روز سه شنبه ٢٤ تیر، بدنبال پایان اعتراض و اجتماع کارگران جلوی فرمانداری شوش، پلیس امنیت شوش چهار نفر از نمایندگان کارگران را با ضرب و شتم بازداشت کرد و بعد از ساعاتی آنها را به زندان دزفول منتقل کردند. امروز چهارشنبه ٢٥ تیر، کارگران مثل روزهای گذشته اما با عصبانیت و صلابت بیشتری به اعتراض ادامه دادند و با شعار “کارگر زندانی آزاد باید گردد” رفقای خود را از چنگ مزدوران آزاد کردند.
آزادی این عزیزان بدون سرسختی و دفاع تمام قد کارگران از رفقا و نمایندگان خود ممکن نبود. رژیم ناچار شد که کارگران را اگرچه با کفالت و گروکشی آزاد کند. سران رژیم نقشه کشیدند و تهدید کردند و قصد داشتند و دارند با به گروگان گرفتن نمایندگان و تهدید کارگران اعتراض و اعتصاب آنان را به شکست بکشانند. یک ماه است که کارگران در دمای ۵۰ درجه خوزستانُ با شرایط سخت کرونایی به مبارزه ادامه دادند. بی توجهی مسئولین به مطالبه کارگران و تهدید دستگاههای امنیتی آنان را از ادامه اعتراض نا امید نکرد و هر روز با برپایی تظاهرات در خیابانهای شوش بر تحقق مطالبات برحق خود پای فشردند. اعتراض و اعتصاب هفت تپه تاکنون درسهای گرانبهایی برای جنبش کارگری ایران دارد. حیف آنطور که هفت تپه شایسته و لایق بیشترین حمایت و پشتیبانی از طرف هم طبقه های خود در سایر واحدهای تولیدی بود، روبرو نشد و حمایت همه جانبه ای از آن صورت نگرفت، وگرنه اعتصاب هفت تپه با این استقامت و پایداری که از خود نشان داد، میتوانست دستاوردهای بیشتری برای خود و جنبش کارگری داشته باشد.
آنچه که هفت تپه و اعتراض و اعتصاب کارگران را تا به امروز با دست خالی و جیب خالی در مقابل این جانوران، تهدید و تفرقه انداختن در میان کارگران، با صلابت و استقامت و پایداری نگه داشت “اتحاد و تصمیم جمعی کارگران از طریق مجامع عمومی” و وجود سخنگویان و نمایندگان لایقی است که تاکنون این اعتراض را هدایت کردند. گفتند که تصمیم، تصمیم جمعی کارگران است و مطابق آن رفتار و به اعتراض ادامه می دهیم. به این دلیل، و درست یک روز قبل از دستگیری کارگران، از نمایندگان خواستند که در جلسه شورای تامین شرکت کنند و در جواب گفتند: “اگر حرفی با ما دارید بیائید در جمع کارگران بزنید”. آنان نمی خواستند پشت درهای بسته دور از چشم کارگران با دارودسته رستمی و اسدبیگی بنشینند و در مورد کارگران تصمیم بگیرند. حکومتی ها اما به دنبال آن بودند که این نمایندگان را دستگیر و روانه زندان کنند.
امروز هفت تپه و کارگران هفت تپه نه تنها به شوش و مردم این منطقه بلکه به کل جنبش طبقه کارگر در ایران تعلق دارند. هفت تپه و جنبش کارگری اگرچه هنوز تناسب قوا آنچنان به نفع کارگران و مردم محروم تغییر نکرده است، اما در نقشه سیاست ایران مکان مهمی احراز کرده است. اکنون هفت تپه و داستان هفت تپه، حتی اگر در این دوره از اعتراض نتواند تماماً به خواستهایش برسد، نه تنها در سطح منطقه ای و کشوری که آوازه مقاومت و مبارزه این کارگران شهره جهانی پیدا کرده است. کارگران راهی جز ادامه مبارزه ندارند. هیچ جنبش و مبارزه و اعتراضی در حاکمیت جمهوری اسلامی بدون هزینه نیست. جمهوری اسلامی و سرمایه داران و دستگاههای سرکوب حامی آنان هر چقدرهم زور بزنند و تهدید کنند، می بینیم که این اعتراض و مبارزه نه تنها در هفت تپه که در گوشه و کنار جامعه برسر معیشت و دستمزد و تورم و گرانی، علیه اختناق و سرکوب و برای آزادی و رفاه بیوقفه ادامه دارد.
اعتراض و اعتصاب کارگران هفت تپه تا رسیدن به مطالباتشان ادامه خواهد داشت. هنوز دیر نیست. حمایت از کارگران هفت تپه وظیفه همه کارگران در سایر واحدهای تولیدی است. شرایطی که کارگران هفت تپه با آن مواجهند، شرایطی است که اکثریت کارگران و مردم محروم در سایر مراکز، واحدهای تولیدی و شهرداریها با آن روبرو هستند. درد کارگران هفت تپه، درد میلیونها کارگر و انسان محروم آن جامعه است. هفت تپه در معرض تعطیلی و بیکاری ۵ هزار نفر نان آور خانواده که زندگی آنان به کار در این شرکت گره خورده قرار دارد. خصوصی سازی، تعطیلی و ورشکستگی یکی بعد از دیگری واحدهای تولیدی، اخراج و بیکاری سازی و حقوقهای معوقه، فقر و فلاکت پیش از حد، زندگی امروز اکثریت اردوی کار ایران را به نابودی سوق داده است. دست در دست هم، همانند کارگران هفت تپه در حمایت از این مبارزه برخیزید. کارگر چیزی جز قدرت اتحاد و همبستگی و تشکل برای ادامه مبارزه و پیروزی در اختیار ندارد. از کارگران هفت تپه حمایت کنید. زنده باد اتحاد و همبستگی کارگری.
۲۵ تیر ۱۳۹۹