»شورایعالی کار« بعنوان یک نهاد ضد کارگری هرسال کاهش قدرت خرید کارگران نسبت به حتی
سال قبل را به نام افزایش دستمزد از کاله شعبده بازیش بیرون میاورد. در تمام طول حیات جمهوری
سرمایه داری اسالمی مداوما استاندارد زندگی کارگری روبه کاهش و چند مرتبه زیر خط فقر و فالکت
بوده است. برای زندگی کارگری فرقی ندارد که تحت چه ملزومات ودالیلی این سقوط به خط فالکت
صورت میگیرد. کارگران این تحمیل اراده سرمایه داران را که برای خلق نیروی کار ارزان صورت
میگیرد تحمل نمی کنند. این حق کارگران است که از زندگی مرفه با استانداردی انسانی برخوردار
باشند. کسانی که خود تولید کننده بخش عظیم سرمایه های یک کشورند دلیلی ندارد که در نهایت فقر
وفاقد هرگونه استاندارد رفاهی زندگی کنند. خود وخانواده هایشان از اولیه ترین مایحتاج یک
زندگی مرفه، سرزنده وبا نشاط محروم باشند. در حالیکه زندگی افسانه ای سرمایه داران و
وابستگانشان که حاصل دسترنج کارگران است، سرسام آور است. این ستم واستثمار آشکارا نشان
میدهد که در تعیین حداقل های مزد وهمچنین افزایش اسمی حقوق، اراده کارگری حضور ندارد و
نداشته است. معنای سرکوب هرگونه تشکل کارگری ونماینده مستقیم منفعت کارگری در همین نکته
نهفته است. اگر اراده وحضور کارگران تحقق یابد چگونه میتوانند این تصمیمات شرم آور را بنام
کارگر وبرای زندگانی کارگری اتخاذ کنند؟ خیزش های انقالبی از اینرو بمیدان میایند تا بساط چنین
رابطه ظالمانه ای را براندازند. حاکمیت بر سرنوشت خویش از اینرو ضرورت می یابد. طبقه کارگر
ایران در مبارزات انقالبی خود، باالخص در دوسال گذشته بر آنست تا بساط این سیستم را برکند واز
اینرو اداره شورایی وشعار نان کار آزادی را بمیان آورده است. تنها دستمزدی متناسب با یک زندگی
مرفه وبدون دغدغه پاسخ کارگران به هرگونه ترفند های حکومتی است. چنین سطحی از زندگی منوط
به آنست که کارگران واراده کارگری منشا تصمیم در باره دستمزد و استاندارد شرایط زندگی کارگری
باشد. در پروسه مبارزه برای این هدف باید اتحاد و تشکل های واقعی و مبارز کارگری را ایجاد یا
تقویت نمود. باید به شوراها و دیگر تشکلهای مستقل کارگری متکی شویم. تنها ضامن پیروزی بر
سرمایه داران وتحقق ملزومات زندگی مرفه برای همگان در گرورشد وگسترش این وحدت وتشکیالت
است.
شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست همراه با طبقه کارگر تا تحقق رفاه وحاکمیت کارگران بر
سرنوشت خویش وسرنگونی حاکمیت سرمایه علیه جمهوری اسالمی وقوانین ضد کارگری اش مبارزه
میکند.
ما میگوییم: دستمزد ها باید براساس ملزومات رفاه در زندگی کارگری تعیین شود وصالحیت تشخیص
این تناسب تنها و تنها به عهده تشکل های مبارز و مستقل و سراسری کارگران است نه تشکلهای
دست ساز حاکمیت سرمایه دار یا تشکل های زرد. ترفند هایی را که همه ساله حکومت سرمایه داری
وکارگر ستیز برای مخدوش کردن این مطالبه به حق کارگران بکار می برد، باید افشا کرد و در برابر
آن ایستاد!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسالمی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
مارس 2020 اسفند 1398
امضاها: اتحاد فدائیان کمونیست، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری- حکمتیست،
سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان )اقلیت( و هسته اقلیت
