در آستانه اول ماه مه روز جهانی کارگر، روز اعلام همبستگی و اتحاد بین المللی طبقه کارگر و اعلام کیفرخواست کارگران بر علیه نظام استثمارگر سرمایه هستیم، جهان همچنان زیر سیطره بورژوازی است و طبقه کارگر همچنان گرفتار جنایات و کشتار از جانب سرمایه داران و مزدوران بورژوازیاست. در حالی به روز جهانی کارگر نزدیک میشویم که اکثریت مردم و بخصوص طبقه کارگر بیشتر از هر زمان دیگری آماج یورش بیرحمانه ی نظام سرمایه داری تحت نام دفاع از حقوق بشر و دمکراسی به منظور افزایش سود سرمایه و انباشت بیشتر آن و استمرار و تداوم وضع موجود هستند.
اول ماه مه دیگری در راه است، اما جهان همچنان دستخوش حوادث و وقایعی است که سرمایه داری برای انسانها رقم میزند. اینک در قرن بیست و یکم با وجود ثروت سرشار و وفور منابع طبیعی موجود در کره زمین و به یمن رشد و شکوفایی صنعت و تکنولوژی امکان برخورداری انسانها از نعمات موجود و ایجاد رفاه و خوشبختی برای بشریت از هر زمان دیگری بیشتر ممکن شده است، اما بر خلاف تمامی این واقعیتها انسانیت توسط توحش و بربریت نظام سرمایه داری به زنجیر کشیده شده است. هر روز شاهد مرگ و نابودی انسانهایی هستیم که قربانی نظم واورنه ی دنیای سرمایه داریهستند. مرگ و میر انسانها بر اثر سو تغذیه، بیماری، نداشتن مسکن مناسب، افزایش آسیب پذیری در مقابل بلایای طبیعی، عدم دسترسی به بهداشت و درمان به خصوص در دوران شیوع کرونا (ویروس کوئید ۱۹) عدم توزیع متوازن واکسن در میان کشورهای جهان، جنگ و کشتار، گرانی و تورم،بیکاری، اعتیاد، تن فروشی، خودکشی و آپارتاید جنسی و تروریسم و … تنها بخشی از عوارض حاکمیت نظام استثمارگر سرمایه بر جهان هستند.
در حالی به روز جهانی کارگر نزدیک میشویم که در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی حمله به معیشت طبقه کارگر و تحمیل فقر و فلاکت بیشتر به کارگران و زحمتکشان ابعاد وسیع تری یافته است. افزایش اخراج و بیکارسازیها، عدم پرداخت دستمزدها در موعد مقرر، تعیین و تحمیل حداقل دستمزد از عرصه های مهم اعتراض و نبرد طبقاتی طبقه کارگر علیه سرمایه داران و حکومت اسلامی سرمایه همچون سالهای گذشته است. امسال نیزتحمیل دستمزد چند برابر زیر خط فقر به طبقه کارگر در حالی صورت گرفت که کاهش ارزش ریال و پائین آمدن قدرت خرید مردم و افزایش لحظه ای نرخ تورم و گرانی و عدم ثبات قیمتها ابعاد وحشتناکی به خود گرفته است و بالا رفتن قیمتها به پدیده ای روزمره تبدیل شده است.
در یک سال گذشته جمهوری اسلامی همچون تمامی دوران حاکمیت قرون وسطایی خود اعتراضات کارگری را با بازداشت فعالین و رهبران کارگری و با زندان و بگیر وببند پاسخ داده و میدهد اما این فشارها و سرکوبها نه تنها باعث فروکش کردن اعتراضات کارگری نشده بلکه به صورت چشم گیری شاهد گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگری در مراکز صنعتی و خدماتی هستیم، طبقه کارگر در مقابل تعرض افسار گسیخته‌ی جمهوری اسلامی به سفره خالی خود همچنان در حال مقاومت و اعتراض است و در مواردی برای آزادی فعالین و رهبران کارگری جلوه هایی از اتحاد و همبستگی خود را به نمایش گذاشته است. در سالی که گذشت مبارزات طبقه کارگر برای بهبود شرایط کار، لغو قراردادهای موقت و سفید امضا، لغو کارکنتراتی، حق اعتصاب و تشکل و افزایش دستمزدها و پرداخت حقوق معوقه و … ادامه پیدا کرد به گونه ای که پایه های حکومت اسلامی را به لرزه در آورده و سردمداران حکومت اسلامی و در راس آن ولی فقیه در نهایت استیصال و ناامیدی برای کاستن از دامنه ی اعتراضات کارگری از تاثیر و نقش “ضد انقلاب” در سازماندهی اعتراضات سخن به میان آوردند تا بلکه بتوانند با این حربه جنبش کارگری را به عقب برانند.
امسال به دلیل همه‌گیری بیماری کرونا و شرایط ویژه‌ای که بر جهان و به تبع آن ایران حاکم است، برگزاری مراسمهای اول ماه را با مشکل و محدودیتهای جدیدی روبرو کرده است، رعایت پروتکلهای بهداشتی تنها مانع برگزاری این گونه مراسمات نیست و همچون سالهای گذشته لشکرکشی نهادهای امنیتی و سنگ اندازیهای تشکلهای زرد دولتی برای جلوگیری از برگزاری مراسمهای مستقل کارگری در اول ماه مه توسط کارگران همچنان ادامه دارد، طبیعی است که جمهوری اسلامی به عنوان هارترین نماینده و حافظ منافع بخشی از بورژوازی مخالف برگزاری تجمعات کارگری بخصوص در روز اول ماه مه باشد، زیرا اتحاد و همبستگی طبقه کارگر میتواند یورشهای سرمایه داری اسلامی را به معیشت و سفره خالی طبقه کارگر پس بزند و بهبود شرایط کار را به دنبال داشته باشد. در چنین شرایطی برگزاری مراسم اول ماه همچونسالهای قبل یا با استفاده از روشهای جایگزین برای ابراز اعتراضات و نشان دادن اتحاد طبقاتی با ابتکارات و شیوه‌های جدید میتواند گامی در جهت اتحاد و همبستگی بیشتر طبقه ی ما باشد، برگزاری مراسم مشترک چه در قالب راهپیمایی با رعایت پروتکلهای بهداشتی یا در اشکال دیگر در اول ماه مه میتواند آغازی بر پایان تفرقه و جدائیهای صنفی و گروهی و فرقه ای باشد.
بدون شک برگزاری مراسم با شرکت اکثریت کارگران یک محل یا یک مرکز تولیدی میتواند بازتاب و تاثیر بمراتب بیشتر و قویتری داشته باشد، هم به لحاظ بالا بردن اعتماد به نفس کارگران شرکت کننده در مراسم و هم تشویق و ترغیب کارگرانی که به هر دلیل در مراسم امسال شرکت نکرده اند برای شرکت در مراسم سال بعد، مراسمهای این چنینی میتواند باعث افزایش آگاهی طبقاتی بطورعلی العموم در بین کارگران باشد، در عین حال به لحاظ تبلیغی در رسانه های جمعی هم میتواند گوشه ای از قدرت طبقاتی عظیم این طبقه را به سایر جنبشهای رادیکال موجود در جامعه نشان داده و تثبیت هژمونی این طبقه بر سایر جنبشهای اجتماعی را در پی داشته باشد و در نهایت آغاز به صدا درآوردن زنگ آماده باش برای گام برداشتن در جهت محو دنیای استثمار و بردگی کارمزدی وهرگونه محرومیت و بربریت نظام سرمایه را با تکیه برآگاهی طبقه کارگر به نیروی پرتوان خود طبقه و جنبش جهانی آن به دنبال داشته باشد .
روز جهانی کارگر روز اتحاد انترناسیونالیستی طبقه‌ی ما و نمادی از اتحاد و همبستگی کل طبقه کارگر است، سنت اول ماه مه همه جا هست و باید باشد، هرجا کارگران هستند و محرومان زندگی میکنند. روز کارگر میتواند و باید به روزی برای تقویت همبستگی و اتحاد بیشتر طبقه ما تبدیل شود، انجام این مهم بر دوش فعالین و رهبران کمونیست طبقه کارگر در محل کار و زندگی کارگران است.
طبقه کارگر در هر جای این کره خاکی زندگی کند، برای خاتمه دادن به فقر و فلاکت و تحصیل رفاه و خوشبختی چاره ای به جز نابودی نظام سرمایه داری ندارد، برای تحقق این امر باید با پرچم کمونیستی خود به میدان بیاید و انقلاب خود را سازمان دهد تا انسانیت را به یک باره و برای همیشه از توحش و بربریت سرمایه رهائی ببخشد.
در اول ماه مه روز جهانی کارگر باید با صفوف به هم پیوسته ی خود به میدان بیاییم و به جهانیان اعلام کنیم این زندگی و این جهان شایسته انسانیت انسان نیست. میتوان و باید دنیای بهتری ساخت که در آن از فقر و فلاکت و محرومیت و کشتار و جنگ و خونریزی و تبعیض و آپارتاید خبری نباشد. اعلام کنیم رهایی و آزادی انسان و خوشبختی و سعادت وی در گرو نابودی سرمایه داری و برقراری سوسیالیسم است.
۲۲ آوریل ۲۰۲۱
۲ اردیبهشت ۱۴۰۰