جامعه ایران است. ضروری است علیه کلیت جمهوری اسلامی و تحرک اصلاح طلبان مزدور خامنه ای که در هر بزنگاهی علیه مردم کنار رژیم می ایستند، تقابل جدی را در داخل و خارج سازمان داد. جامعه ای که در جستجوی آزادی و تغییر بنیادی است، ناچار است در گام اول از روی کلیت لاشه متعفن جمهوری اسلامی عبور کند.
مرگ بر جمهوری اسلامی
آزادی، برابری، حکومت کارگری
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
۱۷ تیرماه ۱۴۰۳- ۷ جولای ۲۰۲۴
