دولت روحانی، دولت قتل عام آبان ٩٨ تمام شد و ادامه تشدید فقر و استثمار و سرکوب و اعدام را به رئیسی جلاد سپرد. سران و کاربدستان جمهوری اسلامی هر کدام پرونده قطوری از جنایت علیه مردم و مخالفین سیاسی زیر بغل دارند و اساساً به اعتبار شرکت مستقیم و غیر مستقیم در جنایت حکومتی “خودی” محسوب می شوند. در میان اینها امثال رئیسی و پورمحمدی و ریشهری که تعداشان ابدا کم نیست، شهرت بیشتری دارند. رئیسی از ابتدای جمهوری اسلامی برای حکومت آدم کشته است. تنها یک قلم مشهور از جنایات وی مشارکت فعال در کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ١٣٦٧ است. رئیسی ها و بدنه اصلی جمهوری اسلامی تنها آدمکشان حرفه ای نیستند، استثمارگران خشن و مسببین فلاکت اقتصادی کارگران و اکثریت جامعه نیز هستند. جمهوری اسلامی بدون خمینی ها، خامنه ای ها، گیلانی ها، لاجوردی ها، خلخالی ها، رئیسی ها و خیل وسیعی از آدمکشان حرفه ای قابل توضیح نیست. اینها پیکره و هویت و ستونهای اساسی جمهوری اسلامی اند.
حکومت اسلامی در اوج بحران، در متن پتانسیل بالای نارضایتی و اعتراض و اعتصاب، با وحشت و آماده باش کامل به استقبال تنفیذ و تحلیف رئیسی جلاد میرود. آنها از اعتراضات توده ای و اعتصابات کارگری و عزم جامعه برای سرنگونی ترسیده اند و قالب تهی کرده اند. نه میتوانند بزنند و بمانند و نه میتوانند در مقابل مردم عقب بنشینند. بالائی ها با کارت رئیسی و متحجرترین و جنایتکارترین عناصرش به جنگ آخر آمده اند. پائینی ها در ادامه آبان پیشاپیش بمصاف حکومت رفته اند. خامنه ای و رئیسی و جمهوری اسلامی اولین تودهنی محکم را در ٢٨ خرداد خورد. بلافاصله اعتصاب نفت و اعتراضات کارگری برسرشان ریخت. این دو ضربه مُهلک با خیزش توده ای در خوزستان، همبستگی گسترده در شهرهای ایران و شعار “مرگ بر جمهوری اسلامی” تکمیل شد. اینها جواب به خامنه ای قاتل و مقدماتِ استقبال از رئیسی جلاد بودند. پاسخ پائینی ها به فشرده شدن حکومت برای تداوم سرکوب و استثمار اینست؛ مرگ بر جمهوری اسلامی! این شعار بیانگر عمل و تمایل واقعی توده های عظیم کارگران و مردم آزادیخواه در سراسر کشور است. این شعار پرچم جنبش برای سرنگونی است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست مردم آزادیخواه و انقلابی را فرامیخواند که آگاهانه و یکپارچه با شعار “مرگ بر جمهوری اسلامی” پاسخ یکجائی به حکومت و ضروریات جنبش سرنگونی انقلابی بدهیم. هرجا و همه جا در مقابل سیاستهای مماشات جویانه و تحبیب آخوند و اسلام و سرمایه، برای هویت دادن به صف مبارزه انقلابی با “مرگ بر جمهوری اسلامی” به استقبالشان برویم. مرگ بر جمهوری اسلامی تنها یک شعار نیست، پرچم سرنگونی نیز هست که باید با عمل انقلابی متحقق شود و شهر به شهر را از لوث حکومتیان و قوانین شان پاک و آزاد کرد و راساً کنترل اوضاع را بدست بگیریم.
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
١٢ مرداد ۱۴۰۰ – ٣ اوت ۲۰۲۱
________________________
