اول ماه نه آغاز یک جنگ و نه به اتمام رسیدن آن، بلکه روز جهانی اعلام کیفرخواست یک جنبش بین المللی کارگری علیه سرمایه داری است. پلاتفرم اول مه با خون و دفاعیات پرشور رهبران کارگران شیکاگو امضا شده است که ما کارگران برای نجات باید این نظم استثمارگر را بزیر بکشیم. از محاکمه و تیرباران کارگران شیکاگو تا امروز، کارگر و جنبش رهائیبخش کمونیستی کارگری تنها “خطر“ واقعی برای نظم سرمایه داری و دولتهای بورژوائی بوده است. اهمیت بزرگداشت اول مه تکرار این حقیقت ساده است که ما کارگران تنها با سرنگونی بورژوازی، کسب قدرت سیاسی و پایان دادن به تبعیض و نابرابری و نظام استثمارگر سرمایه داری میتوانیم خود و جامعه را آزاد کنیم.
جهان امروز فاصله زیادی با تاریخ ثبت اول ماه مه دارد. مبارزه طبقاتی افت و خیزهای زیادی داشته است. سرمایه داری تحولات بزرگی را از سرگذرانده است. اما جنگ و ستیز طبقاتی سرجایش است، انتقاد کارگری و کمونیستی به این نظام سرجایش است، هنوز کمونیسم و سوسیالیسم امید می آفریند و منبع انرژی و حرکت نسلهای متمادی کارگران است.
بدون شک جنبش بالنده کارگری ایران و اعتراضات رادیکال که هر روز بر دامنه و شفافیت آن افزوده می شود، نقطه امید و اتکا برای انقلاب کارگری است. تمایلات سوسیالیستی و خواست رفع تبعیض و نابرابری در جامعه وسیع است. این تنها جنبش رادیکال طبقه کارگر است که پرچمدار این تمایلات است. ایران علیرغم سرکوب و فقر شدید، از نادر کشورهائی است که از حکومتی ها تا اپوزیسیون بورژوائی اش، “شبح” و “خطر” کمونیسم را با وحشت به همدیگر گوشزد می کنند. از روحانی آخوند تا مکلای سرمایه دار، از اسلامی و فاشیست تا رضا پهلوی تازه جمهوریخواه، در تقابل با کارگر و کمونیسم در یکصف ایستاده اند. آنها از میان کارگران ناسیونالیست و مذهبی یارگیری می کنند تا شعبه “کارگری” شان برای بسیج کارگران بزیر پرچم بورژوازی جد و جهد کند! جواب این طیف ضد کارگر را بازنشستگان در شهرهای ایران دادند؛ “دولت سرمایه دار، دست از سر ما بردار“! “ناسیونالیست ها و فاشیست ها و فردپرستان خودشان را به ما نچسپانند، راه حل ما شوراها است“!
هیچ چیز در مبارزه طبقاتی تضمین شده نیست، هیچ سحر و جادوئی در کار نیست، این پراتیک انقلابی است که سرنوشت همه چیز را تعیین میکند. امروز هنوز اختناق اجازه ابراز وجود علنی به احزاب سیاسی از جمله احزاب کمونیستی را نمی دهد اما رقص پرچمها و شعارهای آزادیخواهانه و سوسیالیستی کران تا کران پیداست! امروز خود طبقه کارگر از یک موقعیت نامناسب اقتصادی و سازمانی رنج میبرد، بخشی از فعالین کارگری یا در زندان هستند و یا خطر زندانی شدن تهدیدشان میکند. اما اینها مشتی از خروارند. این جنبش مانند کوه یخی است که فعلا فقط نوک آن از آب سردرآورده است. سرکوب شاید موقتا تعدادی را خاموش کند و یا به گروگان گرفته شوند، اما یک جامعه هشتاد و چند میلیونی را نمیتوان برای ابد ساکت و به گروگان گرفت. اعتراض و اعتصاب کارگری را نمی توان به بند کشید. جنگ طبقاتی را نمیتوان تعطیل اعلام کرد. این جنگ بعنوان اصلی ترین محور تمام منازعات خود را دیکته می کند و در هر روز اعتراض کارگری و جدلهای اجتماعی جاری است.
سوال اما در روز جهانی کارگر اینست که #تنها_راه_نجات_ما_کارگران_هستیم. حتی اگر کسی نگوید: “می جنگیم، می میریم، حقمون را میگیریم“! باید سختی این جنگ را گوشزد کرد، باید گفت سخت است اما شدنی، باید جان سخت بودن و مقاومت تا آخرین لحظه جمهوری اسلامی به عنوان دولت مدافع سرمایه داری را به خاطر سپرد. باید مداوماتکرار کرد که این جنگ به فرماندهان زبده و هوشیار نیاز دارد، کسانیکه جبهه مقابله کار و سرمایه را به خوبی میشناسند و امکان سنگرسازی برای مقابله را به خوبی مهیا میکنند، به رهبران و سازماندهندگان واقعی نیازمند است که هم سرشار از رادیکالیسم و انقلابیگری کارگری و هم جسور و محبوب کارگران و جامعه اند.
اول مه امسال میتواند شیپور خیزشهای در راه باشد برای تامین نان و لوازم زندگی، برای تامین بهداشت و درمان، برای تامین فوری واکسن و واکسیناسیون، برای اعلام حضور کارگران در صحنه سیاسی. ما در ایندوره به حزب سیاسی انقلابی و کارگری قوی، حزب مارکسیست ها و کمونیست هائی که اهداف آخرشان را اول می گویند، حزبی که قطب نمایش مبارزه رادیکال کارگری و نماینده سیاسی طبقه در مقیاس سراسری است، نیاز داریم. حزبی که استخوانبندی اش را مارکسیست های متعهد و کارگران کمونیست و رهبران رادیکال اجتماعی تشکیل دهند. ما برای پیروزی به جنبش شورائی کارگری، به ارگانهای اعمال اراده توده ای در جامعه، به جنبش مجامع عمومی در متن اعتراضات جاری کارگری نیاز فوری داریم. هم اکنون شوراها و جنبش مجامع عمومی یک خواست و تمایل قوی در جنبش کارگری است، تمایلی که آگاهانه باید به یک حرکت قوی اجتماعی و یک قدرت سایه بدل شود. ما کمونیستهای حکمتیست برای یک انقلاب کارگری و یک نظام سوسیالیستی، نظامی مبتنی بر شوراها مبارزه میکنند. جمهوری اسلامی حتما سرنگون میشود اما پیروزی کارگری در گرو ایجاد و تحکیم این سنگرها است. زنده باد اول ماه مه !
آوریل ٢٠٢١