امسال سال تحصیلی جدید در شرایطی آغاز می شود که معلمان عزیزمان همچون رسول بداقی و جعفر ابراهیمی بخاطر دفاع از خواست های بر حق خود و سایر همکاران کماکان تحت فشارهای روحی و جسمی در زندان بسر میبرند.
بازگشایی ای که آینده‌ای نامعلوم در پی دارد، چرا که نه تنها سال گذشته شاهد مسمومیت شیمیایی عزیزان دانش آموز بودیم، بلکه تعداد زیادی از دانش آموزان مبارز شرکت کرده در خیزش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ همراه با هزاران بازداشتی این حرکت عظیم اجتماعی در زندان‌ها هستند.
اینها همه از صدقه سر حکومتی جنایتکار است که به زور اسلحه، سرکوب و زندان نفس های آخرش را میکشد و هیچ گاه به آینده سازان جامعه که همان دانش آموزان و دانشجویان هستند نه تنها ارزش قائل نبوده بلکه کمر به کشتار این بخش آگاه جامعه بسته است.
دانش آموزان زیادی در زندان‌ها هستند و متاسفانه شاهد حمایت بخش عظیمی از بدنه فرهنگیان ایران از آنان تاکنون در حدی که انتظار می‌رود نبودیم.
در طول دو سال گذشته عده کثیری از فرهنگیان جهت مححق شدن خواستهایشان به شکلی سراسری و متشکل به خیابانها آمدند که با دستگیری های گسترده، تبعید و پرونده سازی و سناریو پردازی های نهادهای امنیتی روبرو شده و تعداد زیادی نیز اخراج شدند.
باید بررسی کرد که حاصل این اعتراضات وسیع در جهت پیشروی برای رسیدن به خواست‌ها چه بوده است. اعتراضات نقطه عطفی در مبارزات جنبش معلمان در طول چهار دهه گذشته بوده و دستاوردهای مبارزاتی در سطح کلان جامعه نیز داشته، اما بدلایل مختلف از جمله سرکوب شدید نتوانسته تغییراتی در وضعیت معیشت متعادل با تورم و حتی متناسب با خطر فقر را فراهم آورد. بعلاوه خواستهای کلان از جمله؛ آزادی همکاران دربند، لغو خصوصی سازی، لغو پولیسازی آموزش، انطباق دروس با استانداردهای بین المللی، لغو ایدئولوژی دینی از مدارس و تحصیل رایگان همچنان خواست‌هایی هستند که کماکان بر سر میز مبارزات جنبش معلمان باقیست.
آنچه مسلم است هدف حکومت چپاولگر و دزد جمهوری اسلامی پرداخت نکردن معیشت معلمان و دوام بر سیستم آموزشی است که دمار از روزگار جامعه ایران درآورده و موجب حضور دانش آموزان به ستوه آمده از سیستم موجود در کف خیابانها شده است.
فقر و فساد از یک طرف و افزایش تورم بر تمامی اقلام از جمله لوازم تحصیلی هزینه های بالای چند میلیون تومان بعلاوه شهریه های سرسام آور، فشار اقتصادی مضاعفی بر اولیای دانش آموز که بخشی از طبقه کارگر و زحمتکش ایران را تشکیل می‌دهند تحمیل کرده است و به همین دلیل است که در طی پنج سال اخیر بیش از ۵ میلیون دانش آموز ترک تحصیل کرده اند.
در آستانه بازگشایی مدارس در شرایطی به استقبال مهر ماه میرویم که مردم در بالاترین حد از نفرت و خشم نسبت به حکومت اسلامی قرار دارند، نسیم خشم توده ها بود که عاملی شد در سالروز خیزش انقلابی شهریورکه شاهد اعتراضات از سنندج تا بوشهر و سایر شهرهای کشور باشیم.
در برهه بازگشایی مدارس همانطور که بارها توسط فعالین جنبش معلمان گفته شده است، برای خلاصی از وضعیت موجود راهی به غیر از متشکل شدن حول تشکل های مستقل معلمان نیست.
فراخوان ما رو به معلمان و تشکل های مستقل دانش آموزی برافراشته کردن پرچم مبارزاتی با خواست‌هایی است که در سالهای گذشته کف خیابان مطرح کرده و بخاطر آنها هزینه داده اند. همچنین در شرایط کنونی که دانش آموزان این جگرگوشه هایمان در زندان بسر میبرند معلمان هستند که باید خواهان آزادی آنان شده و برای تحقق آن دست به اقدامات سیاسی و میدانی بزنند. در دوره بازگشایی مدارس که مصادف است با سالگرد قتل سارینا ها و کیان پیرفلک ها باید پرچم دادخواهی از دانش آموزان کشته شده بدست جمهوری اسلامی را بلند کرد و این مستلزم همبستگی معلمان با تشکل های دانشجویی، دانش آموزی و همچنین سایر جنبش های اجتماعی در دل جامعه است.
30 شهریور1402
