بیانیه کنگره هفتم حزب حکمتیست
جنبش آزادی زن در ایران، دورنمای پیروزی
(مصوب کنگره هفتم حزب حکمتیست- مهر ۱۳۹۴ – اکتبر ۲۰۱۵)
جنبش آزادی زن یک جنبش قائم بذات و تعیین کننده در تحولات اجتماعی – سیاسی بوده است. در قرن بیستم، دو جنبش وسیع آزادی زن در روسیه همراه با انقلاب اکتبر و در اروپا و آمریکا در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی، نه تنها موقعیت زنان را متحول کرد و بر نقش و جایگاه جنبش آزادی زن تائید و تاکید گذاشت، بلکه در تحولات عمومی تر اجتماعی و فرهنگی در جامعه نقش بسزایی ایفاء نمود. جنبش آزادی زن پس از عروج سرمایه داری یکی از ارکان مهم تحولات ترقی خواهانه در جامعه و از زمره جنبش های اصلی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی تاریخ بشری محسوب می شود.
رویداد ها و تحولات اخیر در خاورمیانه و شمال آفریقا یکبار دیگر جنبش آزادی زن را بعنوان یک ستون مهم و حیاتی مبارزه برای یک دنیای آزاد، برابر و عادلانه در منطقه بجلوی صحنه آورد. عروج داعش، به یمن دخالتها و حمایت های دولتهای غربی و موئتلفین آنها ترکیه، عربستان سعودی و قطر، هیولای سیاه جنبش اسلامی و ظرفیت بیکران آن در کشتار و عقب کشاندن جامعه، بویژه در برخورد برده دارانه به زنان را به دنیا یادآوری کرد. جنگ داعش در عراق یک فصل سیاه در تاریخ جامعه عراق و منطقه است. اما جنبش مقاومت مسلحانه توده ای مردم کوبانی با دخالت وسیع و بی سابقه زنان در آن و سپس صدور بیانیه حقوق زن در کانتون جزیره، نقطه عطفی مهم در تحولات خاورمیانه و جایگاه جنبش آزادی زن در تقابل و ستیز با جنبش اسلامی بود.
قدرتگیری رژیم اسلامی در ایران مهمترین نقطه عطف در حیات جنبش اسلامی است. اما همزمان با عروج رژیم اسلامی جنبش آزادی زن نیز در تقابل با رژیم اسلامی تولد یافت. اولین اعتراض توده ای علیه این رژیم توسط زنان شکل گرفت و رژیم را برای مدتی عقب نشاند. جنبش آزادی زن پس از دوره ای زیر زمینی شدن اکنون نزدیک به دو دهه است که در ابعاد اجتماعی عرض اندام کرده است. مقاومت زنان عمدتا در اشکال فردی در سیاه ترین و خونین ترین دوره حیات رژیم اسلامی، دهه ۶۰ شمسی نیز در جریان بود. زنان بسیاری برای خواستهای پایه ای خویش و بخاطر سرپیچی از دستورات رژیم اسلامی زندانی، شکنجه و کشته شده اند. علیرغم سرکوب خشن و تحمیل رسمی بیحقوقی بر زنان و قوانین زن ستیز اسلامی بر جامعه، رژیم اسلامی موفق نشده است جنبش آزادی زن را خاموش و سرکوب کند. این جنبش هر روز قدرت و وسعت بیشتری می گیرد. جنبش آزادی زن یک رکن مهم و اصلی جنبش سرنگونی رژیم و در ماهیت امر آنتی تز این رژیم و کلیت جنبش اسلامی است. جنبش آزادی زن در ایران در سطح بین المللی و منطقه شناخته شده و معتبر است.
تحولات منطقه از سال ۲۰۱۱ بدنبال خیزش های انقلابی بار دیگر تقابل آشتی ناپذیر جنبش آزادی زن و جنبش اسلامی را بجلوی صحنه راند. جنبش آزادی زن نقش مهمی در عقب راندن جنبش اسلامی و النهضت حزب و سخنگوی این جریان در کشور تونس داشت. جنبش آزادی زن نقش برجسته ای در اعتراضات وسیع توده ای دو سال پیش علیه دولت اسلامی در ترکیه و اکنون در اعتراضات توده ای در عراق ایفاء می کند.
تمام این شواهد بیانگر وجود یک جنبش عظیم اجتماعی آزادی زن در ایران و کل منطقه اسلام زده است. بعلاوه، تائید و تاکیدی مجدد بر اهمیت تعیین کننده این جنبش در تحولات مهم در این جوامع برای ساختن یک دنیای بهتر است. کمونیسم کارگری همواره بر نقش تعیین کننده جنبش آزادی زن در جنبش سرنگونی رژیم اسلامی تاکید کرده است و جایگاه این جنبش را تبیین نموده است.
کمونیسم کارگری در سطح پراتیک و مبارزه روزمره علیه رژیم اسلامی و جنبش اسلامیستی و برای دستیابی به خواستهای زنان نقشی فعال و تعیین کننده دارد. افشای جنبش ملی – اسلامی و فعالین عرصه زنان این جنبش که دائما در تلاشند تا جنبش آزادی زن را به عقب بکشند و افق اسلامی را بر آن تحمیل کنند، یک وجه مهم فعالیت ما را تشکیل داده است. کمونیسم کارگری نقشی مهم در ممانعت از رکود و سکون جنبش آزادی زن و تحدید افق سیاسی آن داشته است. کنگره هفتم حزب کمونیست کارگری – حکمتیست بر گسترش این وجه مهم فعالیت تاریخی حزب و تمرکز در این قلمرو اجتماعی تاکید میکند. پیروزی افق کمونیستی و آزادی و برابری زن چنین تلاشی را ضروری و اجتناب ناپذیر می سازد. کمونیسم کارگری باید بتواند افق سازش ناپذیر، انقلابی و رادیکال خود را بر بخش قابل توجهی از جنبش آزادی زن حاکم کند و بکوشد فعالین رادیکال این جنبش را به صفوف خود جلب کند. کنگره هفتم حزب بر این نکات تاکید می کند و از رهبری منتخب کنگره انتظار دارد که برای دستیابی به این اهداف نقشه عمل مناسب را تدوین و نیروی لازم را به آن اختصاص دهد.
کنگره هفتم حزب کمونیست کارگری – حکمتیست بر سازماندهی و رهبری جنبش آزادی زن در ایران برای یک رهائی واقعی تاکید میکند. برنامه حزب، یک دنیای بهتر، بروشنی تصریح میکند؛
“تبعيض عليه زنان يک مشخصه مهم دنياى امروز است. در بخش اعظم کشورهاى جهان، زن رسما و قانونا از همان حقوق و آزادى هاى محدود و محقرى هم که مردان از آن برخوردارند محروم است. در کشورهاى از نظر اقتصادى عقب افتاده تر و در جوامعى که نفوذ مذهب و سنت هاى کهنه بر نظام سياسى و ادارى و فرهنگى جامعه عميق تر است، ستمکشى زن و بيحقوقى و فرودستى او در آشکارترين و زمخت ترين اشکال خودنمايى ميکند. در کشورهاى پيشرفته تر و مدرن تر، و حتى در جوامعى که به لطف جنبش هاى مدافع حقوق زنان و تعرضات سوسياليستى کارگرى تبعيض جنسى على الظاهر از بخش اعظم قوانين حذف شده است، زن همچنان در متن مکانيسم اقتصاد سرمايه دارى و سنت ها و باورهاى مردسالارانه جارى در جامعه، عملا از جهات بسيار مورد تبعيض و ستم قرار دارد. نفس ستمکشى و فرودستى زن اختراع سرمايه دارى نيست. اما سرمايه دارى اين ميراث نفرت انگيز تاريخ پيشين را تکامل بخشيده و به يک رکن مناسبات اقتصادى و اجتماعى معاصر بدل کرده است. ريشه نابرابرى و بى حقوقى امروز زن، نه در افکار کهنه و ميراث فکرى و فرهنگى نظام ها و جوامع منقرض شده و پيامبران و مذاهب عصر جاهليت، بلکه در جامعه سرمايه دارى صنعتى و مدرن امروز نهفته است. نظامى که به تقسيم جنسى انسان ها در قلمرو توليد به عنوان يک عامل مهم اقتصادى و سياسى در تضمين سودآورى سرمايه مينگرد. ايجاد انعطاف پذيرى نيروى کار در اشتغال و اخراج، ايجاد شکاف و رقابت و کشمکش درونى در اردوى مردم کارگر، تضمين وجود بخش هاى محروم تر در خود طبقه کارگر که پائين نگاهداشتن سطح زندگى کل طبقه را مقدور ميسازد و بالاخره مخدوش کردن خودآگاهى انسانى و طبقاتى بشريت کارگر و دوام بخشيدن به آراء و افکار و تعصبات کهنه و پوسيده و فلج کننده، برکات ستمکشى زن براى سرمايه دارى مدرن معاصر و از ارکان انباشت سرمايه در دنياى امروز است. اعم از اينکه سرمايه دارى ذاتا و بطور کلى با برابرى زن خوانايى داشته باشد يا خير، سرمايه دارى انتهاى قرن بيستم بطور مشخص خود را بر اين نابرابرى بنا کرده است و به سادگى و بدون مقاومت سرسختانه و قهرآميز از آن عقب نمى نشيند”.
حزب کمونيست کارگرى – حکمتیست براى برابرى کامل و بدون قيد و شرط زن و مرد در کليه شئون مبارزه ميکند و زنان و مردان آزادیخواه را به متشکل شدن حول این پرچم فرامیخواند!
***