لزوم اعتراض به وضع موجود در ۱۶ آذر!
امیر عسگری
دانشگاه و مبارزات دانشجویی قدمت ۷ دههای دارد که از ابتدا چپ و کمونیست در آن هژمون بوده و نقاط عطف ویژهای در تاریخ مبارزاتی خود ثبت کرده است. پس از نقش ویژه دانشگاه در انقلاب ۵۷ و تحزب و تبلیغات نیروهای چپ توسط دانشجویان در دانشگاههای مختلف، سرکوب خونینی به فرمان خمینی تحت عنوان «انقلاب فرهنگی» بین سالهای ۵۹ تا ۶۱، صورت گرفت. بعد از یک دهه وقفه اعتراضات دانشجویی از کوی دانشگاه تهران در ۷۸ و دهه ۸۰ از اعلام موجودیت تشکل دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب با جهتگیری سوسیالیستی، در دهه ۹۰ با سازماندهی شوراهای دانشجویی و تشکل گرایی مستقل در جریان خیزشهای دیماه ۹۶، آبان ۹۸ و دست آخر در دوره خیزش انقلابی ۱۴۰۱ از شهریور تا حدود شش ماه بعنوان محور ویژهای در مبارزات سرنگونی طلبانه و انقلابی در دانشگاه و جامعه نقش ایفا کرد.
اعتراضات دانشجویان در دوره انقلابی شهریور ۱۴۰۱ از ابتدا با مرزبندی خود را با سلطنت طلبان و جریانات راست با شعارهایی چون؛ «مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه، چه رهبر»، «سقف و کتاب و گندم، قدرت بدست مردم»، «نه روسری، نه توسری، آزادی و برابری»، «نان، کار، آزادی، اداره شورائی»، «کارگر، دانشجو، اتحاد اتحاد»، «فرزند کارگرانیم، کنارشان میمانیم» و «نه سلطنت، نه رهبری، دموکراسی برابری» و با صدور بیانیه ها، سرودها و هر اکت ممکن از روسری سوزان تا مقابله با نیروهای سرکوب در دانشگاه علیرغم فضای سرکوب نشان داد رهبریت این جنبش پویا در هژمونی چپ بوده و دانشگاه کماکان سنگر آزادیست.
پس از سرکوب در دوره انقلابی ۱۴۰۱ و بعد از یک دوره کوتاه سکون، دانشجویان چپ و سوسیالیست با صدور بیانیه های مشترک و رادیکال علیه وضعیت موجود و محورهای فلاکت کنونی که توسط جمهوری اسلامی سرمایه تحمیل شده است از جنگ طلبی تا فقر و فلاکت طبقاتی تا بازداشت و سرکوبها و لزوم به گام بجلو برداشتن در مبارزات خود اعلام موضع کردند.
امسال اما در شرایطی ویژه تر حتی نسبت به سال گذشته به استقبال ۱۶ آذر میرویم. در فضای منطقه ای که نسل کشی و جنگ های مختلف چهره خاورمیانه در پی دست اندازی اسرائیل و آمریکا در پی اهداف امپریالیستی شان دستخوش تغییر شد و در این میان محور مقاومت جمهوری اسلامی یکی پس از دیگری در منطقه از بین رفته و دست آخر جنگی ۱۲ روزه از ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ بین جمهوری اسلامی و اسرائیل رخ داد. در این جنگ به جز سران جنایتکار سپاه مردم عادی قربانی دو دولت جنگ طلب و جنایتکار شدند.
جمهوری اسلامی از ابزار فضای جنگی برای سرکوب جامعه و فعالین آن استفاده کرد، اما جامعهای که در فقر و فلاکت طبقاتی به سر میبرد پس از وقفه کوتاه به خیابانها بازگشته و خواهان حقوقی است که از او گرفته شده است.
در دل فقر طبقاتی و انواع فلاکتها بحران آب زندگی را در سطوح مختلف برای جامعه فلج کرده و در کنار آن بحرانهای اقتصادی و تولیدی و انواع بی حقوقی ها بیش از پیش بر طبقه کارگر، بازنشستگان و خانواده و فرزندانشان که دانشجویان هستند تحمیل شده است.
در کنار تمامی از فلاکتها دانشگاه به عنوان یکی از بنگاه های مالی حکومت اسلامی بدل شده و شهریهها به صورتی سرسام آور افزایش یافته است، در کنار این افزایش شهریه، احضار و بازداشت اساتید و دانشجویان کماکان ادامه داشته است.
دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب ضروریست که در ۱۶ آذر ضمن سنجیدن شرایط و اوضاع تلاش کنند تا با تشکیل جمع هایی ضمن گرامیداشت روز دانشجو، به شرایط کنونی با محورهای فلاکت حال حاضر جامعه اعتراض کنند.
بطور مشخص در ۱۶ باید گفت؛ بحران آب سریعا بدست حکومت که مسئول این وضعیت فلاکت بار است باید حل شود، باید با صدایی رسا گفت نه به جنگ طلبی، میلیتاریسم و فضای جنگی، نه به فقر و فلاکت عمومی، نه به بازداشت و سرکوب اساتید و دانشجویان، نه به پولی سازی و تجاری سازی آموزش، نه به آپارتاید جنسی و نه به سرکوب تشکلیابی و تحزب در دانشگاه و جامعه.
۲۹ آبان ۱۴۰۴
***