یکسال از خیزش انقلابی آبانماه گذشت. در این یکسال با وجود شیوع ویروس کشنده کرونا جامعه تحولات و تقابلهای زیادی را از سر گذرانده است، درعین حال مردم ایران با یک فاجعه انسانی روبرو شده اند. شرایط آزار دهنده و بسیار سختی به اکثریت جامعه بخصوص کارگران و تهیدستان تحمیل شده است. ویروس کرونا به یمن جمهوری اسلامی هزینه و تلفات سنگینی را به مردم تحمیل کرده است. لاقیدی و سیاستهای ضد مردمی جمهوری اسلامی، زندگی را در این شرایط دهها برابر سخت تر کرده است. کنترل اوضاع به لحاظ اقتصادی از دست رژیم خارج شده و تورم و گرانی سرسام آور و کمبود مایحتاج و نیازهای اولیه، زندگی را برای تعداد زیادی غیر قابل تحمل کرده است. جمهوری اسلامی تنها دولتی است که میلیونها انسان را در این شرایط کرونایی بدون حمایت معیشتی و بهداشتی به حال خود رها کرده و از این شرایط برای تجدید قوا و آمادگی برای مقابله با پیامدهای اجتماعی بحران سود می جوید. جمهوری اسلامی نیز در باتلاق بحران و ورشکستگی اقتصادی دست و پا می زند. برخلاف گزافه گویی سران رژیم در نهایت افلاس اقتصادی، امید به نتایج انتخابات در آمریکا برای خروج از بحران و کاهش تحریمهای اقتصادی، به مسئله هردو جناح رژیم بدل شده و روی آن حساب باز کردند.
یک سال از خیزش انقلابی آبانماه گذشت. تردیدی نیست که هدف شرکت کنندگان در این خیزش انقلابی سرنگونی هیولای اسلامی حاکم و پایان دادن به ستم و تبعیض و نابرابری بود. سرکوب خونین و وحشیانه رژیم اسلامی این مجال را گرفت که نبرد تا تعیین تکلیف نهایی پیش برود. با وجود سرکوب وحشیانه رژیم که هنوز ادامه دارد، جامعه تشنه آزادی و تغییر زنده و فعال است، نبرد برسر سرنگونی جمهوری اسلامی مسئله روز و باز جامعه است. به همین دلیل است که سران رژیم از نظامی و غیر نظامی شب و روز نقشه می کشند که چگونه با نارضایتی و نفرت مردم و انفجارهای بعدی روبرو شوند. در مدت یکسال گذشته بارها از سران رژیم شنیده ایم؛ “اگر فکری به حال این اوضاع نکنیم” همه در این کشتی شکسته غرق خواهیم شد.
واقعیت این است که یکسال بعد از خیزش خونین آبانماه، اکنون هیچ راه خروجی در این بست سیاسی- اقتصادی برای جمهوری اسلامی قابل تصور نیست. در مقابل مردم هم راهی جز ادامه مبارزه برای عبور از جمهوری اسلامی ندارند. “هراس افکنی جمهوری اسلامی” با اعدام و دستگیری و احکام سنگین زندان، انعکاس هراس از مردمی است که در کمین آن نشسته اند. قرق نظامی محلات و محیط زیست مردم به بهانه “مبارزه با کرونا” نتوانسته و نمیتواند رژیم اسلامی را از این منجلاب نجات دهد. فاکتورها و دلایل پایه ای تری علت این شرایط بحرانی در ایران است. بحرانهای سیاسی و اقتصادی و عدم مشروعیت جمهوری اسلامی این روند را تشدید کرده و همه راهها بجز سرکوب و ارعاب را از سران جمهوری اسلامی برای خروج از این بحران شکننده سلب کرده است .
واقعیت اینست که راه دیگری برای مردم تشنه آزادی و رفاه برای خروج از این شرایط جهنمی جز ادامه خیزشهای انقلابی و توده ای باقی نمانده است. جمهوری اسلامی بعد از خیزش آبانماه با سواستفاده از شرایط کرونایی قصد دارد جامعه را فلج و دچار یاس و ناامیدی کند و درعین حال با اشغال نظامی محلات و محیط زیست مردم بقای ننگین خود را تضمین کند. امروز نه تنها مخالفین سر سخت رژیم، بلکه حتی کسانی که تا دیروز به اصلاح رژیم دل خوش کرده بودند، اذعان می کنند که “این رژیم قابل اصلاح نیست و جنبش اصلاحات به سکته مغزی دچار شده است”!
خیزش آبانماه و اعتراضات توده ای و اعتصابات کارگری بعد از آن، ابراز وجود بخشهای مختلف طبقه کارگر علیه فقر و بیکاری و گرسنگی و حاکمیت اختناق اسلامی بود. مسبب این همه بدختی جمهوری اسلامی و مناسبات استثمارگرانه سرمایه داری است. امروز اوضاع اقتصادی و معیشتی مردم، فقر و فلاکت بمراتب تشدید شده است. ویروس کرونا اوضاع را دهها برابر وخیم تر کرده است. مسکن و هزینه آموزش خانواده ها را بیشتر تحت فشار قرار داده است. تصور اینکه با وجود جمهوری اسلامی بهبودی یا گشایشی در زندگی مردم ایجاد شود در مخیله هیچ انسان عاقلی نمی گنجد. دورنمایی برای بهبود وضعیت مردم، حتی بعد از پایان پاندومی کرونا محال به نظر میرسد.
با این حال خیزش آبانماه نشان داد که این رژیم همین طوری نمی افتد. بعد از واقعه آبانماه رژیم اسلامی به خوبی دریافته که مقابله با این مردم کار ساده ای نیست. گفته اند یا فاش شده است که شانس آوردند در این زمین لرزه جان سالم بدر بردند. رژیم اسلامی هر چقدر هم زور به کار ببرد یک مسئله اساسی هیچوقت جواب نگرفته و تا زمانی که جمهوری اسلامی سر کار است جواب نخواهد گرفت. آنهم آزادی، رفاه و برابری که نه در چهارچوب جمهوری اسلامی قابل حصول نیست. جمهوری اسلامی باید برود. این اراده در روانشناسی جامعه امروز شکل گرفته است. خیزش انقلابی آبانماه نشان داد که این امر شدنی است. اما این درجه از توان و سازمانیافتگی برای مقابله با رژیم تا دندان مسلح کافی نیست. اما این پتانسیل در جامعه برای تقابلهای آینده وجود دارد. سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و برقراری سوسیالیسم تنها جواب روشن و سر راست به این اوضاع در ایران است. دراین روزهای آبانماه یاد جانباختگان خیزش انقلابی آبانماه ۹۸ را با ادامه راه این عزیزان تا سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و برقراری آزادی، برابری و سوسیالیسم گرامی می داریم.
٤ نوامبر ٢٠٢٠