در دو هفته اخیر در روانشناسی کلکتیو جامعه تغییری رُخ داده، یا دقیقتر، نمایان شده است. چرخ دنده کُشنده فقر و بیکاری و گرانی و بیماری، حقوقهای پرداخت نشده و باجگیری روزانه حکومتیها، نَفسِ مردم را بریده است. اشتهای اعتراض و زمزمه اعتراض از هرسوئی بلند است. جالب است؛ حکومت خود واقف است که خیزشهای خُرد کننده پشت در است، برای آن شال و کلاه کردند، از سوئی “محدودیت کرونائی” اعمال میکنند و از سوی دیگر اوباش سرکوبگر را در نقاط حساس شهرها مستقر میکنند. آزاد کردن سریع کارگران هفت تپه، واکنش قوه قضائیه به هشتگ #اعدام_نکنید، همینطور ظرفیت بالا و سریع ابراز وجود علیه اعدام را باید در قاپِ این وضعیت گذاشت. حتی الصاق جرم “سرقت مسلحانه” به محکومین به اعدام توسط قوه قضائیه، یک عقب نشینی در باره “اعدام معترضین آبانماه” است. این وضعیتی است که به معنی دقیق کلمه قابل دوام نیست، آستانه تحمل کمتر شده و امکان سرریز کردن مجدد نارضایتی و اعتراض محتمل و قوی است. یک چیز معلوم است، جامعه خودکشی نمیکند، هیچ جامعه ای بدون جنگ تسلیم نمیشود، جنگ با جمهوری اسلامی تمام نشده و نظر به مجموعه مشخصات اوضاع، بسرعت موج جدیدی از آن در راه است.
سیاوش دانشور.
١٦ ژوئیه ٢٠٢٠